Сяргей Календа - Часам панкі паміраюць

І за два месяцы да заканчэньня тэрміну дзеяньня правоў, калі трэба было паклапаціцца аб іх замене на новыя, адной жнівеньскай раніцай захацелася паехаць на працу незвычайным шляхам, ня так, як заўжды, бо не вядома чаму, але так было трэба.

З маім суседам змагацца за цішыню немагчыма. У яго заўсёды знойдуцца два аргумэнты супраць майго пытаньня: маю права да адзінаццатай слухаць музыку любой гучнасьці, бо інакш можна лёгка атрымаць у вока.

Сваё права маёмасьці і «даць у вока» ён гэтак дбайна ахоўвае, што падыходзіць блізка да яго кватэры немагчыма, ён успрымае гэта як напад. Ён можа проста адчыніць дзьверы і кінуцца ў бойку. Суседзі-мужчыны да яго ўжо ня ходзяць. На агульных тамбурных дзьвярах – засохлыя адбіткі крыві, напамін пра тое, што лепш гэтага гопніка не чапаць нават на нэўтральнай тэрыторыі.

Цяпер да суседа пачалі хадзіць толькі суседкі, бо мужыкоў шкада. З жанчынамі ён ня б’ецца, толькі лаецца і крычыць, каб не чапалі яго і не заходзілі за межы ягонай законнай нерухомасьці.

Вечар, усе, каго ты ведаеш, сёньня п’юць.

П’юць у рэстарацыях, барах і на здымных кватэрах, у гасьцях і дома, у машынах і грамадзкім транспарце.

А я сяджу на зэдліку, на кухні, мяне пачынае ціха калаціць:

«Можа, схадзіць купіць выпіць?

Вельмі хочацца.

Ажно скулы зводзіць.

Альбо ня піць?

Так.

Не, ня буду сёньня піць.

Альбо буду?

Усё-ткі – не, і кропка.

Пайду павешуся!

А можа, лепей раней спаць пакласьціся.

Гэта называецца ўнутраны гандаль.

Блядзкі гандаль!

Трэба заняцца чымсьці цікавым!

Але трэба быць яшчэ і моцным, і хаця б раз на месяц ня піць!

Порна паглядзець?

Адцягнуць увагу ад думак?

Ці?..

Не!

Альбо адцягнуць увагу ад думак?!

Ня буду сёньня піць!

Вырашана!

А ў мяне, дарэчы, і міні-сэрыял з Ўудзі Аленам ёсьць.

Але калі я гляджу кіно – я п’ю. І як так, паглядзець фільм і не нажэрціся?

Трэба дачакацца дзесяці вечара… калі зачыніцца крама!

Але я бачыў, што ў майго суседа па кватэры ў лядоўні дзьве бутэлькі гарэлкі!

Пачытаць?!

Не, не атрымаецца, калі галава так пульсуе ад іншай думкі!

Зьесьці чаго смачнага?

Але я паеў гадзіну таму.

Заварыць гарбату?

Але літаральна трыццаць хвілін мінула, як я выпіў два вялікія кубкі зялёнай гарбаты!

Альбо ўсё-ткі схадзіць у краму і не ябаць сабе мозг?!

А можа, выпіць снатворнага?

Паболей!

Альбо яшчэ пасьпець схадзіць у вінны аддзел?

Жыцьцё – боль».

Прыйшоў ліст: адзін пісьменьнік прапаноўвае перакласьці пару маіх тэкстаў на адну з эўрапейскіх моваў.

Дзякуй Богу, ёсьць нагода! Я адразу пішу Тэрэзе, каб кідала ўсе справы і ехала па мяне на сваёй машыне, альбо на таксі, ня важна, тэрмінова трэба ў начнік!

Няма часу тлумачыць, усё распавяду па дарозе.

Тэрэза адказвае мне адразу.

«Ты, канечне, майстра апісаць момант. Крута! Ну і пра сэксуальныя, інтымныя рэчы пішаш сьмела – часам шакуе, але я прызвычаілася.

Калі разьмежаваць пачуцьці на сымпатыі ды спачуваньне герою, то я хутчэй яму спачуваю.

Ягоныя разгубленасьць, супярэчлівасьць, эмацыйнасьць – гэта тое, што рэзануе з маім унутраным станам. Магчыма, я сама сабе спачуваю, ці хачу, каб мне паспачувалі».

«Наконт моманту – так, я шмат над гэтым працаваў, часам сам адчуваю, наколькі гэта мяне ўласна кранае.

Наконт шчырасьці, я стараюся апісаць тэму як мага больш эмацыйна і шчыльна да дробязяў, мне тады здаецца, што гэта дапамагае сюжэту жыць напоўніцу».

«Не магу сказаць, што я закрыты чалавек. Супярэчлівасьць для мяне ў тым, што з таго панка, які быў (а ён быў? хацелася б больш доказаў), не вынікае чалавек, які цяпер ёсьць. Значыць або праўда жыў жыцьцём кагосьці іншага, або некалькі супрацьлеглых граняў асобы сышліся ў адным чалавеку. Вось гэта мне знаёма. Я куляюся часьцей за ўсё ад гіпі да сур’ёзнай бізнэс-лэдзі. Супярэчлівасьць і ў тым, як плавае самаадзнака, ступень упэўненасьці ў сабе. Эмацыйнасьць – калі кранае. Амаль усё кранае. Часам хочацца пазбавіцца ад гэтых акуляраў, якія высьвечваюць для цябе ўсё: прыгажосьць, боль, пачварнасьць. Але бязь іх робісься цынікам і губляеш ласку тых, хто побач. Так і застаесься неабыякавым дэбілам, якому баліць і трэба больш за ўсіх. Я гэтак адчула героя. Але я апошнім часам параною на тэму «мы бачым у іншых тое, што ёсьць у нас», таму чорт яго ведае. Я дакладна такая, таму мне адгукнулася».

«Я з табой згодны наконт падвойнага, супярэчлівага жыцьця, я сам быў вымушаны шмат гадоў так жыць, і працаваць, удаваць зь сябе кагосьці іншага, і часта ва ўнівэрсытэце жартаваў, што я Дор’ян Грэй, ажно пакуль не пачаў сталець, і Дор’ян Грэй паступова зьнік».