Margit Sandemo: Tajemnice Starego Dworu

Wszystkie cztery panny młode wyglądały jednakowo pięknie, ale oczy żadnej nie promieniały takim blaskiem jak Cathariny. Nie przejmowała się wcale tym, że pierwsze dziecko urodzi się w osiem miesięcy po ślubie. Ostatecznie ogłoszą, że dziecko jest wcześniakiem. Nie oni pierwsi, nie ostatni!

Elegancki powóz wiózł do Markanäs nowożeńców, Tamarę i jej dwoje dzieci.

W drodze Elsbeth rozmarzyła się, wyobrażając sobie własny ślub.

Catharina promieniała. Zarządca z żoną zgodzili się na przeprowadzkę Joachima do pałacu. Mieli przecież swoje dzieci, a poza tym wiedzieli, że nie stracą chłopca z oczu.

– Nareszcie pokój dziecinny ożyje! – westchnęła Catharina uszczęśliwiona.

– O, mam nadzieję, że urodzą się wam dzieci. Markanäs jest spragnione dziecięcego szczebiotu – powiedziała Tamara.

– O, na pewno… – zaczęła Catharina i urwała gwałtownie.

Tamara uniosła swe piękne brwi.

– Jakże to, Malcolmie? – spytała chłodno, ale w jej oczach błysnął wesoły ognik.

– Mam tylko dwa życzenia – zaczęła Catharina i przytrzymała się mocno, gdyż powóz podskoczył na wyboju

– Jakie?

– Czy moglibyśmy usunąć z sali balowej pewien portret?

– Chętnie to uczynię – oznajmiła Tamara. – Gdziekolwiek bym stanęła, czuję na sobie okropne spojrzenie Agnety. Ale co zrobimy z tym obrazem?

– Spalimy – zadecydował Malcolm. – Przecież to nie jest żadne dzieło sztuki. Po co ma wprowadzać niepokój? Moim zdaniem nie należy pielęgnować niedobrych wspomnień z historii rodu. Lepiej niech znikną w mroku zapomnienia. A wracając do rzeczy, Catharino, pragnę zamówić u pewnego znakomitego artysty malarza twój portret. O ile, naturalnie, się zgodzisz. Nie ma najmniejszego ryzyka, że ktoś kiedykolwiek w przyszłości go spali.

– Dziękuję, Malcolmie! Z przyjemnością będę pozować – powiedziała onieśmielona. – Zapewniam was, że nie zamierzam wpatrywać się w malarza, by nikt nigdy nie czuł się prześladowany przez mój wzrok.

– To i tak niemożliwe – roześmiał się Malcolm i objął czule swą żonę. – A jakie jest twoje drugie życzenie?

– Mam nadzieję – rzekła przytulając się do niego – że zwolnisz mnie z obowiązku wstawania codziennie o godzinie wpół do piątej rano.

Jej słowa wywołały gromki śmiech. Tak, dla Markanäs nadchodziły nowe czasy.