Susan Mallery: Uprowadzenie księżniczki

Tłumaczyła Lena Perl

Tytuł oryginału: The Sheikh and the Runaway Princess

Piasek wdzierał się wszędzie. Sabrina Johnson czuła go w ustach i w wielu innych miejscach, w których nie powinien się znajdować.

Skulona, słuchając wycia wichru, jeszcze ciaśniej owinęła się długą peleryną. Wiedziała, że zachowała się jak idiotka. Co ją napadło, by konno, z jednym tylko jucznym wielbłądem, samotnie zapuszczać się sześćset kilometrów w głąb pustyni w poszukiwaniu jakiegoś legendarnego miasta, które najpewniej w ogóle nie istnieje.

Wściekły podmuch wiatru, siekąc piaskiem, o mało jej nie przewrócił. Siedząc w kucki, mocniej objęła ramionami kolana i oparła na nich głowę. Przysięgła sobie, że jeśli jakimś cudem wyjdzie z tej opresji cało, nigdy więcej nie zachowa się tak impulsywnie. Bo właśnie popędliwość i gniew doprowadziły do tego, że w bezkresnej pustce tkwiła pośrodku burzy piaskowej.

Co gorsza, nikt nie wiedział, że pojechała na pustynię, nikt więc nie będzie jej tutaj szukał. Wymknęła się z domu, nie mówiąc słowa ani ojcu, ani braciom. Kiedy nie pojawiła się na kolacji, pomyśleli pewnie, że albo siedzi obrażona w swoim pokoju, albo poleciała do Paryża na zakupy. Nie przyjdzie im do głowy, że zgubiła się na pustyni. Bo nawet nikt by jej o to nie podejrzewał, choć miała na sumieniu cały legion przewinień. Bracia wciąż ją ostrzegali, że marnie kiedyś skończy przez swe szalone pomysły, lecz zbywała to całe gadanie machnięciem ręki.

No i doigrała się. Czy naprawdę pozostało jej już tylko czekać na śmierć? A może, nim to nastąpi, potężny podmuch wiatru porwie ją i zacznie miotać nad pustynią niczym duszą porwaną przez złe moce? O takich przypadkach mówili jej bracia… Choć co prawda lubili ubarwiać swoje opowieści.

Nagle Sabrina zorientowała się, że wicher nieco słabnie. Wyjrzała spod peleryny.

Tak, żyła i nawet czuła się nie najgorzej, za to jej koń i wielbłąd zniknęły, unosząc ze sobą cały zapas wody i żywności oraz mapy. Jakby tego było mało, burza zmiotła wszystkie tyczki, które wyznaczały drogę, i całkowicie zmieniła ukształtowanie terenu. Sabrina nie wiedziała więc, jak wrócić do starego, opuszczonego domu, obok którego zostawiła samochód terenowy i przyczepę dla konia. Jedyna nadzieja, że ktoś natrafi na dżipa, zawiadomi kogo trzeba i zaczną szukać nieszczęsnej globtroterki. Tyle że do tamtego domu całymi miesiącami nikt nie zaglądał…

Poczuła wielki głód. Zbliżała się noc, a Sabrina jadła dziś tylko śniadanie, i to przed świtem, kiedy to wyruszyła ze stolicy, absolutnie przekonana, że odnajdzie legendarne Miasto Złodziei. Od lat zbierała o nim wszelkie informacje, by udowodnić ojcu, że ono naprawdę istnieje. Ojciec naśmiewał się z jej obsesji, lecz ona z uporem robiła wszystko, by dowieść swoich racji. Zamiast jednak odnaleźć Miasto Złodziei, wpakowała się w kłopoty.

I co dalej? Po pierwsze mogła kontynuować swoje poszukiwania, po drugie mogła ruszyć w przeciwnym kierunku, by wrócić do Bahanii, do ojca i braci, którzy się nią zupełnie nie interesowali, wreszcie po trzecie mogła tu zostać i umrzeć.

Tylko trzecia ewentualność zdawała się w pełni wykonalna.

– Nie poddam się bez walki – mruknęła Sabrina, zawiązując ciaśniej chustę wokół głowy i otrzepując pelerynę.

Wiedziała, że musi iść na południe z lekkim odchyleniem na zachód, bo tam znajdował się opuszczony dom, samochód i zapasy, które nie zmieściły się na wielbłąda. Mimo głodu i pragnienia, wyruszyła w drogę, zachodzące słońce mając po prawej ręce.

