Juliette Benzoni: Opal księżniczki Sissi

- Powinieneś się ożenić, Aldo! Ten wielki dom nie jest stworzony dla dwóch kawalerów...

- Ożeń się sam, mój drogi, jeśli masz na to ochotę! Mnie to nie bawi - odparł Aldo, który już dawno przeszedł ze swym dawnym nauczycielem na „ty". Zapaliwszy nonszalancko papierosa, dodał: - Czy nie sądzisz, że obaj jesteśmy śmieszni? W końcu nasi goście zabawili tu tylko przez miesiąc, a przedtem, jak pamiętam, żyliśmy sobie całkiem przyjemnie?

Usta pana Buteau pod cienkimi, siwymi wąsami rozciągnęły się w półuśmiechu.

- Nigdy nie byliśmy sami, Aldo! Mieliśmy Minę. Sądzę, że to jej najbardziej mi brakuje...

Morosini zmienił się na twarzy i nerwowo zgasił w popielniczce zapalonego papierosa.

- Proszę cię, Hieronimie, nie mówmy o niej! Dobrze wiesz, że Mina nie istniała. Była tylko przynętą, przykrywką przelotnej zachcianki dziewczyny z bogatego domu, która pragnęła się zabawić...

- Jesteś niesprawiedliwy, sam wiesz... Mina... lub raczej Liza, bo takie jest przecież jej prawdziwe imię, nigdy nie szukała u nas rozrywki. Kochała Wenecję i uwielbiała ten pałac. Chciała tu żyć...

- ...żeby w przebraniu bas bleu* skierować okular mikroskopu na dziwny okaz, za jaki niewątpliwie mnie uważała. Niestety, jej werdykt nie był dla mnie korzystny.

* Bas bleu (fr. „niebieska pończocha") - kobieta popisująca się uczo-nością i zaniedbująca dom. Także: nazwa, nadawana w XVIII w. klubom gromadzącym głównie kobiety zajmujące się nauką i literaturą; nieliczni panowie należący do klubu nosili niebieskie wełniane pończochy (zamiast tradycyjnych czarnych jedwabnych), aby zaznaczyć wzgardę dla konwenansów (przyp. tłum.).

- Co o niej myślisz, od kiedy poznałeś jej prawdziwą tożsamość? - Moja opinia nie ma tu nic do rzeczy! Kogo to może obchodzić?

- Na przykład mnie! - odparł Hieronim z uśmiechem. -Jestem przekonany, że właśnie takiej kobiety ci potrzeba...

- To twoja sprawa, a ponieważ tylko ty tak uważasz, niech tak pozostanie. Lepiej chodźmy się położyć. Jutro trzeba wprowadzić młodego Pisaniego w jego obowiązki, a poza tym mamy kilka spotkań, więc zapowiada się ciężki dzień. Jeśli chłopak się nada, szybko zapomnimy o Minie.

Na szczęście Morosini stwierdził od pierwszego wejrzenia, że nowy pracownik to trafny wybór. Ten młody i grzeczny wenecjanin z jasnymi włosami, dobrze ułożony, gustownie ubrany i raczej skąpy w słowach pasował do marmurów i sreber pałacu przekształconego na znany na całym świecie sklep z antykami. Młodzieniec powinien szybko się wdrożyć, gdyż widać w nim było prawdziwe zamiłowanie do starych przedmiotów, zwłaszcza pochodzących z Dalekiego Wschodu. Wkrótce Angelo Pisani błysnął erudycją, która zadziwiła nowego pracodawcę, kiedy dostrzegł na półce antykwariatu bukłak z seledynowym wieczkiem pochodzący z XVIII wieku i nie zadawszy sobie nawet trudu, żeby go odwrócić w celu sprawdzenia oznakowań - bez zająknienia krzyknął:

- Co za wspaniały okaz! To naczynie z potrójnym dziubkiem z epoki KienLong, zdobione reliefowymi diagramami talizmanicznymi, formami pięciu świętych gór*. Jest doskonałe, a przy tym bezcenne!

* Chińskie święte góry - dwie grupy po pięć wzniesień, jedna związana z taoizmem, druga z buddyzmem. Ważne centra religijne odwiedzane przez licznych pielgrzymów (przyp. red.).

- Mam jednak zamiar ustalić jego cenę - rzekł Morosini. - Niemniej chciałbym panu pogratulować. Mecenas Massaria nie wspominał mi, że jest pan takim wybitnym sinologiem.

- Za sprawą matki w moich żyłach płynie trochę krwi Marco Polo - wyjaśnił skromnie nowy sekretarz. - Moje zainteresowania wypływają bezsprzecznie z tego faktu, lecz wiem też co nieco o antykach z innych krajów.

- A drogie kamienie, stare klejnoty? Czy na nich również się pan zna?

- Niestety nie - przyznał młodzieniec z rozbrajającą szczerością. - Z wyjątkiem oczywiście przedmiotów z nefrytu i chińskiej biżuterii, lecz jeśli pan Buteau zgodzi się mnie doszkolić, z pewnością szybko nadrobię braki!

Wkrótce Pisani udowodnił prawdziwe zdolności, a ponieważ w sekretarzowaniu nie było zbyt wiele do nauczenia, Morosini odczuwał satysfakcję z faktu zatrudnienia nowego pracownika. Ubolewał jednak, że poza sprawami zawodowymi nie można było się o nim dowiedzieć zbyt wiele. W pałacu poruszał się niczym cień. Był cichy i skuteczny, lecz nudny, przez co Aldo jeszcze bardziej żałował odejścia Miny: dziewczyna zawsze miała gotową odpowiedź na wszystko, zwykle ciętą i niebanalną... * * *

Chcąc się nieco rozerwać, książę wdał się w miłą przygodę z węgierską śpiewaczką, która została zaproszona do Teatro la Fenice, by zaśpiewać partię Łucji z Lammermooru. Ta urocza, delikatna blondynka była trochę podobna do Anielki Solmańskiej i miała piękny, kryształowy głos godny anioła. Ale na tym jej anielskość się kończyła... Morosini odkrył szybko, że piękna Ida była nie tylko mistrzynią w sztuce miłości, lecz także rachunkowości. Potrafiła bowiem ze znawstwem odróżnić diament od cyrkonu i w żadnym razie nie widziałaby nic zdrożnego w dodaniu do miana primadonny tytułu księżnej... Morosini nie zamierzał jednak przeistoczyć tego wędrownego ptaka w kurę domową i pośpiesznie odebrał jej złudzenia. Pewnego czerwcowego wieczoru na peronie dworca Santa Lucia romans dobiegł końca, przypieczętowany podarunkiem w postaci szafirowej bransoletki, bukietu róż i wielkiej chusteczki do machania na do widzenia. Niestały amant widział, jak długo powiewała przez otwarte okno sleepingu, zanim pociąg zniknął za zakrętem.

Wrócił do domu z wyraźnym uczuciem ulgi i nagle wydało mu się, że samotność we dwóch z Hieronimem i świadomość, że są odcięci od reszty świata, nie jest wcale aż tak zła.

Może z powodu braku wiadomości od drogich mu osób...? Wydawało się, że piaski Egiptu zasypały Vidal-Pellicorne'a, markizę de Sommieres i Marię Andżelinę. Pierwszy mógł się tłumaczyć absorbującym zajęciem, lecz dlaczego dwie pozostałe osoby napisały przez pół roku tylko jedną kartkę pocztową?!

Nie było też wiadomości od Adriany Orseolo, kuzynki Aida. Piękna hrabina wyjechała zeszłej jesieni do Rzymu ze swym służącym - i zarazem kochankiem - Spiridionem, by sfinansować mu lekcje śpiewu u mistrza bel canta, i ślad po niej zaginął. Nawet wiadomość o kradzieży w jej domu nie spowodowała żadnej reakcji poza wysłaniem listu do komisarza Salviatiego, w którym pisała, że pokłada całkowite zaufanie w weneckiej policji i że jest zbyt zajęta, by opuścić Rzym. W końcu książę Morosini jest na miejscu i może czuwać nad jej sprawami...

Oburzony podobną bezceremonialnością, Aldo chwyci! za słuchawkę i zadzwonił do hotelu Villa Torlonia, gdzie Adriana podobno miała się zatrzymać. Ale dowiedział się tylko, że po tygodniu jego kuzynka wyjechała, nie zostawiwszy adresu. Z tonu rozmówcy Morosini domyślił się, że personel hotelu był z tego powodu raczej zadowolony.

Niepowodzenie spotkało go również w rozmowie z maestro Scarpinim: Grek powierzony jego artystycznej opiece miał wprawdzie piękny głos, ale zbyt trudny charakter, aby można było wytrzymać kilka miesięcy w jego towarzystwie. Nikt nie wiedział, gdzie mógł się udać...

W pierwszym odruchu Aldo chciał posłać kogoś ze służby po bilet na pociąg do Rzymu, ale szybko porzucił ten pomysł: szukać kuzynki w tak wielkim mieście było zajęciem beznadziejnym. Kochankowie mogli już dawno wyjechać do Neapolu lub gdzie indziej. Poza tym Hieronim stwierdził, że skoro hrabina wolała zniknąć ze sceny, trzeba to uszanować.

- Ale ja jestem jej jedynym krewnym - protestował Aldo. - Poza tym lubię ją i mam obowiązek się nią opiekować.