Margit Sandemo: Uprowadzenie

Łzy zaczęły spływać jej z oczu i wpadały do uszu, leżała bowiem na plecach i wpatrywała się w niebieskozielone sklepienie ponad swoją głową.

No a potem pogrzeb… Cała szkoła pełni honorową wartę. To oczywiste, że cała szkoła bierze udział w uroczystościach, mimo że Liv nie dotrwała do końca nauki. Grają marsza żałobnego Chopina. Finn wyciera nos. Matka żałuje swego postępowania i szlocha rozpaczliwie. Wszystko jest tak nieziemsko piękne. Najchętniej usiadłaby gdzieś na galerii i rozkoszowała się… nie, do licha, tak nie wolno!

Liv odetchnęła głęboko i otarła łzy. Zachichotała niepewnie, po czym zamknęła oczy. Plusk fal był taki usypiający. Tak rozkosznie było leżeć na słońcu… Ciepło, dobrze, sennie…

Nagle otworzyła oczy. Co to za dziwne dźwięki?

Nie umiała powiedzieć, czy spała naprawdę, czy tylko drzemała, słońce zdawało się stać w tym samym miejscu co przedtem.

Stuk, stuk – puk, puk.

Co to jest, na Boga? Jakiś metaliczny dźwięk, gdzieś bardzo blisko. Ostrożnie uniosła głowę i spojrzała poprzez krawędź skały w dół.

Serce tłukło jej mocno, czuła pulsowanie krwi na szyi.

W dole, na „ofiarnym placu”, siedział w kucki jakiś młody człowiek i czymś w rodzaju pilnika obrabiał kamień. Liv patrzyła na niego z góry, pod pewnym kątem, ale nie miała wątpliwości: to najprzystojniejszy chłopak, jakiego kiedykolwiek widziała. Oczy zrobiły jej się wielkie i okrągłe jak oczy dziecka przed oknem sklepu przystrojonym na Boże Narodzenie. Dla młodziutkiej Liv nieznajomy był prawdziwym objawieniem.

Jego ciemnobrązowa skóra lśniła w słońcu, włosy miał czarne, ale nie takie z odcieniem granatu, tylko brązowoczarne. Biała koszula z podwiniętymi rękawami była odpięta pod szyją, a cała sylwetka zdawała się znakomicie wysportowana. O ile Liv mogła z tej odległości ocenić, nieznajomy miał jakieś dwadzieścia, dwadzieścia pięć lat.

To czary, pomyślała. On nie należy do rzeczywistego świata, jest wytworem mojej fantazji, pobudzonej nastrojem tego niezwykłego miejsca. Może jest jedną z ofiar, jaką złożono w gaju…

Nagle uświadomiła sobie, czym zajmuje się nieznajomy.

– Stop! – krzyknęła głośno. – To niebezpieczne! Na kamieniu ciąży przekleństwo!

Spojrzał w górę, a kiedy zobaczył jej rozczochraną głowę ponad skałą, zerwał się z miejsca.

Liv błyskawicznie zsunęła się w dół po zboczu, nie spuszczając z obcego przestraszonych oczu.

Stali teraz naprzeciwko siebie. On wpatrywał się w nią z taką uwagą, jakby chciał przeniknąć ją do głębi i dowiedzieć się, kim jest. Liv także patrzyła bez słowa.

O ile z daleka widziała go bardzo wyraźnie, to z bliska jakby przesłaniała go mgła. Nie przypominał żadnego z jej znajomych, miał wąskie, lekko skośne oczy i bardzo ładne usta, kształtne, zaciśnięte z wyrazem stanowczości i z jakimś lekkim uśmieszkiem jak u fauna, twarz szczupłą z wysokimi kośćmi policzkowymi i wyraźnie zarysowanymi szczękami.

Liv uświadomiła sobie, że wpatruje się w niego już zbyt długo, więc spłoszona i zakłopotana wykrztusiła:

– Przepraszam, że tak krzyknęłam. Nie chciałam przeszkadzać.

Nieznajomy uśmiechnął się z wyraźną ulgą. Poczuła jakby strumień życzliwości płynący od niego. Liv zatrzepotała rzęsami. Poczuła skurcz w gardle. Ze zdziwienia i z zachwytu.

– Co ty mówiłaś? Że kamień jest przeklęty? – W jego głosie wyczuwała rozbawienie. – Dlaczego na takim kamieniu miałoby ciążyć przekleństwo?

Oczy Liv zrobiły się poważne, ale i niewinne zarazem. Każdy, kto ją znał, natychmiast by zakończył tę rozmowę, dostrzegłby we wzroku dziewczyny sygnał ostrzegawczy.

