Meryem Yolaç - Yolu Açan Kadın. 1. bölüm

Ve sordu: «Bilmiyor muydun?»

«Hayır, senden yeni öğrendim».

«Ah, Süleyman, Süleyman, ne yaptınız?! Akşam yemeğine gidelim Maria.»

Salata ile iyi bir döner bir kısmını yedik.

«Daha fazlasını mı istiyorsunuz? – Hüseyin bana, «yemek yemelisin» diye sordu, mideme anlamlı bir şekilde baktı. Garson, «Başka bir parti getir» dedi. Bir tane daha yedim.

«Sana yardım ediyor mu?»

«Hayır, asla yardım etmedim».

«Gerçekten parayı çok seviyor».

«Evet, biliyorum ama benden almıyorum, önerdim» diye Hüseyin’e göz kırptım.

«Onu seviyor musun?»

«Evet, daha fazla yaşam»…

Duraklat sürükledi. Hüseyin saçını aldı: «Efendimiz Süleyman, Süleyman! Ne yaptın!!» «Çocuğu tanıdı mı?»

«Bana alışkın olduğumu söylediğinden ve bilmiyorum, ne tür bir bufalo size tecavüz etti? Benim yanımda doğan çocuk benim gibi bir orospu olacak mı? Sence kabul edildi mi?» Güldüm.

«Ciddi misin?» Lord, olamaz.

«Böyle bir durumda şaka yapabilir miyim Hüseyin?»

«Viber’im için çok küfrediyordu, tavla oynadık ve tartıştık. Sadece çok kızmıştı, bana tüm mesajlarını aldığını ve benim numaramla birlikte tüm yazışmalarınızı savcılığa göndereceğini söyledi. Ona ne yazdın Maria?»

«Sana söylemedi mi, Hüseyin?» Yürekten güldüm. Yani mesajlarının yarım bir dönüşüyle, bir kelimeyle ya da bir bakışta, sadece Süleyman’ı başlatabilirim…

«Bana, hem ailesine hem de arkadaşlarına korktuğumu söyledi. Hüseyin, sana terörize ettiğimi mi söylüyorsun?» Göz kırptım.

«Bu artık komik değil. Ben ne İstediğini ve istediği yeri vermesine izin ver. Bir avukatım var. Ama şimdi sen ve çocuğu şimdi… çünkü bir DNA testi var, yapacak mısın?» Hüseyin sordu.

«Elbette, Süleyman bunu kabul ederse doğurur doğmaz. Onu tanıyorsun…» İç çektim.

«Peki ya kabul etmiyorsan?» Hüseyin bana hayal kırıklığı içinde baktı.

«Eğer aynı fikirde değilse, mahkemede hemfikir olacaktır. Avukatıma zaten bana ve çocuğuma manevi zarar davası açmasını söyledim. Öyleyse doğduğum anda Süleyman, DNA testi için bir gündem alacak. Peki, sonra ne olacak, sen kendini çok iyi biliyorsun, Hüseyin…» Geniş gülümsedim, tantuni airanı içtim.

«Evet, nafaka… Ve sorunu barışçıl bir şekilde çözmesini önermek istemiyorsun, Maria?»

«Onu gördün mü Hüseyin?» Güldüm.

«Evet, barışçıl bir çözüm için havasında değil, bana küfretti… Ona ne yaptın? Onu anlayamıyorum… Onu seviyor musun?»

«Evet». Bu kez ağırca iç çekti. Tüm bu süre boyunca, Süleyman’ı 6 ay boyunca görene kadar çok yorgundum. Çılgınca özlüyordum, kendini özledi, bazen ayrıldı ve bana yazdı ya da aradı, geceleri otele gelmeye davet etti. Ama reddettim. Sonra sakinleşti, belki de boş manevi çukurunu fark gözetmeden çıplak vücuduyla kaplayan öfkesini gizledi. Sonra daha da patladı. Beni arıyordum, bir süredir Antalya’daki Rusya Başkonsolosluğu’ndan arkadaşımızın dairesinde saklandım. Orada en azından kendimi güvende hissettim.

Hüseyin ve ben lezzetli bir tatlı sipariş ettik, dondurma ile künefe. Yapışkan parmaklarımı yaladım ve tatlı çayla dondurmayı sıktım. Hiç dökülmemiş gibiydim… Türk kahvesini getirdiler … «Eh, sanırım şimdi patlayacağım…» nihayet doluydum. Stresten veya hala bir arkadaşımdan gelen haberlere hala direniyor olmamdan dolayı, açlıktan gelen her şeyi tüketen bu boşluk doldurmadım… Hüseyin bana yeni bir ampul ve pil paketi paketi verdi. «On, sen sordun!» – Beni evden bırakarak paketi uzattı. «Bir şeye ihtiyacın olursa beni ara» diye yürüdü evin kapıya titiz bir bakışla.

Üç mahkeme ve yeni bir karşı-açıklama, bu zaten ikimiz için de bir felaketti. Birisi bu savaşta ateşkes kararı vermek zorunda kaldı. Bağışlama gecesi Ramazan Ayından önce (Berat Kandili Gecesi) geldi.

Ülkemdeki bir çocuğu doğurmak istediğimi ve Süleyman’ın oğlunun Rus vatandaşlığı almasını istediğimi anladım. Sonunda, Ramazan bayramından hemen sonra Rusya’ya uçmam için zor bir karar verdim. Bilet yoktu. Ramazan tatilinin başlangıcı, Moskova’da Dünya Kupası’nın açılmasıyla aynı zamana denk geldi.

«Rusya’ya hoş geldiniz!» – gülümseyen, sınır muhafızı pasaportumu aldı.

«Uzun zamandır Rusya’da bulunmadın».

«Evet, üç yıl boyunca Türkiye’de oturma iznim var» diyerek kartımı uzattım. Kız hızlıca bir kopya çıkardı.

«Tamamen kişisel bir soru: Rusya’da olduğundan daha mı iyi?»

Gülen, sessizdim. Kız zaten pasaportumu damgaladı, ama sorusuna cevap almak isteyen vermek için yavaş oldu.

«Şu anda Rusya’da nasıl olduğunu bilmiyorum, uzun zamandır burada değildim» gülümsedim.

Текст предоставлен ООО «ЛитРес».

Прочитайте эту книгу целиком, на ЛитРес.

Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.