Julia Quinn - Urodzinowy prezent

Ellie była bardzo podniecona spotkaniem z krawcową. Zawsze szyła sobie suknie sama i korzystanie z usług osoby, która zajmuje się tym profesjonalnie, uważała za wielki luksus.

Okazało się jednak, że w spotkaniu z krawcową uczestniczyć będzie nie tylko ona.

– Charles! – powtórzyła Ellie po raz piąty. – Doskonale potrafię sama wybrać swoje suknie.

– Oczywiście, kochanie, ale nie byłaś jeszcze w Londynie i… -Spojrzał na wzór trzymany przez panią Smithson. – Och, nie ta się nie nadaje! Dekolt jest zanadto wycięty.

– Ależ te suknie nie są przeznaczone na wyjazd do Londynu, tylko na wieś. A na wsi byłam – dodała nieco sarkastycznym tonem. – A jeśli chodzi o ścisłość, to właśnie jestem na wsi.

Charles, jeśli nawet ją usłyszał, to pozostawił jej oświadczenie bez komentarza.

– Zielony – powiedział najwyraźniej do pani Smithson, -Ślicznie jej w zielonym.

Ellie byłaby bardzo zadowolona z tego komplementu, ale miała w tej chwili o wiele pilniejszą sprawę.

– Charles, naprawdę chciałabym chociaż na moment zostać z panią Smithson sama.

– A po co? – oburzył się.

– A czy nie byłoby miło, gdyby chociaż jedna suknia była dla ciebie niespodzianką? – uśmiechnęła się przy tym słodko.

Charles wzruszył ramionami.

– Nie zastanawiałem się nad tym.

– No to się zastanów – powiedziała zniecierpliwiona. – Najlepiej w gabinecie.

– Naprawdę nie chcesz, żebym tu był?

Wyglądał na urażonego. Ellie natychmiast zrobiło się przykro.

– Po prostu wybieranie sukien to ulubiona kobieca rozrywka.

– Naprawdę? A ja tak się na to cieszyłem! Nigdy dotąd nie wybierałem sukni dla żadnej kobiety…

– Nawet dla swoich… – Ellie ugryzła się w język. Chciała powiedzieć „kochanek", ale po cóż wymawiać to na glos. Starała się myśleć optymistycznie i wolała nie przypominać Charlesowi, że kiedyś obracał się w półświatku.

– Charles -ciągnęła już bardziej miękkim głosem. – Chciałabym wybrać coś, co by ci sprawiło niespodziankę.

Burknął gniewnie pod nosem, ale w końcu wyszedł.

– Hrabia jest bardzo oddanym małżonkiem, nieprawdaż? -stwierdziła pani Smithson, zamykając za nim drzwi.

Ellie zaczerwieniła się i tylko mruknęła coś w odpowiedzi. Zaraz jednak uświadomiła sobie, że musi działać prędko, jeśli chce coś osiągnąć przed powrotem Charlesa. Znała go już na tyle, że wiedziała, iż może w każdej chwili zmienić zdanie i wrócić pod byle pretekstem.

– Pani Smithson – powiedziała. – Z sukniami nie ma takiego pośpiechu, ale ja potrzebuję…

Pani Smithson uśmiechnęła się ze zrozumieniem.

– Wyprawy?

– Tak, trochę bielizny.

– Mogę to załatwić bez przymiarek. Ellie odetchnęła z ulgą.

– Czy mogę polecić bladą zieleń? Pani mężowi wyraźnie podobał się ten kolor.

Ellie kiwnęła głową.

– A styl?

– Ach, wszystko jedno. Cokolwiek uzna pani za stosowne dla świeżo upieczonej żony.

Ellie starała się nie podkreślać zanadto określenia „świeżo upieczona", z drugiej strony jednak chciała dać krawcowej do zrozumienia, że nie chce nowej nocnej koszuli tylko dlatego, że w nocy marznie.

Pani Smithson pokiwała głową z tajemniczym uśmiechem i Ellie wiedziała już, że prześle coś bardzo wyjątkowego, a z całą pewnością coś, czego Ellie sama by dla siebie nie wybrała.

Ellie stwierdziła w duchu, że zważywszy na jej brak doświadczenia w kwestiach uwodzenia, być może tak będzie najlepiej.

Tydzień później ręce Ellie prawie się zagoiły. Skóra na nich wciąż była wrażliwa, lecz nie bolały już przy każdym ruchu. Nadszedł czas, aby ofiarować Charlesowi jego prezent urodzinowy.

Ellie była przerażona.

