Jessica Steele - A jednak miłość

– Ty chyba miałaś, co? – odparła Leith z uśmiechem.

– Dostałam dziś rano śliczny, długi list. Spotkał jakąś miłą dziewczynę, wiesz?

Sebastianowi zdarzało się to czasami.

– Wraca do domu? – zapytała Leith, zaciskając kciuki i z nadzieją czekała na odpowiedź.

– Jeszcze nieprędko. Sądzę, że możemy spodziewać się go dopiero około Bożego Narodzenia. – Matka radośnie pogrzebała wszystkie nadzieje Leith. Boże Narodzenie będzie za siedem miesięcy! – Razem z Elise podróżują po Indiach, potem pojadą do Tajlandii i… – Leith na chwilę straciła wątek, myśląc z rozpaczą, że stanie się cud, jeśli Sebastian wróci i spłaci część hipoteki w Boże Narodzenie za dwa lata… – Co za cudowna okazja!

– Oczywiście, jasne – Leith z trudem wróciła do rzeczywistości. Matka prawdopodobnie miała na myśli cudowną okazję do zwiedzenia połowy świata.

– Mam nadzieję, że zwolnił się z pracy. Miało go nie być tylko dwa tygodnie.

– Na pewno, kochanie – odparła matka, zachwycona listem, który otrzymała od uwielbianego syna.

– Czy… hm… wspomniał, z czego będzie się utrzymywał? – zapytała Leith, pogrążona w nieustannej trosce o hipotekę.

– Wiesz, no… cóż – odparła matka z zażenowaniem i Leith szybko domyśliła się prawdy.

– Nie prosił cię chyba o pieniądze?

– A nie powinien? – pani Everett stanęła w obronie syna. – Wysyłanie co miesiąc raty za hipotekę musi być dla niego poważnym obciążeniem. Napisał, że mógł biedować, kiedy był sam, ale teraz musi myśleć o Elise.

A Elise naturalnie nie ma ani grosza, żeby płacić za swoje wydatki – pomyślała Leith, ale powstrzymała się od komentarzy.

– A co na to ojciec? – zapytała.

– Eee… poszedł grać w golfa – odparła matka i szybko zmieniła temat. Zdaje się, że ojciec nie ma pojęcia o rodzinnych brakach finansowych – pomyślała Leith.

– A co u ciebie, może masz jakieś małe kłopoty, w których trzeba ci pomóc?

– Wszystko jest wspaniale. Ani śladu kłopotów – zaprzeczyła Leith, nie chcąc zatruć matce wspaniałego nastroju. W istocie musiała stawić czoło aż dwu problemom: hipoteka i Naylor Massingham.

– Zawsze byłaś takim mądrym dzieckiem – promiennie stwierdziła pani Everett. Naturalnie nie miała pojęcia, ile razy Leith skrywała przed nią swe dziecięce, a później młodzieńcze troski, bo akurat w tym samym czasie Sebastian przeżywał jakieś wydarzenie lub miał problemy.

– Aha – ciągnęła matka. – Nie powiedziałaś mi, że Rosemary Green opuściła męża!

Leith na chwilę zaniemówiła. Jej rodzinne miasteczko, tak jak wszystkie inne, posiadało zwiadowczą siatkę plotkarzy, którzy chwytali najdrobniejszą sensację i nadymali ją jak balon. Rosemary byłaby jednak zrozpaczona, gdyby mówiono o jej kłopotach.

Stoczyła ciężką walkę ze swoim sumieniem, gdyż przyjaźń do Rosemary walczyła o lepsze z koniecznością bezczelnego kłamstwa.

– Rosemary nie opuściła męża-wydusiła wreszcie. Przynajmniej powiedziała prawdę! Równie dobrze mogła dokończyć zdanie i wyjaśnić, że to mąż Rosemary postanowił odejść, ale matka już wpadła jej w słowo:

– Nie mieszka przecież u siebie. Wróciła do domu!

– Jej matka jest chora.

– Na moje oko wyglądała wyjątkowo dobrze, kiedy spotkałam ją wczoraj rano!

Nic nie można było na to poradzić.

– Nie wiedziałam, że z ciebie taka plotkara, mamuś – zażartowała Leith

– Wcale nie! – żachnęła się matka. – Ja tylko… Leith odeszła od telefonu z mieszanymi uczuciami.

Chętnie rozmawiała z rodzicami, ale tym razem wolałaby, żeby matka nie zadzwoniła. Niepokoiła się o Rosemary – rodzice są w stanie zatruć jej życie, jeśli dotrą do ich uszu plotki krążące po miasteczku. Zaś wiadomość, że Sebastian nie wróci przed końcem roku, była prawdziwym ciosem.

