Juliette Benzoni: Opal księżniczki Sissi

Przeskakując przez kałuże, Aldo Morosini, książę antykwariusz z Wenecji, przebył biegiem Augustinerstrasse w kierunku opery i wszedł drzwiami dla artystów. Był to stary przywilej przysługujący klientom słynnego hotelu na wypadek złej pogody. A pogoda była rzeczywiście paskudna. Od przyjazdu księcia do Wiednia nieprzerwanie padał deszcz, zalewając potokami stolicę

Austrii.

Pomimo tajemniczego listu, który księcia tu sprowadził, Morosini zaczął tęsknić za ukochaną Wenecją, chociaż od kilku miesięcy strasznie się tam nudził, co zdarzyło się mu pierwszy raz w życiu.

Nie, nie stracił zainteresowania cennymi i rzadkimi przedmiotami - a w szczególności kamieniami szlachetnymi i historycznymi klejnotami. Po powrocie z Anglii nie potrafił jednak odnaleźć w sobie tej palącej ciekawości, która go nie opuszczała od dnia, gdy w głębokich podziemiach warszawskiej dzielnicy żydowskiej poznał tajemniczego Szymona Aronowa zwanego Kulawym. Trudno o osobę bardziej zagadkową i ujmującą zarazem. A jeszcze trudniej zachwycić się cennym przedmiotem, choćby nim była porcelanowa waza z Sevres wykonana specjalnie dla Katarzyny Wielkiej lub para weneckich stojaków na drewno należących do samego Ryszarda Wagnera, jeśli się miało w pamięci nie tak dawne przygody. Morosini doświadczył ich w towarzystwie przyjaciela, Adalberta VidalPellicorne'a, podczas poszukiwań klejnotów skradzionych w zamierzchłych czasach z pektorału arcykapłana Jerozolimy.

W pamięci Żydów i niektórych historyków pektorał stał się legendą. Lecz książę miał okazję trzymać go w dłoni - święty przedmiot pochodzący z dalekich wieków; przyczyna szaleństwa, nędzy i niejednej zbrodni.

Niezapomniana chwila! Kwadratowa płytka ze złota ukryta przez Aronowa w podziemnej kaplicy opromieniona wielowiekową historią sięgającą czasów splądrowania świątyni w Jerozolimie przez legiony Tytusa. Nosiła też namacalne ślady chciwych rąk złodziei: z dwunastu kaboszonów przedstawiających dwanaście plemion Izraela zostało tylko osiem i to najmniej cennych. Zginął szafir plemienia Zebulona, diament plemienia Beniamina, opal plemienia Dana i rubin Judy. A według tradycji lud Izraela miał odzyskać ojczyznę i niepodległość, kiedy kompletny pektorał powróci do kraju.

Dzięki wskazówkom Kulawego i szczęściu przyjaciołom udało się w dziewięć miesięcy odnaleźć dwa bezcenne kamienie: szafir zwany Błękitną Gwiazdą, który należał przez trzy stulecia do rodu Montlaure, przodków ze strony matki księcia Morosiniego, i diament o nazwie Róża Yorku, należący do spadku po Karolu Zuchwałym, księciu Burgundii, o który upominała się Korona Angielska.

Przyszło im to nie bez trudu. Jak każdy święty przedmiot sprofanowany przez chciwość oba klejnoty zdawały się sprowadzać nieszczęście. Księżna Izabela, matka Aida, straciła życie za sprawą Błękitnej Gwiazdy. Podobny los spotkał ostatniego właściciela szafiru, sir Eryka Ferralsa, niezwykle majętnego handlarza broni, zamordowanego -jak ustalono w śledztwie - przez kochanka żony. Co do diamentu, mnogość trupów towarzyszących jego dziejom była szokująca. Podobnie jak fascynujących i niebezpiecznych przygód przeżytych przez obu przyjaciół podczas poszukiwań tych bezcennych klejnotów. I to właśnie tego żałował Morosini najbardziej tu i teraz, czyli w Wiedniu roku 1923.

Po świętach Bożego Narodzenia i sylwestrze spędzonym w Wenecji wśród przyjaciół, w okolicy Matki Boskiej Gromnicznej Aldo został prawie sam. Jego najbliżsi, to znaczy ciotka, droga markiza de Sommieres, i panna Maria Andżelina du Plan-Crépin, kuzynka i dama do towarzystwa markizy, oraz Adalbert VidalPellicorne, z zawodu archeolog, który stał się największym przyjacielem Morosiniego, wyjechali, zostawiając go w towarzystwie starego nauczyciela, Hieronima Buteau i dwóch wiernych sług, Zachariasza i Ceciny Pierlunghi, którzy pamiętali dzień jego narodzin.

