David Weber - Honor królowej

— Puść przez głośniki Siódmą Hammerwella, dobrze?

— Siódma Hammerwella. — Joyce Metzinger doszła do siebie z widocznym trudem. — Rozumiem, ma’am.

Honor zawsze lubiła muzykę Hammerwella — być może dlatego, że podobnie jak ona pochodził z planety Sphinx i we wszystkim, co skomponował, czuło się zimne, majestatyczne piękno jej ojczystej planety. Teraz, słysząc pierwsze akordy dzieła, które uważała za jego szczytowe osiągnięcie, rozparła się wygodnie w fotelu, przymknęła oko i zanurzyła się w muzyce największego kompozytora Gwiezdnego Królestwa Manticore. Załoga w pierwszym momencie słuchała z niedowierzaniem dobiegających z głośników dźwięków. Zaskoczenie szybko ustąpiło miejsca zrozumieniu, a w wielu wypadkach zadowoleniu, gdy rozległy się dźwięki strumieni i leśnego wiatru.

HMS Fearless leciał ku przeciwnikowi przy dźwiękach Salutu dla wiosny.

— Fearless nadal nie zmienia kursu, sir — zameldował kapitan Hunter.

Alexander zmarszczył brwi — wiadomość musiała dotrzeć do Harrington około pięciu minut temu, dlaczego więc nie zmieniła ani odrobinę kursu?!

Sprawdził czas: do nadejścia odpowiedzi zostało przy tej odległości pięć do sześciu minut, zmusił się więc do spokojnego czekania.

— Może się obawiać, że Saladin ostrzela planetę, jeśli tylko da mu ku temu okazję — powiedział, patrząc na Huntera, ale sam nie wierzył w to, co mówił.

— Przechwycenie za siedemdziesiąt pięć minut — zameldował oficer astrogacyjny.

Simonds bez słowa skinął głową.

Hamish Alexander zaczął się niepokoić — przebywał w systemie ponad pół godziny, a Harrington nadal utrzymywała pierwotny kurs, dążąc do starcia, którego nie miała prawa przeżyć, i było to postępowanie kompletnie pozbawione sensu. Miał cztery krążowniki liniowe osłaniane przez dwanaście lżejszych jednostek i nie było sposobu, by Saladin był w stanie go wymanewrować, a przy prędkości, z jaką poruszały się już jego okręty, nie mógł go również wyprzedzić w dotarciu do Graysona. Biorąc to pod uwagę, jak też przewagę ognia, jaką dysponowały jego okręty, nie istniał żaden sensowny powód, dla którego Harrington nadal utrzymywała samobójczy kurs. Co prawda Fearless znajdował się jeszcze daleko poza zasięgiem rakiet Saladina, ale jeżeli nie zmieni kursu, to za dziesięć minut sytuacja ulegnie zmianie.

— Dobry Boże! — dobiegł go nagle zduszony szept Alice Truman, spojrzał więc na nią zaskoczony: była blada jak ściana i z osłupieniem wpatrywała się w ekran taktyczny.

— O co chodzi, komandor Truman?

— Ona nie wie, że tu jesteśmy — powiedziała zdławionym głosem. — Nie odebrała pańskiej wiadomości, sir; widocznie Fearless został pozbawiony łączności w poprzednim starciu!

Alexander znieruchomiał, a w jego oczach rozbłysło nagłe zrozumienie. Tak właśnie musiało być — Harrington straciła Troubadoura i leciała z przyspieszeniem wynoszącym ledwie dwa i pół kilometra na sekundę kwadrat, co oznaczało poważne uszkodzenia okrętu. Mogła mieć całkowicie zniszczoną łączność, nie tylko sensory grawitacyjne…

Odwrócił się do swego szefa sztabu i spytał:

— Kiedy znajdziemy się w maksymalnym zasięgu rakiet, Byron?

— Za trzydzieści dziewięć minut sześć sekund, sir.

— A kiedy kursy Saladina i Fearless się zetkną?

— Za dziewiętnaście minut, sir — odparł zwięźle Hunter i Alexander zacisnął zęby.

Ból był tym większy, że nastąpił po pierwszej, odruchowej radości. Dwadzieścia minut — mniej niż nic w skali galaktyki, a w tej sytuacji różnica o podstawowym znaczeniu. Te dwadzieścia minut oznaczało bowiem, że jednak nie zdążyli na czas. Albo inaczej — zdążyli, by uratować Graysona, ale przybyli zbyt późno dla załogi HMS Fearless, której ostatnią walkę i śmierć będą mogli jedynie bezczynnie obserwować.

