Владимир Короткевич - Błękit i złoto dnia

Uszy szczelnie przylegały do głowy, oczy były przymrużone. Po chwili widziało się pierś, silne łapy.

Wydawało się, że ryś wpełza do bajdaka.

A nad nim widziało się głowę Jurki. Rechotał. W oczach miał błyski, rudawe włosy kosmykami opadały na czoło.

- Przestraszyłyście się? Już dobrze, kobietki, więcej nie będę!

Cisnął zabitego rysia na dno bajdaka, przelazł przez burtę.

- On będzie dla mnie - oznajmił, podnosząc zwierzę za kark. - Może będę mieć żonkę, wtedy będę okrywać jej nogi, żeby ze mną nie marzła.

- Akurat, z tobą zmarznie - ironicznie powiedział ojciec Natalki.

- Dzień dobry, moi ludzie! - głośno powiedział Jurka, a potem dodał wyraziście: - Dzień dobry, Nataleczko!

Nic nie odpowiedziała.

Nie speszony jej milczeniem, wlazł do czółna, w którym siedziała dziewczyna.

- Zabierzcie się do niego - jeszcze raz zachęcił kobiety - a ja sobie posiedzę tutaj. Kot od mięsa niech będzie z daleka... Oj, do licha, noża zapomniałem!

Znowu wrócił do łódki. Natalia kącikiem oka przyglądała się jego chudej, ale przepełnionej kipiącą siłą postaci, szarym, zuchwałym oczom.

Jurka przykucnął obok chłopaka z miasta, który już drugi rok z notatnikiem włoczył się po Polesiu.

Chłopak mówił z jakimś upodobaniem:

- A bodaj cię, z ciebie to człowiek! Taki już Białorus, że bardziej typowego już być nie może.

Wargi Jurki ułożyły się w ironiczny uśmieszek.

- To dobrze czy źle?

- Po mojemu, wcale dobrze... Zdolny naród!

- Ooo - mlasnął Jurka - wyjątkowo zdolny naród!

Zostawił chłopaka, przeskoczył do czółna Natalii i rzucił przed nią na ławkę srebrzysty, wilgotny okaz rozpiora.

- To dla ciebie, Natalko!

- A po co?

- To ciekawa sztuka! Niechaj na razie poleży w wodzie. Pod wieczór wyschnie i wtedy zobaczymy coś dziwnego.

- A ty co? Myślisz, że ja z tobą będę siedzieć aż do wieczora?

- Chyba nie zechcesz siedzieć z dziadkiem Biaskiszkinem? Ze mną weselej.

I naciął łapy rysia.

Oboje milczeli. W wodzie rodziły się, złociste iskierki, skakały po falach i gasły, żeby znowu rozbłysnąć.

- Dokąd jedziecie? - zapytał po cichu.

- Do Karpiławicz - odpowiedziała niechętnie - i już spóźniamy się.

- A pewnie - odrzekł Jurka - to przecież dziś Wielkanoc. A wy nie dopłyniecie wcześniej, niż za dobę.

Po krótkim milczeniu:

- A tobie tam po co?

- Mnie nieśpieszno. Ale stare baby tak zachciały. Ich tutaj połowa. Szkoda, niechby się nacieszyły na stare lata.

- Tak - powiedział Jurka i zaraz przymrużył oczy, nad czymś się zastanawiając. Po chwili zaprosił do siebie dziadka Biaskiszkina i ojca Natalki.

- Nie dobierzecie się, ojcaszkowie, do Karpiłowicz. Spóźnicie się.

- No to co - wściekł się Biaskiszkin - ty też chcesz mnie zwymyślać za wódkę?!

- Późno - na to Jurka - ale ja nie o tym chciałem mówić. Czy nie lepiej zamiast do Karpiłowicz płynąć do Pahosta?

- Tam nie ma sioła - powiedział dziadek - tylko sama cerkiew na wyspie.

- Starym babom tego właśnie potrzeba - orzekł Jurka. - A do sioła zdążycie na ranek.

- Nie w tym rzecz - odezwał się ojciec Natalii. - Tam nie dopłyniemy. Tam piaszczysta ławica w poprzek drogi.

Rozmawiano o strefie wysepek, zalegających między przesmykiem, przez który płynęli, a Pahostem.

- Et, ta twoja ławica, ojcaszku - rzekł Jurka - woda nad nią płynie. Głęboka na pół sążnia. Sam dzisiaj mierzyłem.

- Bajdaki nie przepłyną.

- Bajdaki zostawimy na ławicy. A czółnami możemy dobrać się do Pahosty. Zastanówcie się, mężczyźni! Jakby stare się ucieszyły!

To przypomnienie zadecydowało. Ojciec Natalki wydał rozkazy, sam nacisnął na ster, zawracając bajdak w lewo, a wraz z nim i tę całą niezbyt zwrotną flotyllę.