Oczywiście czuła też pewne podniecenie, lecz zważywszy na kompletny brak doświadczeń, zdecydowanie przeważał w niej lęk.

Ellie bowiem postanowiła, że prezentem, jaki ofiaruje Charlesowi na jego trzydzieste urodziny, będzie ona sama. Chciała, aby ich małżeństwo stało się wreszcie prawdziwym i związkiem dusz i – aż się wzdrygnęła na tę myśl – ciał.

Pani Smithson spełniła swoją obietnicę. Ellie nie mogła i uwierzyć w to, co widzi w lustrze. Krawcowa wybrała dla niej strój z najjaśniejszego zielonego jedwabiu. Dekolt był skromny, lecz cały ubiór tak śmiały, że Ellie coś takiego nawet się nie śniło. Składał się z dwóch kawałków jedwabiu, połączonych jedynie na ramionach. Można je było związać po obu stronach w pasie, lecz nawet wtedy odsłaniała się długość jej nóg i krągłość bioder.

Ellie czuła się w tym stroju prawie jak naga i z radością przyjęła również pasujący do kompletu peniuar. Zadrżała, po trosze dlatego, że noc była chłodna, a po trosze dlatego, że słyszała Charlesa kręcącego się po swoim pokoju. Zwykle zaglądał życzyć jej dobrej nocy, lecz Ellie wydawało się, że oszaleje, jeśli będzie teraz siedzieć i czekać na niego. Cierpliwość nigdy nie była jej mocną stroną.

Wzięła głęboki oddech i zastukała do drzwi łączących ich pokoje.

Charles zamarł z rękami przy fularze, który akurat zdejmował. Jeszcze nigdy się nie zdarzyło, żeby Ellie zastukała do tych drzwi. To zawsze on odwiedzał ją w jej sypialni, a poza tym, czy ręce zagoiły się jej na tyle, żeby stukała w drewno? Wprawdzie kostki u rąk nie ucierpiały tak bardzo, lecz mimo wszystko…

Ściągnął fular i rzucił go na otomanę, a potem podszedł do drzwi. Nie chciał, żeby Ellie przekręcała klamkę, więc zamiast krzyknąć „proszę", po prostu je otworzył.

I prawie zemdlał.

– Ellie? – spytał, a raczej wydusił z siebie. Ona się tylko uśmiechnęła.

– Co ty masz na sobie?

– To… to część mojej wyprawy ślubnej.

– Przecież ty nie masz wyprawy.

– Doszłam do wniosku, że może mi się przydać.

Charles zastanowił się nad tym oświadczeniem i poczuł, że oblewa go gorąco.

– Czy mogę wejść?

– Tak, oczywiście. – Odsunął się na bok i przepuścił żonę. Usta aż otworzył ze zdziwienia. Ten dziwny strój spięty w talii idealnie podkreślał każdą krągłość jej ciała.

Ellie obróciła się.

– Przypuszczam, że zastanawiasz się, dlaczego tu jestem?

Charles tylko zamknął usta.

– Sama nie wiem - dodała, śmiejąc się nerwowo.

– Ellie, ja…

Zrzuciła peniuar.

– Ach, Boże! – jęknął, przewracając oczami. – Chcesz mnie przetestować, prawda?

– Charles!

– Włóż to z powrotem! – nakazał rozgorączkowany, podnosząc peniuar z podłogi. Wciąż dało się w nim wyczuć ciepło jej skóry. Charles odrzucił go więc i sięgnął po wełniany koc.

– Nie, lepiej okryj się tym!

– Charles, przestań!

Ellie uniosła ręce, żeby odepchnąć koc, i wtedy Charles zobaczył, że jej oczy wypełniają się łzami.

– Nie płacz! – wydusił z siebie. – Dlaczego płaczesz?

– Czy ty…? Czy ty…?

– Czy ja co?

– Czy ty mnie nie chcesz? – szepnęła. – Nawet odrobinę? W zeszłym tygodniu mnie chciałeś, ale nie byłam tak ubrana i…

– Oszalałaś! – prawie krzyknął. – Pragnę cię tak bardzo, że gotów byłbym umrzeć. Zakryj się więc, bo inaczej mnie zabijesz!

Ellie ujęła się pod boki, czując ogarniającą ją irytację.

– Uważaj na ręce! – wrzasnął.

– Wszystko z nimi w porządku – warknęła Ellie.

– Na pewno?

– Owszem, dopóki nie będę się przedzierała bez rękawiczek przez krzewy róż.

– Jesteś pewna?