Андрэй Дзмітрук - Выкраданне чарадзея

Трэба было бачыць, якой радасцю асвяціліся ўстурбаваныя твары людзей у зале. Тут былі Кротас, і Лявада, і Паліна, і яшчэ багата невядомых Грэхаву маладых лю-Камунікацый, — сумны Кротас адплыў з відэома, і на яго месцы праявіўся рыжы Лявада.

— Ну як вы там? — спытаўся ён стрымана. — «Павуціны» даймаюць? Мы пачалі мантаж гравіпад'ёмніка, ліфтавая сістэма бяспечнейшая. Але вяртаць вас на Станцыю зараз — большая рызыка, чым рызыка пакінуць на планеце да заканчэння мантажу. Як толькі закончыцца — гэта максімум двое сутак, — мы пашлём вам спецыялістаў, дапаможаце ім разабрацца з караблём. І, калі ласка... — ён неяк з асаблівай увагай абмацаў іх позіркам, — пастарайцеся больш не ўмешвацца ў чужы... рух, абдумвайце кожны крок і будзьце далей ад усяго гэтага — Гарадоў, «павуцін» ды іншага. Вы мяне зразумелі?

— Добра, — сказаў Сташэўскі. — Тут узнікла такая думка: па нейкіх прычынах людзі пакінулі карабель, а назіральнікі на Станцыі гэтага проста не заўважылі.

Лявада павярнуўся ад відэома, зноў даляцелі галасы, але тыя, што сядзелі ў танку, бачылі толькі, як варушыцца спіна намесніка старшыні Камітэта Камунікацый. Нарэшце ён павярнуўся і знайшоў Сташэўскага вачыма.

— Вы вольныя дзейнічаць так, як патрабуюць абставіны, але ў межах разумнага. Я сумняваюся, каб вопытныя спецыялісты маглі выйсці без ахоўных сродкаў, а любы апарат назіральнікі заўважылі б. Вашу машыну, дарэчы, мы таксама бачым, хоць і не надта добра. Так што, калі сувязі доўга не будзе — паміргайце пражэктарам, мы будзем ведаць, што вы... э-э, што ў вас усё ў парадку.

Відэом ачысціўся і са словамі «канец перадачы» скруціўся ў белую аблачынку і пагаснуў.

— А цяпер спаць! — коратка загадаў Сташэўскі, выключыў апаратуру і цяжка паглядзеў на кожнага. — Дзяжурыць будзем па чарзе. Першы я, потым вы, Эвальд, потым Дыега...

Танк адвялі ад карабля і ад Горада з такім разлікам, каб быў бачны і той і другі, уключылі максімальную абарону і ўпершыню за двое сутак пайшлі ў адсек адпачынку, да ўтульных аэраложкаў. Сташэўскі застаўся ў кабіне рыхтаваць матэрыялы і апаратуру да прыёму аўтаматычнага зонда.

Ноч прайшла спакойна. Малчанаў пабудзіў іх ужо ўранні, каля васьмі гадзін, калі цьмяная Ціна даўно ўварвалася ў мутную атмасферу планеты над імі і аперазалася жамчужнымі галасамі. Вось як, час свайго дзяжурства Грэхаў бессаромна праспаў! Але і Дыега добры, не пабудзіў. Вельмі высакародна з яго боку...

Сташэўскі хутка сабраўся і выйшаў, а з кабіны прыйшоў Дыега і, не заўважаючы незадавальнення Грэхава, запрасіў яго на размінку. Хвілін дваццаць яны практыкаваліся ў дапрацоўцы некаторых каскадаў прыёмаў дзю-до. У выніку іх практыкаванняў была перабіта адна з кансолей падвескі адсека і ўвагнуты дзверцы шафы. Дыега, ківаючы ў бакі паголеным чэрапам, паказаў на ўвагнутасць:

— Гэта твая галава...

— А гэта твой нос, — знайшоўся Грэхаў, паказваючы на кансоль.

— Та-ак, не шанцуе...

— Яшчэ так пашанцуе, што не заскачам, а заплачам! Яны трохі пасмяяліся, потым успомнілі, дзе знаходзяцца, і паспяшаліся ў душ.

Пасля снедання Сташэўскі расказаў, як ён уначы прыняў ракету-зонд па пеленгу і накіраваў матэрыялы на Станцыю. «Павуціны» не перашкаджалі, хоць некалькі цікаўных экземпляраў набліжалася на небяспечную адлегласць. І камандзір раптам прызнаўся, што пад час з'яўлення «павуцін» ён кожны раз чуе неразборлівую чалавечую гаворку.

— Што б гэта азначала?

— І я чую, — вырвалася ў Грэхава.

— Нічога асаблівага, — раўнадушна вымавіў Малчанаў. — Мы завём гэта «псіхалагіраваным уплывам». Віноўнік яго, несумненна, невядомае выпраменьванне. — Вось так, — сказаў Сташэўскі з пэўнай палёгкай. — Што ж, бадай...

— Я думаў, вы ведаеце. Але вось тое, што зонд вы сустракаеце адзін...

— Нічога, — усміхнуўся аднымі губамі Святаслаў. — Я сябе на гэты выпадак засцярог ад небяспекі.

— Зонд не зносіла? — пацікавіўся Дыега Вірт.

— Зносіла, але ён запеленгаваў маяк танка і выйшаў па гіпербале амаль над машынай. «Павуціны» спрабавалі ў гэты момант падысці бліжэй, я іх адагнаў.

Памаўчалі трохі, нанова прывыкаючы да панурага пейзажу з дымнай падушкай, скрозь якую тырчаў шэры палец зямнога зоркалёта. Тут усё было па-ранейшаму. Стаяла над караблём лесвічка з дзесятка калыхлівых «павуцін», яшчэ каля дзесятка іх сплялі ўвагнутую крацістую сцяну паміж Горадам і караблём. Астатнія віселі або плавалі без справы на невялікай вышыні, быццам назіральнікі. Зрэшты, адна дэталь мясцовасці змянілася: павялічылася колькасць грыбападобных чорных нарасцей, што ланцужком атачалі карабель. Відавочна, не на дабро.