List nie załatwi sprawy. O tym wiedziała, zanim jeszcze sama myśl postała jej w głowie. Ze słów matki wynikało, że Sebastian będzie stale w podróży, więc wątpliwe, aby jakikolwiek list zdołał do niego dotrzeć. A poza tym, skoro prosił matkę o pieniądze, należało się spodziewać, że jest już bez grosza.

Spędziła ponad pół godziny na przyzwyczajaniu się do myśli, że będzie musiała spłacać obie połowy miesięcznej raty przez co najmniej siedem miesięcy. Ale skądże ona, na Boga, ma wytrzasnąć tyle forsy? Prowadząc oszczędny tryb życia, poszcząc troszkę, przeżyje może miesiąc, może dwa, ale potem…

Zabrała się do pracy w nadziei, że utopi w niej swoje troski. I wówczas zdała sobie sprawę, że nie ma zamiaru wracać do Hazelbury, o ile nie będzie to absolutnie konieczne. Lubiła Londyn, swoją pracę, chciała zostać. I nagle, ni stąd, ni zowąd, stanęła jej przed oczami sylwetka Naylora Massinghama… Leith ze złością sięgnęła po skoroszyt. No to co? Lubi Londyn, lubi swoją pracę, ale…

Po południu zadzwoniła Rosemary.

– Kiedy wracasz? – szybko zapytała Leith, która mogła nie widzieć przyjaciółki tygodniami, ale teraz bardzo się za nią stęskniła.

– Jeszcze nieprędko. Rodzicom nie podoba się, że będę mieszkała sama w Londynie – wyznała.

Wielkie nieba – pomyślała Leith i poczuła wdzięczność do losu za rodziców, jacy przypadli jej w udziale.

– Właśnie wyszli-ciągnęła Rosemary. Przez chwilę milczała, po czym zaczęła mówić bardzo szybko, jakby bała się, że wrócą, zanim zdąży wszystko powiedzieć. – Czy mogę cię prosić o grzeczność, Leith?

Leith uważała, że biedna, szarpana wyrzutami sumienia Rosemary zasługuje na wszystkie grzeczności.

– Oczywiście – odparła zachęcająco.

– Wiesz, Travis dzwonił przed chwilą.

– Travis?

– Tak… Z Włoch – odparła Rosemary i Leith wydawało się, że słyszy w głosie przyjaciółki cień uśmiechu. Zniknął jednak, gdy dodała: – Na szczęście moich rodziców nie było w domu… nie wiem, co by się działo, gdyby byli… To znaczy… tym razem miałam szczęście, ale musiałam powiedzieć Travisowi, żeby już nigdy do mnie nie dzwonił.

– Ale ciągle go kochasz? – nieśmiało wtrąciła Leith.

– Tak, bardzo, bardzo – szepnęła miękko Rosemary po krótkiej chwili milczenia. – Ale moi rodzice są wściekli, że nie usiłuję pogodzić się z Derekiem.

– Nie powiedziałaś im, że mieszka z kimś innym?

– Powiedziałam, ale to nie robi żadnej różnicy… dostaliby szału, gdyby dowiedzieli się o Travisie. Dlatego właśnie dzwonię – wyznała wreszcie i dodała: -Tak bardzo tęsknię za jego głosem. Kiedy zadzwonił, poczułam się cudownie, ale nie mogę pozwolić, żeby zadzwonił znowu. Dlatego powiedziałam mu, że jeśli ma mi coś do powiedzenia, niech zadzwoni do ciebie, a ty mi to przekażesz. Zrobisz to, prawda?

– Naturalnie!-zawołała Leith bez wahania i natychmiast pojęła, że tą obietnicą nigdy nie zdoła, według słów Naylora Massinghama, skończyć z Travisem. Nie wątpiła w to, że Travis natychmiast się z nią skontaktuje.

Skontaktował się. Był niedzielny wieczór, a on wciąż był we Włoszech.

– Leith, to ja… Travis – usłyszała w słuchawce.

– No i jak tam? – zapytała wesoło.

– Rozmawiałem z Rosemary.

– Wiem, dzwoniła do mnie.

– Naprawdę, kochane stworzenie! Poprosiła cię o… pomoc, prawda?

– Chętnie to zrobię – zapewniła go i natychmiast wczuła się w rolę posłańca. – Masz jakąś wiadomość do przekazania?

– Powiedz jej tylko, że ją kocham… chociaż ona i tak o tym wie – odparł Travis. – Nie musisz specjalnie do niej dzwonić, bo jej rodzice zaczną coś podejrzewać. Przebaczyła mi, że byłem takim durniem i postawiłem jej ultimatum. Chciałbym, żeby już wróciła do siebie – dodał z ciężkim westchnieniem.