Array Коллектив авторов - Мой дзень пачынаецца (зборнік)

[1992 г. н.]

– Яначак, можна я ў цябе на каленках паляжу, бо ехаць жа яшчэ далёка, – пад грукат чыгункі саладжава прамаўляла Надзейка.

«Наступны прыпынак – станцыя Раманы», – агучваў жаночы голас.

– Толькі калі прыедзем, ты не стой ля парога, як бэйбас, праходзь адразу да стала, будзь як дома. Маці мая цябе не з’есць, хоць яна строгая, праўда, бацька з братам у мяне таксама не маўклівыя. Ты ж не маўчы.

Электрычка імкліва ляцела, да Маладзечна было ўжо зусім нічога.

– Вось, паглядзі, які прыгожы касцёл – тут часта Кандрусевіч служыць. Мы з мамаю сюды ездзілі на дзясятуху. Такі фэст тут бывае! Ой, скарэй бы ўжо, не прыжду, не дачакаюся.

Цягнік паволі спыняў хаду, у шыбіне электрычкі паказаўся невялікі будынак чыгуначнага вакзала. На даху віднеўся надпіс: «Маладзечна».

– Усё, Яначак, бяры торбы, дый сыходзім, канцавая.

Праз сваё задуменне і разгубленасць хлопец і не пачуў аб яву пра канцавую станцыю. Дзяўчына працягвала:

– Так хутка час мінуў, аж не верыцца, што мы першы раз да мяне дамоў едзем. Ну, весялей, чаго ўнурыўся? Вось наш вакзал. Глянь, які харошы. Яму ўжо больш за сто гадоў, зірні на элегантныя арачныя вокны, пілястры ды рызаліты.

– А што гэта хаця за астры?

– Ну ты смешны, Хомка, пілястры – гэта такія выступы, якія, быццам калоны, упрыгожваюць будынкі,– крыху насмешна адказвала Надзея, працягваючы: – Зараз мы ідзем вуліцай Прытыцкага, паглядзі, якая шырокая і прасторная яна, нездарма яе называюць «Брадвей». Але мне яна нагадвае кіеўскі Хрышчацік. Як файна тут летам! На гэтай вуліцы спяваюць і граюць тутэйшыя музыкі – студэнты з музычнага вучылішча імя Міхала Клеафаса Агінскага.

Надзея гаварыла і гаварыла. Яна нават не заўважыла, што Янак ужо даўно не слухаў яе. Ён глядзеў некуды ўбок, часта азіраўся назад, як быццам хацеў адсюль уцячы. А Надзея, смакуючы кожнае слова, з асаблівым запалам працягвала:

– Вось мы і падышлі да самага сакральнага. Раней тут стаяў іншы прыгожы помнік На бяду, перанеслі яго ў парк. Ён там нядаўна і раскалоўся па іроніі лёсу. Але цяпер тут стаіць не горшы помнік, «Папараць-кветка» завецца, бачыш, закаханыя хлопец і дзяўчына ў папараці. Як мы з табой.