– Sabrina Johnson nie z takich opałów wychodziła cało – mruknęła dziarsko.

Nie była to do końca prawda, bo nigdy dotąd nie groziło jej prawdziwe niebezpieczeństwo, ale to naprawdę nieistotny drobiazg.

Po trzydziestu minutach marszu Sabrina myślała tylko o tym, by jakimś cudem zajechała tu taksówka, po następnym kwadransie była gotowa sprzedać duszę za szklankę wody, a po kolejnym ostatecznie do niej dotarło, że zbliża się śmierć. Od pyłu i suchego powietrza piekły ją oczy, gardło bolało jak otwarta rana, a wysuszona skóra wydawała się za ciasna.

Zasnąć i umrzeć, marzyła. Znając jednak swoje szczęście, podejrzewała, że będzie konać długo i w mękach.

W promieniach zachodzącego słońca pojawiały się przed nią falujące oazy, a nawet cudowny wodospad. Starała się jednak ignorować pustynne majaki, które wabią ku sobie wędrowców, by zeszli ze szlaku ku niechybnej śmierci.

W końcu jej oczom ukazało się kilku jeźdźców. Wyraźnie zmierzali w jej kierunku. Następna fatamorgana? Ale przecież ziemia drży pod uderzeniami końskich kopyt!

Utkwiła rozgorączkowany wzrok w jeźdźcach. Czyżby nadchodził ratunek?

Sabrina spędzała letnie wakacje w Bahanii, u swojego ojca, by poznać życie jego poddanych. Jednak ojciec nie zadał sobie najmniejszego trudu, żeby jej w tym pomóc, dlatego skazana była na wiedzę pochodzącą od służby. Między innymi dowiedziała się, że na pustyni można zawsze liczyć na życzliwość i gościnność innych ludzi. Jest to odwieczny i uświęcony obyczaj.

Sabrina chodziła jednak do szkoły w Los Angeles, gdzie dbanie o bezpieczeństwo jest sprawą podstawową. Pokojówka jej matki wciąż jej przypominała, że nie wolno zadawać się z obcymi, a już szczególnie z mężczyznami. Co w takim razie powinna teraz zrobić? Oczekiwać pomocy czy raczej uciekać? Tylko dokąd miała uciekać?

Jeźdźcy stawali się coraz lepiej widoczni. Ubrani byli w tradycyjne galabije i burnusy, których długie poły powiewały za plecami. Sabrina rozpoznała, że konie należą do rasy hodowanej w Bahanii, specjalnie przystosowanej do życia na pustyni.

Stłumiła narastający niepokój. Będzie żyła, i tylko to teraz się liczyło.

– Witajcie! – zawołała, kiedy mężczyźni byli już blisko niej. Starała się, by jej głos brzmiał pogodnie i pewnie, ale wysuszone gardło i strach temu przeszkodziły. – Zaskoczyła mnie burza i zabłądziłam. Nie widzieliście gdzieś konia i wielbłąda?

Jeźdźcy okrążyli ją, rozmawiając w języku, którego nie rozumiała, lecz potrafiła rozpoznać. Byli to nomadowie. Nie wiedziała, czy to dobrze, czy źle.

Jeden z mężczyzn wskazał na nią ruchem ręki. Sabrina nie drgnęła nawet wtedy, gdy kilku z nich podjechało tak blisko, że konie prawie jej dotykały. Gorączkowo rozważała, czy się przyznać, kim jest. Nomadowie powinni pozytywnie zareagować na imię jej ojca, poza tym przestrzegali świętego prawa gościnności. Jeżeli jednak są przebranymi za nomadów bandytami, to będą chcieli dostać za nią okup. Tak czy inaczej, jeśli się przedstawi jako Sabrina Johnson vel Sabra, księżniczka Bahanii, z pewnością zrobi to na nich wrażenie, kimkolwiek by byli.

Nie zmieniało to jednak faktu, że na koniec mogą jej poderżnąć gardło, a ciało zostawią sępom na pożarcie. Jeśli okażą się łaskawi, zrobią to od razu, a jeśli nie, to nieco później…

Jednak nie przewidziała, że istnieje jeszcze inny wariant jej przyszłych losów.

– Potrzebna mi niewolnica, nie wiem jednak, czy się na nią nadajesz.

Sabrina odwróciła się gwałtownie. Słowa te wypowiedział wysoki mężczyzna z ogorzałą od słońca twarzą i błyszczącymi oczami. Uśmiechał się… czy raczej naigrawał.