Umilkły ostatnie akordy Salutu dla wiosny i Honor odetchnęła głęboko. Wyprostowała się w fotelu i spojrzała na Cardonesa.

— Ile zostało do przechwycenia, Rafe? — spytała spokojnie.

— Osiemnaście minut, skipper… sześć i pół do wejścia w maksymalny zasięg rakiet.

— Doskonale. — Położyła ręce precyzyjnie na poręczach fotela i poleciła: — Stan gotowości dla obrony przeciwrakietowej.

— Kapitanie Edwards!

— Słucham, milordzie? — Głos kapitana Relianta był stłumiony. Ostatni akt niedawnej tragedii obserwował na ekranie taktycznym, zaciskając bezsilnie pięści.

— Zwrot wszystkich jednostek o dziewięćdziesiąt stopni na prawą burtę. Proszę natychmiast wystrzelić pełną salwę burtową w Saladina.

— Ale… — bąknął zaskoczony Edwards, nim ugryzł się w język.

— Proszę wykonać natychmiast, kapitanie Edwards!

— Aye, aye, sir!

Bryan Hunter spojrzał spod oka na admirała, odchrząknął i powiedział cicho:

— Sir, odległość wynosi ponad sto milionów kilometrów. Nie zdołamy trafić go…

— Znam odległość od Saladina, Bryan — Alexander nie podniósł głowy znad ekranu taktycznego fotela — ale to wszystko, co możemy zrobić. Może Harrington zauważy rakiety na radarze… jeśli jeszcze ma jakiś radar. Saladin także może mieć poważnie uszkodzone sensory i nie próbuje uciec, bo nikt na jego pokładzie również nie wie, że tu jesteśmy. Jeżeli się dowie, może zrezygnować z walki. Może zresztą jakimś cudem go trafimy, jeżeli nie zmieni kursu!

W końcu uniósł głowę i szef sztabu poznał po jego oczach, że chwyta się rozpaczliwie cienia nadziei.

— To wszystko, co możemy zrobić — powtórzył Alexander zrezygnowany.

Krążowniki Osiemnastej Flotylli zwróciły się burtami do przeciwnika i wystrzeliły salwy burtowe, przechodząc natychmiast na ogień ciągły, wystrzeliwując łącznie trzy salwy w pół minuty.

Saladin wystrzelił pierwszą salwę, ale zmasakrowane sensory HMS Fearless dostrzegły rakiety dopiero, gdy te znalazły się w odległości pół miliona kilometrów, co dało Cardonesowi i Wolcott ledwie siedem sekund na zniszczenie ich, czyli zbyt mało czasu na użycie przeciwrakiet. Po drugim spotkaniu nauczyli się jednak znacznie więcej o możliwościach rakiet Saladina niż porucznik Ash o ich możliwościach obronnych i odpowiednio przeprogramowali ECM-y pokładowe i boje. W efekcie trzy czwarte rakiet straciło namiar i poleciało w różnych kierunkach, nie wyrządzając żadnych szkód. Komputerowo sterowane sprzężone działka laserowe zajęły się pozostałymi i z pierwszej salwy ani jedna nie dotarła do celu.

Ale za nią leciały następne i to lawinowo, gdyż Saladin przeszedł na ogień ciągły. Większość jego rakiet eksplodowała, rozbijając się na ekranie, ale sporo przelatywało nad lub pod nim. Przeciwrakiety i działka niszczyły większość z nich, ale nie były w stanie unieszkodliwić wszystkich i alarmy uszkodzeniowe ponownie rozbrzmiały gdy kolejne przedziały traciły hermetyczność, ginęli dalsi ludzie, a następne stanowiska ogniowe przestawały istnieć.

Mimo to Fearless parł wytyczonym kursem, a na jego mostku panowała cisza. Honor Harrington siedziała wyprostowana i nieruchoma w fotelu kapitańskim niczym w oku cyklonu i wpatrywała się w ekran taktyczny, na którym powoli przeskakiwały sekundy.

Do momentu przechwycenia pozostało siedem minut.

Simonds już nawet nie klął, obserwując z niedowierzaniem ekran taktyczny. Fearless ciągle się zbliżał mimo lawiny ognia. Thunder of God wystrzeliwał siedemdziesiąt dwie rakiety na minutę i stany magazynów artyleryjskich topniały w oczach. A przeciwnik nie odpowiedział choćby jedną rakietą, za to parł stałym kursem przez morze ognia i widok ten pomimo wściekłości i zmęczenia pierwszy raz napełnił serce Simondsa strachem. Trafiał — wiedział o tym z meldunków Asha — i wywoływał spore zniszczenie. A Fearless trwał dalej, niczym przeznaczenie, którego nawet śmierć nie zdoła zatrzymać.