Владимир Короткевич - Błękit i złoto dnia

- Jurka, mój drogi, mój dobry, nie trzeba... nie trzeba - mówiła, wciąż szczelniej przytulając się do niego. Wiedział o tym, współczuł jej, ale nie mógł zdobyć się na litość. Dlatego, że to wszystko było kłamstwem.

Arka płynęła, huśtana przez fale, z góry patrzyły na nią gwiazdy, które choć widziały to samo tysiąc razy, nie umiały jednak stłumić zazdrości.

Przez chwilę wydawało mu się, że to pomyłka, że nie ma kłamstwa - odchylił się. Ale ona odczuwała jego oddech, nikogo na świecie nie żałowała tak, jak jego. I to ona, nieśmiało ujmując jego rękę, pocałowała opatrunek na przedramieniu. I już nie było niczego, oprócz migotliwego odbicia gwiazd w jej oczach.

Nawet nie zauważyli, że ich łódź znieruchomiała, że prąd osadził ją na pobrzeżu kurhana, który nad wodą unosił tylko swoją głowę.

Ale nie było to ważne. Ważny był dzień, noc, która trwała, szorstkie męskie dłonie na jej plecach, krótkie pocałunki.

A potem, przytulony do niej, zasnął.

"I to już wszystko?" - zapytała samą siebie. I sama sobie odpowiedziała: "Tak, to wszystko. Czegóż więcej jeszcze trzeba? On ze mną, a ja z nim."

Lekko, by go nie zbudzić, dotknęła wargami jego ręki.

Spali tak mocno, że woda, która wzbierała, znowu unosiła arkę, oddała ją swojemu prądowi.

Mężczyzna spał snem zabitego. Kobieta zbudziła się tylko na moment i jeszcze silniej przywarła do śpiącego. Na wierzchołku jakiegoś drzewa wrzeszczały wrony.

- Z takim to pewnie warto zginąć? - szepnęła do siebie.

Ostatnią jednak przedsenną myślą jej było:

"Durne wrony... To nie koniec. To początek."

Spali, łódka zaś płynęła i płynęła nad zatopioną ziemią.