Marion Lennox - Nie bój się uczuć

– Musiał cię operować dobry chirurg – pokręciła głową Rose.

– Uhm – przytaknął Roy. – Dzięki Ryanowi. Zapłaci! za wszystko, a kiedy skończyłem ten kurs, odszukał mnie i zaproponował pracę.

– Ryan cię odszukał?

– Tak. Straciłem go z oczu na całe miesiące. Ta historia z koniokradami zdarzyła się tuż przed pożarem, a potem Ryan miał prawdziwe urwanie głowy. Zatroszczył się o to, żeby mi nie zabrakło pieniędzy, a kiedy już mógł, skontaktował się ze mną.

– Roy! Pozwól no na chwilę! – W drzwiach stał Ryan.

– Pani kapitan, przejmie pani stery? – zapytał Roy i zniknął w kabinie.

Rose przez chwilę wyobrażała sobie, że to nie Brisbane jest ich celem, lecz Afryka lub Hawaje. Uciekała myślą od przyszłości, gdyż nie było w niej Ryana Connella. To z nim łączyły się teraz wszystkie jej myśli: o Kora Bay, o medycynie, o życiu.

Zawinęli do Brisbane nazajutrz wczesnym rankiem i już kiedy podchodzili do nabrzeża, Rose poczuła niepokój. Wszyscy tutaj znali Ryana; pozdrowienia i okrzyki sypały się niemal ze wszystkich mijanych jachtów.

– Ej, Ryan! – Mężczyzna w wieku Connella wyskoczył na pomost z pokładu swojego jachtu i ruszył im na spotkanie. – Jak się masz, Roy. – Nieznajomy krytycznym wzrokiem obrzucił Rose, która wiązała cumę do pachołka. – Zawsze mówiłem, że potrzebna wam większa załoga.

– Rose, to doktor Ed Matherson. Ed, to Rose O’Meara, która jest naszą pasażerką.

– No, no – powiedział Ed, jeszcze raz dokładnie przestudiowawszy sylwetkę Rose. – Pasażerka, czemu nie. – Na widok ściągniętych brwi Ryana dodał spiesznie: – Na pewno zjawisz się niedługo w szpitalu i będziesz chciał widzieć się z Vincentem. Uprzedzę go. Aha, Sarah jest w mieście.

– Sarah? – Wzrok Ryana stał się teraz na dodatek lodowaty. – Dzięki za informację, Ed. A teraz muszę cię przeprosić.

Z tymi słowami Ryan odwrócił się na pięcie i zniknął za drzwiami.

– Maniery nieskazitelne jak zawsze – zauważył złośliwie Ed i zwrócił się do Roya: – Nie rozumiem, jak możesz z nim wytrzymać. – Po czym usiadł z nogami zwieszonymi z pomostu i znowu zapatrzył się na Rose. – A gdzie to Ryan zdobył taką miłą pasażerkę? – zapytał na pół kpiąco, na pół zalotnie.

– Rose, pozwól na chwilę – dobiegł z wnętrza jachtu głos Ryana, a Rose chętnie posłuchała, gdyż nie miała najmniejszej ochoty na rozmowę z Edem.

Ryan stał za barem, a jego palce tak mocno zacisnęły się na szklance z sokiem, jak gdyby chciały ją zgnieść.

– Jesteś gotowa? To idziemy po zakupy! Przecież nie będziesz wszędzie paradowała w tych cholernych szortach!

– Mam także spódnicę – powiedziała z godnością, ale czuła, że wypadło to nie najlepiej, zaraz więc dorzuciła: – Jeśli tak się mnie wstydzisz, to…

– Nie chodzi o mnie! – Ryan odstawił szklankę z taką irytacją, że sok wylał się na blat. – Ed Matherson to przykład typów, z jakimi przyjdzie ci teraz się zetknąć. Rada lekarska to nobliwi jegomoście, na których musisz zrobić wrażenie osoby poważnej i sumiennej. A w tym celu musimy cię odpowiednio ubrać.

– Taki kawał płynęliśmy, żebyś zrobił ze mnie damę? – zawołała z oburzeniem.

– Nie znasz żadnych innych możliwości, tylko szorty albo od razu dama? – zapytał Ryan i rozłożył ręce w bezradnym geście. – Posłuchaj, ludzie, od których zależy rejestracja szpitala, urządzają dziś wieczorem przyjęcie. Musimy na nim wystąpić jako para godnych zaufania specjalistów. Założę się, że wzięłaś ze sobą kostium, który miałaś na pogrzebie.

– Taaak… To bardzo ładny kostium.

– Nosiło się takie jakieś dziesięć lat temu.

– Nie mam zamiaru kupować niczego, co miałabym włożyć na siebie tylko jeden raz…

– Ja płacę.

– Nie ma mowy!