Wiosła uderzyły w wodę, szybki prąd niósł teraz ten płynący kiermasz prędzej niż przedtem.

Jurka znowu siedział u stóp dziewczyny, jego ręce zgrabnie ciachały nożem.

- No, dziś zobaczymy, jak w Pahoście rozrabiają długogrzywi. Nie ma co, będzie ładnie.

Plecami co jakiś czas dotykał jej nóg. Widziała brązową ogorzeliznę na jego szyi, smagłość wokół nosa i na policzkach.

Te dotknięcia, mocne i lekkie jednocześnie, jakoś jej nie niepokoiły, przecież pracował, nie było to umyślne.

- Być może, że i pocałujemy się po wielkanocnemu - powiedział Jurka, podnosząc na nią wzrok.

- Pocałuj się po wielkanocnemu z tym swoim zwierzakiem - spokojnie odpowiedziała.

- On i tak ze mną dziś nacałował się! - I odwinął rękaw.

Zobaczyła trzy podłużne rany na jego przedramieniu. Natychmiast gdzieś w głębi, pod obojczykiem, zrodziła się trwoga.

- Czemu ty, durny, nikomu o tym nie powiedziałeś?!

- Bo to nic takiego, przysypałem to prochem.

- Oj, ty - śpiesznie wygarnęła spod ławeczki swój tłomok, wyciągnęła z niego białą onuckę - dawaj ją!

Jurka położył na jej kolanach cienką i silną rękę. Nawet tego nie zauważyła. Może tylko ciepło ręki przenikało przez tkaninę.

Te płytkie, ale długie draśnięcia zbudziły w jej sercu jakieś niemal macierzyńskie współczucie dla tego zawadiackiego chłopaka.

- No - oznajmiła, nie czując ciężaru ręki - teraz w porządku!

- Sokorko ty moja! - orzekł Jura.

- Sokora, ale nie twoja - odpowiedziała spokojnie, gdyż znowu naszło ją poprzednie rozleniwienie, oczekiwanie czegoś i zarazem jakaś drzemota.

- Ciągle żywisz urazę - powiedział pokornie - a ja jestem jak ten jeleń jesienią. Nawet brzuch mi skurczyło od wołania.

- To pewnie z głodu brzuch ci skurczyło. Zjadłeś cały swój chleb... ty, myśliwcze!

Od ogni, porozpalanych na cegłach, dobiegał zapach smażonego mięsa.

- Prawda - powiedział Jurka z nutką krzywdy w głosie - trzeba trochę się podkarmić.

Ruszył w kierunku ogni. Wrócił z ojcem Natalki.

Obaj przynieśli jedzenie. Jurka trzymał dwie porcje chleba, przełożone kawałkiem smażonej dziczyzny.

Tłuszcz od zarumienionego mięsa przenikał przez świeży, pulchny chleb.

- Masz - powiedział Jurka do Natalki.

Stary Daniła usiadł wraz z Jurką u nóg córki i wydostał manierkę.

- Łyknij trochę, synku.

- Jakaś przypłotnia wódka - powiedział Jurka, gdy już pociągnął łyk. - Jak wypijesz, to płotu trzeba się chwytać!

Zabrał się do mięsiwa, Natalka mało jadła, wciąż patrzała na chłopaka.

Jurka jadł bez pośpiechu, widać jednak było, że się wygłodził: zadowolenie w oczach, ręce zręcznie wsuwały chleb do ust.

Ona zaś nagle przyłapała siebie na zupełnie niespodziewanej, ciepłej myśli: "Z takim byłoby przyjemnie jeść nawet z jednej miski".

Poczuła zawstydzenie.

Skończono jeść, Daniła odszedł. Jurka zrolował skórę rysia i poniósł do swojej łódki.

- Czemu odszedł? - pomyślała. - Przecież lepiej siedzieć na miejscu. - I jeszcze: - Nic się nie stało, zaraz tu przyjdzie.

Po chwili wróciło opanowanie.

"Cóż to ja? Też mam czego żałować. Przyjdzie czy nie przyjdzie, co mnie to Obchodzi!"

Wrócił i znowu usiadł u jej nóg. Znowu zerwał się nad nurtem pieszczotliwy wiaterek, bawił się jego włosami i koniuszkiem jej chustki.

Niekiedy zacichał, by znowu ozwać się cichymi westchnieniami. W rytmie tych cichych westchnień pojawiały się w oczach złote iskry, miliardy iskier.

Błękit w górze, błękit w dole.

Jurka przybliżył swoją pierś do jej nogi, a ona poczuła, jak sprężyście i mocno bije jej serce. I znów coś przeszkodziło jej, by go odsunąć i nie słyszeć tych uderzeń. Tylko ledwo się poruszyła.