Graham Masterton - Rook

Puścił klasę godzinę wcześniej i wyszedł ze szkoły, żeby pojechać do rodziców Elvina.

Właśnie szedł przez parking dla personelu, kiedy usłyszał wołającego go doktora Ehrlichmana.

– Jim! Już wychodzisz?

– Jadę odwiedzić rodziców Elvina. Mam im przekazać kondolencje od całej klasy.

Ehrlichman położył mu rękę na ramieniu.

– Jim… wiem, że to było dla ciebie dramatyczne przeżycie, ale uważam, że przede wszystkim powinieneś zachować kontakt z rzeczywistością.

– To zależy, co pan uważa za rzeczywistość, doktorze Ehrlichman. Każdy z nas ma swoją własną rzeczywistość albo nawet kilka i czasem trudno orzec, której należy się trzymać.

– Przykro mi, Jim, ale nie zamierzam toczyć tu filozoficznej dysputy. Przyszedłem powiedzieć ci, że jeśli takie incydenty jak dzisiejszy powtórzą się, będę zmuszony rozważyć decyzję zawieszenia cię w obowiązkach i zmuszenia cię do poddania się, hmm… badaniom psychiatrycznym.

Jim dotarł do swojego samochodu. Był to Rebel SST polakierowany na pomarańczowo.

– Rozumiem. Pedagog nie może być tak samo stuknięty jak uczniowie, prawda?

– „Stuknięty” nie jest określeniem, jakiego używamy w odniesieniu do West Grove College… nawet wobec twojej klasy specjalnej. Ale chcę mieć pewność, że jesteś zdrowy na umyśle i nie będziesz widział wszędzie jakichś widmowych intruzów oraz wzywał bez potrzeby policji. Uczniowie są najważniejsi, Jim. Uczniowie i dobre imię West Grove.

– Zdaję sobie z tego sprawę. Już pan więcej nie usłyszy o ludziach w czerni.

Zamierzał dotrzymać tej obietnicy… Jego nowy przyjaciel dał mu przerażająco jasno do zrozumienia, że nie chce, aby Jim rozmawiał z kimkolwiek na jego temat.

Doktor Ehrlichman wydawał się zadowolony. Poklepał Jima po plecach i odszedł, świecąc łysiną w blasku dnia. Tymczasem pojawiła się Susan Randall, niosąc naręcze książek. Miała włosy upięte z tyłu i białą bluzkę bez rękawów, z szerokimi klapami.

– Nie jedziesz czasem gdzieś na południe od bulwaru Santa Monica, co? – zapytała.

– Jadę. Podwieźć cię?

– Byłabym ci wdzięczna. Mój samochód jest w naprawie, a niezbyt cieszy mnie perspektywa przewożenia wszystkich tych książek autobusem.

Jim otworzył jej drzwi i wsiadła. Do tej pory nie zauważył, że nosi złoty łańcuszek na nodze.

– Uważaj na spódniczkę – powiedział. – Żebyś nie przytrzasnęła jej sobie drzwiami.

Przejechali przez bramę szkoły i skierowali się na południowy wschód Westwood Boulevard.

– Wspaniały samochód – orzekła Susan. – Uwielbiam antyki.

– Ten wóz rzeczywiście jest antykiem. Był złomem jako nowy i złomem pozostał.

– Ale ma wspaniały kolor, prawda?

Jim wzruszył ramionami. Nie był w nastroju do pogawędki o samochodach. Susan obserwowała go przez chwilę, a potem powiedziała:

– Musi być ci bardzo przykro z powodu Elvina.

– Jest mi bardzo przykro z powodu ich obu, Elvina i Tee Jaya.

– Naprawdę uważasz, że Tee Jay tego nie zrobił?

– Nie wiem. Mógł to zrobić. Miał czas i jakiś tam motyw. Jednak nie wierzę, żeby to zrobił.

– Ponieważ widziałeś tego człowieka? Mężczyznę w czerni?

– Wybacz mi, Susan. Nie mogę teraz o tym mówić. Najpierw muszę wyjaśnić kilka spraw.

– W porządku, jak chcesz. Ale wczoraj wydawałeś się taki pewny swego…

Jim nie odpowiedział. Stali na światłach przy Wilshire, a on nie potrafił myśleć o niczym innym prócz czarnej twarzy gapiącej się na niego przez okienko w drzwiach do klasy i palcu przyciśniętym do ust.

Kiedy zapaliło się zielone światło, Susan powiedziała:

– Jeszcze nie mieliśmy okazji poznać się bliżej, prawda?

– Chyba nie. Wciąż praca, praca i praca.