– Spróbuj mi przeszkodzić. Rose zatrzęsła się z gniewu.

– Nie jestem twoją utrzymanką, Ryan, cokolwiek sobie myśli ten twój przyjaciel, Matherson. Nie potrzebuję żadnej łaski.

– Nie chodzi o łaskę. Zatrudniłem cię u siebie i dlatego chcę, żebyś odpowiednio wyglądała.

– To teraz ty mnie posłuchaj – syknęła Rose. – Tego wszystkiego już za wiele. Dziękuję za podróż, ale teraz się rozstaniemy, bo nie zniosę, żebyś… Wzrok Ryana nieco złagodniał.

– Na miłość boską, Rose, mam dość pieniędzy, żeby nie odczuć wydatku na jedną czy dwie suknie.

– Ty może nie odczujesz, ale ja na pewno tak. Nie jestem z nikim związana, jestem wolna i zawsze będę wolna.

– Wiem – powiedział ściszonym głosem. – Dobrze o tym wiem. Moja mała dzikuska…

– Nie jestem twoja! – wykrzyknęła, nie troszcząc się o to, że usłyszy ktoś na zewnątrz. – Zapamiętaj to sobie! Nie chcę mieć z tobą więcej do czynienia! Tak, przyjęłam twoją pomoc, ale nie mogę tego robić za cenę…

– Honoru? – podpowiedział Ryan. – Uwierz mi, że to ci nie grozi. Nie robię niczego ze współczucia. Bardzo mi zależy na tym, żebyś pracowała ze mną. Sam nie dam sobie rady i chcę, żebyś była moją wspólniczką. Jeśli… jeśli to, co wydam teraz na twoje stroje, zechcesz potraktować jako pożyczkę, proszę bardzo, ale dopóki jesteśmy tutaj, rób to, o co cię proszę. Znam Brisbane od podszewki. Nawet kiedy chodzi tylko o pozory, musimy się do nich dostosować, bo w rękach tych ludzi leży nasza przyszłość. Zgoda?

Rose przez chwilę milczała naburmuszona, ale wreszcie kiwnęła głową.

Zaraz po wyjściu z portu wsiedli do taksówki, a kiedy ta zatrzymała się przy luksusowym wejściu, nad którym widniał napis „Caroline’s”, Rose spojrzała na gruby dywan, prowadzący od krawężnika do przeszklonych drzwi, a potem chwyciła Ryana kurczowo za ramię i syknęła:

– Ja tam nie wejdę! Wyglądam jak…

– Wyglądasz świetnie – uspokoił ją Ryan. – Wyglądasz jak piękna kobieta, która chce kupić kilka fatałaszków. Masz na sobie szorty, bo tak ci wygodnie, i niech wszyscy myślą, że to oni włożyli niewłaściwy strój.

W drzwiach pojawiła się elegancka kobieta i zdecydowanym krokiem ruszyła w ich kierunku.

– Ryan! Witaj! Ile to już czasu cię nie widziałam, chyba od… – urwała, jakby dopiero teraz zauważyła obecność Rose. – Dzień dobry pani, jestem szczęśliwa, że zechcieliście nas odwiedzić. Proszę do środka.

Rose musiała przyznać, że jeśli nawet nieznajoma dostrzegła coś niestosownego w jej stroju, najmniejszym drgnięciem twarzy nie dała tego po sobie poznać.

– Rose, to pani Caroline Vincent; Caroline, to doktor Rose O’Meara z Kora Bay, gdzie teraz się zatrzymałem. W ostatniej chwili zdecydowała się popłynąć ze mną, a teraz nie chciała ruszyć się z „Mandali”, gdyż nie jest odpowiednio ubrana. Dlatego przyjechaliśmy do ciebie.

Rose poczuła na sobie badawczy wzrok pani Vincent, która w chwilę potem uśmiechnęła się promiennie.

– To będzie dla mnie prawdziwa rozkosz doradzić pani. Coś na jedną czy na więcej okazji?

Rose otwierała już usta, aby odpowiedzieć, ale Ryan ją uprzedził.

– Otóż to, Caroline. Po południu mamy spotkanie w interesach, a wieczorem małe przyjęcie. Rose – Ryan ostrzegawczo uniósł palec – żadnych protestów! Nie pozwoliłem ci wrócić do domu po stroje, więc teraz ja płacę! – I znowu zwrócił się do pani Vincent: – Caroline, zatroszcz się o to, żebym był dumny z mojej towarzyszki.

– A jeszcze nie jesteś? – Właścicielka sklepu uśmiechnęła się do Rose. – Od czego zaczynamy, moja droga? – Ujęła Rose pod rękę, a na odchodnym rzuciła Ryanowi: – Na stoliku przy barku masz najnowsze czasopisma. Zamów sobie kawę i uzbrój się w cierpliwość.