Array Коллектив авторов - Мой дзень пачынаецца (зборнік)

Максім,
Я прыехала ў Крым,
Паклаўшы ў заплечнік вянок.
На ялцінскі цёплы граніт
Баюся ступіць без абутку.
Я трызніла Крымам, Максім,
Паўднёвым загарам шчок,
Цяпер, як я стала пры ім —
Жадаю пазбавіцца смутку.

Мне хораша тут хадзіць,
Далонню кранаць платаны,
Дзівіцца на мастакоў
І слухаць аркестр цыкад.
І можа, мяне тут сніць
Мужчына, мной не спатканы…
Пытаю сябе ізноў:
Ці хочацца мне назад?

Максім,
Мне марская сінь
І соль – выядаюць сэрца.
Каханне не прадаецца?
Прадаць яго – трэба ўмець…
Тут гандаль даецца ўсім,
Максім;
Хваля аб ногі трэцца —
Ашчаднаму чалавецтву
Сябе прадае за медзь.

Злічыўшы кожны мой крок,
Мора ўздыхне былінна,
Даверыцца незнаёмаму
Пісьменніцкаму пяру.
Паэтка нясе вянок
З прысвіслацкіх гонкіх галінак
– Траецкае шчасце сваё
Не выпускае з рук.

Вазьміце яго, Максім,
І пойдзем глядзець на яхты,
На лайнеры ў дзесяць паверхаў…
Тут не бывае прыліў?
А ведаеце, Максім,
Мой прадзед быў з польскай шляхты.
Ён жыць на мора б не з’ехаў.
Ён мяне б асудзіў.

А мне —
Не сорамна, не.
У мяне на акне
Стаіць малако
У глечыку…
Максім,
Я прыехала ў Крым
З «Вянком» у заплечніку.

Мы з табою два маленькія дзьмухаўцы,
Мы пакуль яшчэ жоўтыя, пяшчотныя,
Мы глядзім на свет вялізнымі вачыма,
І па нас поўзаюць казуркі.

Мы з табою дзве чырвоныя калючыя ружы,
Мы ямо адно аднаго сваёю жарсцю,
Мы гатовыя ў мора крыві, абы разам,
Але мы дужа хутка вянем.

Мы з табою дзве белыя каралеўскія лілеі,
Нашая ветлівасць – у ненавязлівасці,
Мы жывем сваім жыццём, нам падабаецца,
І ў нас ёсць чароўныя лілейчаты.

Мы з табою два старыя кактусы,
І да нас нават не хочуць набліжацца,
Іншым разам пальюць і забудуць.
Мы з табою большага й не просім.

Падае дождж на старыя муры,
Свецяцца кропелькі, быццам бы зоры,
І адкрываецца надпіс стары:
«Aut vincere, aut mori».

шэрадзённа
і мы ўбачылі восень
а яна паглядзела на нас
вачыма памерлай лістоты
і цяжкіх шэрадзённых хмараў
доўга і натхнёна ў цішыні паркаў
мы глядзелі на восень, а яна – на нас.
нараджаліся думкі, але не было словаў,
бо яны з пэўнага часу сталі за непатрэбай,
святло ліхтароў, схаванае ў цёмных дрэвах,
асвятляла шлях, якому ніколі не надыдзе канец.
шчасце простае. занадта простае. і інакш не будзе.
важна толькі знайсці яго ў тым, чаго іншыя не бачаць.
восень самотным позіркам гаварыла з намі голасам дажджу