Юлія Шарова - Вяртанне Ліліт

Мілана не думала выслухоўваць Таніны споведзі, але ж новая сяброўка ўмела стрыгчы валасы і рабіць манікюр, педыкюр і шмат чаго яшчэ, на што звычайная дама траціць немалыя грошы ў салонах. Слухай сабе пра пакуты кахання і атрымлівай дагледжаныя кіпцюрыкі.

Таня прыходзіла ў госці да новай сяброўкі, піла на гаўбцы звараную ў джэзве каву з кардамонам і слухала тлумачэнні раскладаў, якія ёй рабіла Мілана, – а ўжо ў варажбе яна была геніяльнай.

Неўратычныя карцінкі Таро Сакрэтаў мільгацелі пад далікатнымі пальцамі варажбіткі, а сама яна нагадвала Каралеву булаваў у гэтай таллі, асабліва калі надзявала смарагдавага колеру сукенку. Раз-пораз Мілана ўздымала левую руку і масажавала сабе патыліцу ды моршчыла твар, быццам ад болю. Чорны кот з элегантным белым жабо і белымі вусамі прыходзіў да гаспадыні і цёрся аб ногі.

– Гэта Мурмур… – казала Мілана.

– Можна проста Мурчык? – пыталася Таня.

Кот свідраваў яе позіркам мядова-жоўтых вачэй, маўкліва пратэстуючы супраць такой плебейскай мянушкі. Ён укладаўся на каленях у гаспадыні і са скепсісам глядзеў на госцю, якая ўсё распытвала пра лёс сваіх стасункаў з Дзянісам.

– Ты яму цікавая, – мовіла варажбітка. – Але ты не адзіная. У яго не можа быць адзінай. У такога мужыка заўсёды нехта ёсць і ніколі нікога няма.

– Мажліва, мне проста трэба счакаць? – пыталася Таня і змаўкала, ловячы зусім ужо здзеклівы позірк Мурмура.

Гэтай жывёліны яна баялася.

– Як сабе хочаш, – спакойна казала Мілана. – Побач з табой ёсць іншы мужык.

– Генка? Пффф… – фыркала Таня.

Генка ездзіў роварам і не меў схільнасці да гарнітураў з гальштукамі. Ён быў просты і зразумелы, як цацка для дзяцей да трох гадоў: націсні тут – і будзе букецік, націсні там – і будзе прыбітая палічка, націсні вунь там – і хоць заўтра ажэніцца. Прымітыў!

Перад сыходам у адпачынак Дзяніс раптам прапанаваў Тані пакатацца. Вывез на Цну, частаваў арахісам са смакам васабі, апавядаў, якія жанчыны пайшлі меркантыльныя і як ён расчараваўся ў каханні. Таня слухала і падтаквала. У ейным горле перасыхала ад арэшкаў і хвалявання, а Дзяніс усё скардзіўся на нейкую сваю пасію, якая здрадзіла яму з італьянцам. А магла б стацца адзінай.

За пару гадзінаў шпацыру ля вады Дзяніс наразмаўляўся і згадаў, што мае тэрміновыя справы. Таню ён высадзіў на найбліжэйшым аўтобусным прыпынку ў Навінках, а сам паехаў сабе далей. Таня скакала з аўтобуса ў метро, перасаджвалася са станцыі на станцыю, потым скакала з метро зноў у аўтобус, пакуль дапяла да сваёй кватэры ў Шабанах.

Схлусіла маме, што начальнік падвёз яе дадому машынаю, а потым пайшла піць ваду – заліваць арэшкі са смакам васабі.

Абудзі ў сабе Багіню (Блог Галі Плавінскай)

Пра сапраўдных мужчын. Вось што я вам хачу сказаць, дзяўчаты. Уся наша адукацыя, увесь наш культурны бэкграўнд – гэта ні пра што, калі мы сустрэлі СВАЙГО МУЖЧЫНУ. Нармальна, калі жанчына хоча мыць яму шкарпэткі. Значыць, яна пачуваецца за каменным мурам.

Роўнасць – пустая балбатня феміністак, якім проста не пашанцавала. Мужчына абавязаны быць мацнейшым за жанчыну. Ён павінны добра вальнуць кулаком па стале і запатрабаваць, каб ты заторкнулася, калі цябе заносіць. Гэта і называецца сапраўдны МУЖЧЫНА, а не бясполае нешта, якое нават у крытычнай сітуацыі, калі трэба хапаць сякеру і бегчы, пытаецца майго меркавання.

Я люблю, калі мужчына мяне раўнуе: значыць, ён хоча ад мяне патомства і дбае, каб мяне не краналі чужыя самцы. Нераўнівы мужчына не хоча ад вас дзяцей, запомніце, дзяўчаты! А калі мужчына не хоча ад вас дзяцей, ён вас кіне ў першы-лепшы момант, як толькі сустрэне сваю саміцу. Ён будзе махаць вакол яе сякерай, каб прагнаць чужых мужыкоў, а яна будзе мыць яму шкарпэткі. І гэта адзіныя нармальныя стасункі, магчымыя паміж мужчынамі і жанчынамі.

Радыкс: Сонца ў Рыбах у квадратуры з Сатурнам, Месяц у Панне ў квадратуры з Сатурнам. Тау-квадрат

Цяпер не трэба ехаць на адпрацоўку ў Бялынічы школьным псіхолагам.

Вераніка паставіла подпіс там, дзе ёй сказала працаўніца ЗАГСа. Яна ўжо была законнай жонкай мінчука і таму мела права на пераразмеркаванне паводле месца жыхарства сужэнца.

Маці падышла да яе і са слязьмі радасці абняла:

– Дачушка, я так радая! Хай у цябе ўсё будзе добра!

Маладая склала вусны ў змушаную ўсмешку. Насамрэч яна не хацела выходзіць замуж: гісторыя мамы, за якой дзядзька Віця бегаў з сякерай, не натхняла на шлюб. Калі таго дзядзьку пасадзілі за разбой і ён сканаў у вязніцы ад сухотаў, Вераніка пачувалася шчаслівай, бо не ўяўляла, як тая пачвара вернецца да іх і паселіцца ў новай хаце, якую маці набыла за цяжка заробленыя грошы, каб толькі з’ехаць з аднапакаёўкі на Сонечнай.