– Ron Philips powiedział, że doskonale znasz się na starych mapach.

Jim odwrócił się i spojrzał na nią zdziwiony.

– Ron Philips tak powiedział?

– Właśnie. Twierdził, że masz jedną z najlepszych kolekcji starych map, jaką kiedykolwiek widział.

Sukinsyn, pomyślał Jim. Dowcipniś. Uduszę Rona, jak tylko go zobaczę. Jedyna stara mapa, jaką posiadał, to wysmotruchany plan centrum Los Angeles leżący w schowku na rękawiczki.

– Fascynują mnie stare mapy – ciągnęła Susan. – W zeszłym roku kupiłam szesnastowieczną mapę osad hugenockich w Karolinie, ale to tylko reprodukcja. Autentyki są takie kosztowne, prawda? Ron powiedział, że masz ich setki.

– No, niezupełnie. Prawdę mówiąc…

– Bardzo chciałabym je zobaczyć – oznajmiła, dotykając jego ramienia. – Może mogłabym kiedyś wpaść?

To dotknięcie przesądziło sprawę.

– Byłoby mi bardzo miło – powiedział, myśląc jednocześnie: ja to mam szczęście, najatrakcyjniejsza kobieta w szkole właśnie wprosiła się do mnie w wyniku głupiego żartu jakiegoś dupka.

– Może w sobotę? – nalegała Susan. – Mogłabym przynieść coś do jedzenia z chińskiej restauracji.

– W sobotę? Najbliższą sobotę, pojutrze? Sam nie wiem. Będę musiał sprawdzić w notesie. Poza tym wszystkie naprawdę cenne mapy trzymam w skrytce bankowej.

– Masz coś naprawdę cennego? – zapytała z błyskiem w oku. – Na przykład co?

– Nie wiem. Jest ich tak wiele…

– Wymień chociaż jedną.

– No… – zaczął. – Mam mapę wyprawy Martina Frobishera na Grenlandię z tysiąc pięćset siedemdziesiątego siódmego roku, kiedy usiłował odnaleźć drogę do Chin.

A w duchu pomyślał: dzięki Bogu, że znam trochę historię.

– Och, koniecznie muszę ją zobaczyć – oświadczyła Susan. – Na pewno kosztowała cię fortunę.

– Tak, owszem. Istnieją tylko trzy kopie, a jedna z nich jest prawdopodobnie fałszywa.

Niestety nikt nie wie która.

Zapuszczasz się na głębokie wody, pomyślał. Lepiej nie mów nic więcej.

Stanął przed eleganckim białym domem Susan przy Almato Avenue i pomógł jej zanieść książki do drzwi. Spryskiwacze właśnie się wyłączyły i chodnik był jeszcze; mokry.

– Masz ochotę na drinka? – zapytała.

– Nie… przykro mi, ale obiecałem państwu Clay, będę u nich o czwartej.

– W porządku – uśmiechnęła się. – Zobaczymy się jutro – powiedziała i pocałowała go w policzek.

Stał gapiąc się na nią, jakby zapomniał swojej kwestii. To nie była sztuka, a on nie był aktorem, ale po prostu nie wiedział, co teraz powiedzieć.

– A więc do jutra? – powtórzyła.

– Jasne, do jutra.

Kiedy odwracał się, wpadł na mokry krzak.

– Nie będę musiał brać prysznica – stwierdził.

Strząsając krople z koszuli i spodni, poszedł do samochodu. Zanim wsiadł, pomachał na pożegnanie Susan, a ona odpowiedziała mu tym samym. Czuł się wspaniale. Jakby jego płuca zapomniały, jak należy oddychać. Nie czuł czegoś takiego od tak dawna, że musiał opuścić osłonę przeciwsłoneczną i przejrzeć się w lusterku, by się upewnić, że to naprawdę on.

Ponownie spojrzał na dom Susan, ale dziewczyna zdążyła już wejść do środka i zamknąć drzwi.

– Mapy – mruknął do siebie. – Gdzie można dostać kilka tych przeklętych map?

W znajdującym się na pierwszym piętrze mieszkaniu zasłony były zaciągnięte i państwo Clay siedzieli w półmroku. Drzwi otworzyła Jimowi poważna dziewięcioletnia dziewczynka z kucykami przewiązanymi wstążkami z białej aksamitki i w śnieżnobiałej sukience. W kuchni siedzieli krewni, pijąc kawę i rozmawiając ściszonymi głosami. Nad kanapą wisiało duże zdjęcie Elvina, udrapowane czarną krepą, a obok krucyfiksu trójwymiarowa reprodukcja „Ostatniej Wieczerzy”.