I to wszysto miało miejsce w chwili, kiedy odżyła w nim nadzieja na nowe przygody!

Ta nadzieja pojawiła się nagle 31 stycznia wraz z nadejściem listu z banku szwajcarskiego, który pośredniczył między Kulawym a jego wysłannikami. Niestety, choć zawierał weksel i bilecik skreślony ręką Aronowa, sam tekst sprawił księciu prawdziwy zawód: nie dość, że Żyd z Warszawy nie wyznaczał Morosiniemu daty kolejnego spotkania, to jeszcze po enigmatycznym pogratulowaniu mu sukcesu w zdobyciu „ostatniej przesyłki", radził, żeby książę „udał się na odpoczynek i sam nie podejmował żadnych kroków przed kolejnym poleceniem, tak aby sprawy trochę przycichły".

Następnego dnia pałac Morosinich opuścili wszyscy goście. Pierwszy wyjechał Adalbert, który w głębi duszy był zadowolony z zapowiedzianej przerwy i postanowił od razu udać się do Egiptu: spektakularne odkrycie grobowca młodego faraona Tutenchamona i jego skarbów nie dawało mu spać po nocach. Musiał to wszystko zobaczyć na własne oczy.

- To mi pozwoli - wyjaśnił - spędzić kilka dni z drogim profesorem Loretem, konserwatorem z Muzeum Kairskiego, którego nie widziałem ze dwa lata. Wyobrażam sobie, jak musi palić go zazdrość z powodu odkryć Anglików. Postaram się do ciebie napisać.

Po czym, nie zwlekając, wsiadł na pierwszy lepszy statek płynący do Aleksandrii, na którym znalazła się również markiza de Sommieres z Marią Andżeliną (ku wielkiemu zmartwieniu tej ostatniej). Przez cały styczeń pobożna panna starała się jak mogła najlepiej zastąpić niezrównaną Minę*, sekretarkę Aida, wywiązując się z tego zadania dość dobrze. Nabrała przy tym tak wielkiego zamiłowania do antyków, że wolała zostać w Wenecji. Niestety, jeśli nawet stara markiza bardzo kochała Aida, czuła się już dość zmęczona wenecką zimą, bardzo w tym roku wilgotną i chłodną. Najbardziej dokuczał jej reumatyzm, co starała się ukryć, aby nie zakłócać utartego trybu życia w pałacu. Kiedy jednak notariusz Massaria zawiadomił Morosiniego, że młody człowiek, którego polecił księciu na sekretarza, właśnie wrócił i w każdej chwili może podjąć obowiązki, markiza natychmiast zarządziła pakowanie, aby poszukać bardziej przyjaznego klimatu. Na próżno Maria Andżeliną protestowała.

- Jeśli zamierzamy w Paryżu znaleźć idealną pogodę, popełniamy wielki błąd - oświadczyła, używając dostojnej liczby mnogiej, jak to miała w zwyczaju, zwracając się do pani de Sommieres.

- Niech mnie pani nie uważa za szaloną, Plan-Crépin! Nie mam wcale zamiaru marznąć w Paryżu!

- Czyżbyśmy się zatem wybierały na Lazurowe Wybrzeże?

- Za duży ścisk! Zbyt kosmopolityczne towarzystwo! A dlaczego by nie do Egiptu?

- Egipt i Egipt! - rozzłościł się Aldo, nieco sfrustrowany. -I ciocia także?

- Nie miej nam tego za złe, ale kochany Adalbert przez miesiąc tak nas naszpikował archeologicznymi opowieściami, że w końcu dałam się skusić. A poza tym gorący oddech pustyni dobrze mi zrobi na chore stawy! Plan-Crépin, proszę iść do Cooka i zarezerwować dla nas kabiny oraz pokoje w Mena House w Gizie. To na początek... Potem zobaczymy...

- A kiedy wyjeżdżamy?

- Natychmiast!... Pierwszym statkiem!... No, ale proszę nie robić takiej kwaśnej miny! Znając się na tylu rzeczach, będziesz się mogła, moja droga, wykazać również przy łopacie i kilofie! To zawsze jakaś odmiana po wyczynach wspinaczkowych!

Dwa dni później kobiety wyjechały, zostawiając za sobą wielki żal i niemal namacalną pustkę, która dała się odczuć, kiedy Morosini i Hieronim spotkali się w salonie ozdobionym przedmiotami z laki, gdzie najczęściej siadano do stołu... Stary nauczyciel również źle się czuł w opustoszałym pałacu. Pod koniec pierwszego posiłku spożywanego w ciszy wyjawił, co go gryzie: