Julia Quinn - Urodzinowy prezent

A raczej pragnęła trzymać Charlesa i nigdy go nie puścić, lecz to przy zabandażowanych rękach wydawało się raczej niemożliwe. Przypuszczała, że ma to związek z pożądaniem, które zresztą było jej obce tak samo jak romantyczna miłość.

Wcale nie była pewna, czy zdoła przekonać go do swoich poglądów na miłość, małżeństwo i wierność. Wiedziała jednak, że nie żyłaby już w zgodzie ze sobą, gdyby przynajmniej nie spróbowała, jeśli nie odniesie sukcesu, z pewnością bardzo ją to zasmuci, lecz nie będzie nazywać się tchórzem. Również z tego powodu w wielkim podnieceniu oczekiwała w nieformalnej jadalni razem z Helen i Judith, w czasie gdy Claire poszła po Charlesa. Zajrzała do jego gabinetu pod pretekstem poproszenia go, żeby sprawdził pracę wykonaną w oranżerii. Mała jadalnia znajdowała się po drodze, a Ellie, Judith i Helen szykowały się, żeby wyskoczyć z ukrycia i krzyknąć „niespodzianka".

– Ten tort wygląda naprawdę prześlicznie – stwierdziła Helen, przyglądając się jasnej polewie. Nachyliła się niżej. – Może z wyjątkiem tego maźnięcia zostawionego przez palec należący do sześcioletniej osoby.

Judith natychmiast schowała się pod stół, twierdząc, że zobaczyła żuka.

Ellie uśmiechnęła się pobłażliwie.

– Tort nie byłby prawdziwym tortem, gdyby ktoś nie spróbował kremu, a przynajmniej nie byłby to tort urodzinowy, a takie przecież są najlepsze.

Helen zajrzała pod stół, żeby upewnić się, czy Judith zajęta jest czymś innym niż tylko podsłuchiwaniem, i wyznała:

– Prawdę mówiąc, Ellie, sama z trudem nie ulegam pokusie.

– No to dalej, ja nic nie powiem! Przyłączyłabym się do ciebie, gdyby nie… – Podniosła do góry ręce w bandażach.

Helen natychmiast się zatroskała.

– Jesteś pewna, że masz dość siły, żeby wziąć udział w przyjęciu? Ręce…

– …już mnie tak strasznie nie bolą, przysięgam.

– Charles mówił, że wciąż musisz zażywać laudanum, żeby uśmierzyć ból.

– Owszem, ale biorę bardzo mało, zaledwie ćwiartkę dawki, i przypuszczam, że jutro nie będę już tego potrzebowała. Oparzenia całkiem nieźle się goją, pęcherze już prawie zniknęły.

– Dobrze, tak się cieszę, że ja… – Helen przełknęła ślinę, na moment przymknęła oczy i pociągnęła Ellie na drugą stronę pokoju, żeby Judith przypadkiem jej nie usłyszała. – Nie wiem, jak ci dziękować za wyrozumiałość, jaką okazałaś Claire. – Ja…

Ellie podniosła rękę.

– To nic takiego, Helen. Nie musisz nic więcej mówić na ten temat.

– Ależ muszę! Większość kobiet na twoim miejscu wyrzuciłaby nas wszystkie trzy na ulicę.

– Ależ Helen, tu jest twój dom!

– Nie – powiedziała Helen cicho. – Wycombe Abbey to twój dom, a my jesteśmy twoimi gośćmi.

– To twój dom! – Ellie mówiła zdecydowanie, lecz z uśmiechem. – A jeśli kiedykolwiek jeszcze usłyszę od ciebie, że jest inaczej, to cię uduszę!

Helen wyglądała tak, jakby chciała coś jeszcze powiedzieć, ale zamknęła usta. Moment później dodała jednak:

– Claire nie wyznała mi, dlaczego tak się zachowała, ale ja i tak się domyślam.

– Przypuszczałam, że tak będzie – przyznała Ellie cicho. – Dziękuję, że nie zawstydziłaś jej przed Charlesem.

– Łamanie jej serca po raz drugi było zupełnie zbędne.

Helen nie zdążyła odpowiedzieć, bo Judith, wyczołgała się spod stołu i oznajmiła:

– Rozgniotłam tego żuka. Był strasznie wielki i jadowity.

– Nie było żadnego żuka, a ty o tym dobrze wiesz, kochanie – powiedziała Ellie.

– Czy wiesz, że żuki lubią maślany krem?

– Dokładnie tak jak małe dziewczynki.

Judith zacisnęła usta, wyraźnie niezadowolona z obrotu, jaki przybierała ta rozmowa.

– Wydaje mi się, że ich słyszę – szepnęła nagle podniecona Helen. – Bądźcie cicho!

Stanęły z boku przy drzwiach, wypatrując i nasłuchując. Moment później wyraźnie dał się słyszeć głos Claire:

– Przekonasz się, że dużo zrobiłam w oranżerii – mówiła.

– Na pewno. – Głos Charlesa rozbrzmiewał coraz głośniej. Ale czy nie szybciej doszlibyśmy tam przez wschodni hall?

– Służąca woskuje tam podłogę – odparła natychmiast Claire. – Na pewno jest bardzo ślisko.

– Bystra dziewczyna – szepnęła Ellie do Helen.

– Sądzę więc, że możemy przejść przez małą jadalnię – ciągnęła Claire. – Będzie równie szybko i…

Drzwi zaczęły się otwierać.

– Niespodzianka! – rozległ się okrzyk czterech pań, mieszkających w Wycombe Abbey.

Charles rzeczywiście wyglądał na zdumionego, ale tylko przez moment, bo zaraz z raczej gniewną miną zwrócił się do Ellie:

– Dlaczego, u diabła, wstałaś z łóżka?

– Wszystkiego najlepszego! – powiedziała cierpko.

– Twoje ręce…

– Najwyraźniej nie przeszkadzają mi w chodzeniu, chociaż komuś może się to wydawać dziwne.

– Ale…

Helen z bardzo niezwykłym dla siebie gestem zniecierpliwienia lekko poklepała Charlesa po głowie,

– Cicho już bądź, kuzynie, i przyłącz się do naszego przyjęcia.

Charles popatrzył na rozradowane, pełne wyczekiwania twarze i uświadomił sobie, że okazał się okropnym zrzędą.

– Bardzo wam wszystkim dziękuję – powiedział. – Jestem zaszczycony, że chciałyście tak uczcić moje urodziny.

– Nie mogło się obyć przynajmniej bez tortu - powiedziała Ellie. – Judith i ja wspólnie zdecydowałyśmy, jaki będzie krem. Maślany.

– Naprawdę? – spytał z uśmiechem. – Bardzo mądrze!

– Namalowałam dla ciebie obrazek! – zawołała Judith. -Akwarelami!

Charles uklęknął przy dziewczynce.

– Jest śliczny, to wygląda jak… jak… – Wzrokiem poszukał pomocy u Helen, Claire i Ellie, ale wszystkie wzruszyły ramionami.

– Jak stajnie! – zawołała podniecona Judith.

– No właśnie!

– Całą godzinę przyglądałam się im, jak malowałam.

– Całą godzinę? To doprawdy niezwykłe. Umieszczę go na honorowym miejscu w moim gabinecie.

– Ale najpierw musisz go oprawić – poinstruowała go. -W złote ramy.

Ellie zdusiła śmiech i nachyliła się do Helen.

– Przewiduję, że tę małą czeka wielka przyszłość – szepnęła. – Może zostanie królową świata.

Helen westchnęła.

– Moja córka z całą pewnością wie, czego chce.

– Ależ to bardzo pozytywne – stwierdziła Ellie. – Dobrze jest wiedzieć, czego się chce. Osobiście przekonałam się o tym dopiero niedawno.

Charles pokroił tort, oczywiście według wskazówek Judith, która doskonale wiedziała, jak należy to zrobić, a potem zajął się rozpakowywaniem prezentów.

Oprócz akwarelki namalowanej przez Judith była wśród nich również haftowana poduszka od Claire i malutki zegar od Helen.

– To na twoje biurko – wyjaśniła. – Zauważyłam, że wieczorem trudno zobaczyć, która jest godzina na stojącym zegarze w drugim końcu pokoju.

Ellie lekko szturchnęła męża w bok, żeby przyciągnąć do siebie jego uwagę.

– Ja jeszcze nie mam dla ciebie prezentu – powiedziała cicho. – Ale mam pewien plan.

– Naprawdę?

– Powiem ci o nim w przyszłym tygodniu.

– Muszę czekać cały tydzień?

– Będą mi potrzebne obie ręce – odparła, rzucając mu zalotne spojrzenie.

Charles uśmiechnął się.

– Nie wiem, jak wytrzymam.

Charles nie rzucał słów na wiatr. W Wycombe Abbey zjawiła się krawcowa z próbkami materiałów i wykrojów. Zakupu przeważającej części garderoby Ellie planowano dokonać w Londynie, lecz pani Smithson z Canterbury była doskonałą krawcową i mogła przygotować przynajmniej kilka sukien tak, żeby Ellie miała w czym jechać do stolicy.