– To jest gaj ofiarny – wyjaśniła. – Tutaj, na tej płaskiej skale, w czasach pogańskich odbywały się rytualne mordy. Jeśli się dobrze przyjrzeć, jeszcze teraz można zobaczyć plamy krwi.

On jednak bez jakiegokolwiek szacunku dla tak niesamowitego miejsca usiadł na świętym kamieniu i dał znak, by Liv zrobiła to samo. Usiadła, zanim zdążyła się zastanowić.

– Nigdy o tym nie słyszałem – powiedział.

– To jasne – roześmiała się. – Wymyśliłam to przed chwilą.

Nieznajomy przyglądał jej się badawczo.

– Gdyby to rzeczywiście miał być plac ofiarny, to nie bałabyś się przychodzić tu sama?

Liv roześmiała się.

– A czyż nie jest tak, że szczególnie pociągają nas miejsca, których się najbardziej boimy? Ja się śmiertelnie boję duchów. A mimo to dosłownie połykam wszelkie historie o duchach i trzęsę się z rozkosznego strachu, kiedy idę przez cmentarz. Dlatego też często przychodzę tutaj… marzę o strasznej przeszłości tego miejsca… i dostaję gęsiej skórki…

Wyjęła z kieszeni dwa jabłka i podała mu jedno. Ręce miał brązowe i żylaste. Podziękował i wbił zęby w twardy owoc, nawet go przedtem nie otarł, i darował sobie też beznadziejne komentarze o Ewie, która skusiła jabłkiem Adama. Liv lubiła go coraz bardziej.

– Masz rację, rzeczywiście tak jest, że człowieka pociąga zło. Niestety… – powiedział. – Dobro na ogół nie jest w cenie.

– A czy to nie dlatego, że zło jest zabawniejsze, bardziej podniecające?

Popatrzył na nią i uśmiechnął się.

– Gdybyś miała wybierać pomiędzy aniołem a demonem, to kogo byś wybrała?

Liv zastanawiała się chwilę.

– No cóż, archanioły na przykład bywają dosyć krewkie. Pomyśl choćby o Michale z odsłoniętym mieczem…

– Otóż i widzisz! Znowu to samo, miecz! To jedyne, co u anioła wydaje ci się pociągające! – śmiał się teraz głośno.

– Nie, akurat nie o to mi chodziło. Ale w ogóle to one muszą być nudne. Taki brzdąkający na harfie, podobny do baranka anioł w nocnej koszuli, to na dłuższą metę może być… no wiesz… Ale czy pociągają mnie demony…? Nie wiem, a zresztą, chyba tak. Smutne to, ale tak jest, wybrałabym demona!

Nieznajomy spoważniał.

– I tak jest z całą ludzkością. Ludzkość nie chce mieć spokoju, o którym wszyscy tyle gadają. Ci, którzy pragną naprawdę walczyć o pokój, muszą umrzeć. Podczas gdy podżegacze wojenni żyją.

Liv była uszczęśliwiona. Nareszcie spotkała kogoś, kto jej słucha i kto z nią rozmawia. I w dodatku cóż to za człowiek! Niemal nie miała odwagi na niego patrzeć, bała się, że on wyczyta bez trudu w jej oczach zachwyt i uwielbienie.

– Mieszkasz gdzieś tutaj niedaleko? – zapytał.

Ze smutkiem potrząsnęła głową.

– Ja nie mam domu, niestety.

– Chcesz powiedzieć, że uciekłaś?

– Nie – westchnęła ciężko. – Nie uciekłam. Moja rodzina nie chce mnie dłużej. Mają inną córkę, śliczną, jasnowłosą niczym anioł, kochają właśnie ją. Poprosili, żebym sobie poszła, nie mają na zbyciu uczuć, które mogliby przeznaczyć dla mnie.

Nie spuszczał z niej sceptycznego spojrzenia.

Liv dodała żałośnie:

– No, może to nie całkiem prawda.

– Podejrzewam, że nie – wtrącił. – Opowiedz teraz, jak to jest naprawdę.

I Liv opowiedziała. Z pewną dozą złośliwości odmalowała swój stosunek do matki i Tulli, o ojcu, jej zdaniem, nie było w ogóle co mówić. Wspomniała też o trudnościach w kontaktach z rówieśnikami i z chłopcami w ogóle. Na temat Fin – na nie powiedziała ani słowa z tego prostego powodu, że całkiem o nim zapomniała.

Kiedy skończyła swoją biografię, spojrzała na nieznajomego niepewnie; mówienie o sobie jest pożyteczne, ale jakież okrutne, iluzje gasną jedna po drugiej.

– Skoro tak – rzeki ów wspaniały człowiek w zadumie – skoro tak, to zastanawiam się, jak mógłbym cię zakwalifikować.