Андрэй Латыголец - Дні без лета

– Філіп, як называецца наступная станцыя? – зычна пытае Макар, і яго голас рэхам разносіцца па тунэлі.

– «Сто дваццаць першая стрыт». І, Макар, кажы цішэй, мы не павінны прыцягваць да сябе ўвагу!

– Добра, – кажа Макар цішэй. – Да наступнай станцыі яшчэ ладны кавалак хады. Філіп сказаў, што пасля яе лінія метро пераходзіць у надземку, і такім чынам мы выберамся ў горад. Зарадка батарэі ў камеры практычна на нулі, таму ў нашых жа інтарэсах хутчэй дабрацца да дома Філіпа і Джэсікі.

Наперадзе ў цёмным тунэлі з’яўляецца прасвет.

– Выдатна, – радасна абвяшчае Філіп. – Трэба бегчы, не будзем губляць час!

Усе бягуць.

– Нарэшце бачны выхад з метро, – запыхана канстатуе Макар. – Калі верыць Філіпу, гэта павінна быць «Сто дваццаць першая стрыт», зараз мы выйдзем у горад.

Камера здымае Філіпа, Джэсіку і Кіру, якія падыходзяць да выхаду з метро. Попел густой заслонай вісіць над горадам, напаўняючы паветра шэрай смугой. Праз яе яшчэ пакуль відаць рэйкі, якія ідуць наперад, аднак на адлегласці пяці метраў ужо нічога нельга разгледзець. Здаецца, што попел цалкам накрыў Нью-Ёрк, і праз гэта горад выглядае таямнічым і небяспечным.

– Сюды! – кажа Філіп, і яны асцярожна крочаць за ім. Збочваюць з рэек і ўпіраюцца ў сталёвую рашэцістую агароджу.

– Трэба пералезці на іншы бок, – рашуча гаворыць Філіп і першым спрабуе ўзабрацца на рашотку. Колькі рухаў – і ён спрытна пераскоквае на другі бок.

– Цяпер вы, смялей!

Джэсіка ўзлазіць на агароджу адразу за мужам. Кіра дапамагае ёй, падтрымліваючы за ногі. Потым сама ўзбіраецца і хутка аказваецца з імі.

– Кіра, патрымай камеру! – кажа Макар і асцярожна перадае ёй камеру.

Кіра наводзіць аб’ектыў на Макара. Той павісае на агароджы, падцягваецца і адным махам пераадольвае перашкоду.

– Цяпер нам трэба знайсці машыну, каб трапіць дадому, – кажа ў аб’ектыў Філіп.

– Вы пакінулі тут сваю машыну? – пытае ў яго Макар.

– Не. І зараз мы парушым закон, але гэта ўжо не мае значэння. А яшчэ нам неабходна надзець рэспіратары.

Яны ўсе разам надзяваюць рэспіратары, Макар забірае камеру ў Кіры і пачынае здымаць самастойна.

Яны апынуліся ў завулку Восемдзесят дзявятай стрыт ля кантэйнераў са смеццем. Попел, як снег, павольна асядае на зямлю і будынкі. Макар падымае камеру. Відаць, як шэрыя шматкі, быццам пасля буйнога пажару, асуджана падаюць на горад. Уверсе толькі шызая імгла і дзесьці далёка – абрысы сонца, якое цьмянай плямай святла ўздымаецца над ранішнім Нью-Ёркам. Аднекуль – відаць, з цэнтральнай вуліцы, – рэхам з гучнагаварыцеля даносіцца паведамленне: «Увага! Паважаныя грамадзяне! Настойліва раім вам не выходзіць з дому і заставацца ў памяшканні, куды з вуліцы не пранікае паветра. Хавайцеся ў сутарэннях, метро і іншых глыбокіх сховішчах. Знаходжанне звонку можа быць небяспечным для вашага здароўя!»

Макар наводзіць аб’ектыў на сваіх спадарожнікаў. Філіп ужо аглядае машыны, прыпаркаваныя ўздоўж вуліцы. Джэсіка і Кіра ідуць за ім.

Філіп спыняецца ля серабрыстага пікапа. Здымае джынсавую камізэльку, абмотвае локаць і пачынае моцна біць у шкло каля сядзення кіроўцы, бліжэй да люстэрка задняга віду. Аднак гэтага недастаткова. Каб разбіць тоўстае шкло, даводзіцца шукаць металічны бак для смецця. Акно вылятае праз некалькі ўдараў. Філіп хутка прасоўвае руку ў салон і адчыняе дзверы.

– Сядайце ў машыну! – кажа ён, калі аказваецца за стырном. Джэсіка сядае побач з мужам і адчыняе заднія дзверы. Макар прапускае Кіру наперад, а пасля жвава сядае ў салон і зачыняе машыну. Потым накіроўвае камеру на Філіпа. Той, прасунуўшы рукі пад стырно, спрабуе з’яднаць патрэбныя правады.

– У каледжы ў мяне быў сябра Мэт, які навучыў мяне гэтаму труку. Ніколі не думаў, што ён мне спатрэбіцца, – кажа Філіп.

Колькі хвілін яму даводзіцца корпацца ў правадах, пакуль пікап урэшце не заводзіцца.

– Гатова!

Філіп выкручвае стырно, і пікап едзе па завулку, а потым паварочвае на Сто трыццатую стрыт. Горад нібы вымер: навокал ні душы. Толькі цагляныя чырвоныя будынкі і прыпаркаваныя ўздоўж вуліцы машыны. Макар наводзіць аб’ектыў на лабавое шкло, каб быў бачны іх маршрут.

– Філіп і Джэсіка жывуць у раёне Мюрэй-хіл, – кажа Макар. – Мы накіроўваемся менавіта туды, каб сабраць неабходныя рэчы. Па дарозе будзем шукаць крамы: трэба забяспечыць сябе харчаваннем. На жаль, у гэтых абставінах давядзецца марадзёрстваваць, аднак нічога не папішаш. Штаты цяпер у надзвычайных умовах, і наша галоўная задача – выжыць.