David Weber - Honor królowej

Cardones po prostu skinął głową, ale ktoś inny westchnął. I nie dziwiła się mu — to nie była odległość bezpośrednia, to była odległość samobójcza.

— Nie będzie wiedział, w którym momencie obrócimy się do niego burtą i otworzymy ogień, co powinno dać nam czas na przynajmniej jedną salwę, a przy tej odległości grubość osłon nie będzie miała znaczenia — dodała równie spokojnym i rzeczowym głosem. — Liczę na ciebie, Rafe, bo jeśli nam teraz ucieknie, już nie zdołamy go dogonić. Traf go tą pierwszą salwą, a potem strzelaj, jak długo będziesz mógł, obojętnie co się będzie działo.

Simonds uśmiechał się paskudnie, gdy Thunder of God przyspieszał, kierując się ku planecie Grayson. Teraz ladacznicy nie uratują cwane manewry. Nadal mogła przechwycić, ale jeśli to zrobi, to tym razem na jego warunkach. Według obliczeń, spotkanie powinno nastąpić sto pięćdziesiąt dwa miliony kilometrów od Graysona, ale był pewien, że Fearless nie przetrwa aż tak długo.

— Andy?

— Tak, ma’am?

— Idź na rufę do zapasowego stanowiska dowodzenia i weź ze sobą Harrisa. Dopilnuj, żeby był na bieżąco z planem ogniowym Cardonesa.

Venizelos zacisnął usta i skinął głową.

— Rozumiem, skipper — zawahał się przez moment i podał jej rękę.

Honor uścisnęła ją bez słowa.

Komandor porucznik Andreas Venizelos skinął ponownie głową, odwrócił się i sztywno pomaszerował do windy.

Oba okręty leciały kursami zbieżnymi i jasne było, że żaden nie zmieni toru lotu. Wyzwanie zostało rzucone i przyjęte, toteż musiały spotkać się w określonym punkcie przestrzeni, a dalej poleci tylko jeden z nich. Innej możliwości nie było i wiedzieli o tym wszyscy na ich pokładach.

— Sto minut do spotkania, sir — zameldował oficer astrogacyjny.

Simonds spojrzał pytająco na Asha.

— Jeżeli cały czas będzie leciał zwrócony ekranem do nas, niewiele zdołam mu zrobić, sir — wyjaśnił porucznik. — Czysty strzał będę miał dopiero, gdy zwróci się do nas burtą, żeby otworzyć ogień.

— W takim razie postaraj się najlepiej, jak potrafisz — odparł Simonds i odwrócił się do ekranu taktycznego, na którym czerwony punkt oznaczający HMS Fearless posuwał się po przewidywanym kursie.

Wiedział, że tym razem nie będzie pojedynku rakietowego — Harrington zamierzała dolecieć na minimalną odległość i obrócić się burtą do niego dopiero, gdy znajdzie się w zasięgu dział. Jej okręt nie mógł przetrwać wymiany ognia laserowego z tak małej odległości, ale nie ulegało także wątpliwości, że Thunder of God ucierpi straszliwie. Zdawał sobie z tego sprawę i akceptował to, co nieuniknione, bowiem wiedział także, że będzie w stanie zaatakować potem Graysona.

Był tego pewien, bowiem Bóg nie dopuściłby do innego finału.

Żaden z uszkodzonych i na wpół oślepionych przeciwników nie dysponował możliwością dostrzeżenia czegoś, co miało miejsce w dalszej odległości. Dlatego też załoga żadnego z nich nie wiedziała o licznych śladach wyjścia z nadprzestrzeni, które pojawiły się równocześnie w odległości dwudziestu trzech minut i szesnastu sekund świetlnych od gwiazdy zwanej Yeltsin. Oznaczały one pojawienie się w układzie planetarnym szesnastu krążowników liniowych wraz z eskortą.

— Mamy wyraźne odczyty sygnatur napędu i mas, sir — zameldował kapitan Edwards. — Ten na kursie 314 to krążownik liniowy, ten na kursie 324 to Fearless. Po Troubadourze nie ma śladu.

— Rozumiem. — Hamish Alexander starał się trzymać emocje na wodzy, choć sens wypowiedzi kapitana jego okrętu flagowego był jasny: jeśli sensory HMS Reliant nie widziały Troubadoura, znaczyło to, że niszczyciel już nie istnieje.

Przez całą drogę był niemal pewien, że przybędą za późno, pomimo zdjęcia części blokad z hipernapędu. Teraz wiedział, że się nie spóźnili, i zadowolenie walczyło w nim o lepsze z żalem wywołanym utratą dobrego okrętu.

Podzielił swoje jednostki na cztery grupy po cztery krążowniki liniowe w każdej, ustawiając je tak, by po wyjściu z nadprzestrzeni tworzyły półsferę między Graysonem a Yeltsinem, a z nadprzestrzeni wyszedł praktycznie w trybie awaryjnym. W efekcie niektórzy członkowie załogi nadal wymiotowali, ale z pasma alfa wyskoczył z największą możliwą prędkością i okazało się, że bardzo dobrze zrobił. Grupa Relianta znajdowała się najbliżej obu jednostek, a bliżej Graysona niż one, co dawało odległość od Saladina dwunastu minut świetlnych i przy prędkości zbliżeniowej wynoszącej prawie dwadzieścia tysięcy kilometrów na sekundę oznaczało, że przechwycą go na pięć minut sześć sekund świetlnych przed planetą, a w maksymalnym zasięgu rakiet znajdą się prawie trzy sekundy świetlne wcześniej.

Oznaczało to, krótko mówiąc, że zdążyli. Pomimo minimalnych szans, pomimo straty Troubadoura, zdążyli na czas, by uratować Graysona i HMS Fearless.

— Nie rozumiem, dlaczego Saladin jeszcze nie ucieka — zdziwił się Edwards. — Chyba jego kapitan nie jest aż takim kretynem, by uważać, że się przez nas przebije.

— Kto może wiedzieć, jak myśli i co czuje fanatyk religijny? O ile taki osobnik w ogóle myśli. — Alexander uśmiechnął się złośliwie i wbił wzrok w ekran taktyczny.

Kurs, jakim leciał Fearless, brutalnie jednoznacznie precyzował zamiary Harrington. Niczego innego zresztą nie spodziewał się po takim jak ona oficerze, ale był wdzięczny losowi, że nie musiała do końca udowadniać swej determinacji. Co w niczym nie zmniejszało jego podziwu dla jej odwagi.

Spojrzał na Alice Truman i pierwszy raz, odkąd przybyła na pokład, zobaczył, jak nieco opuszcza ją napięcie. Przyprowadziła odsiecz dwa pełne dni wcześniej, niż wydawało się to możliwe, i dzięki temu Fearless i jego załoga przeżyją. Wiedział z jej raportu, że krążownik stracił sensory grawitacyjne, co w połączeniu z brakiem Troubadoura oznaczało, że nie może odbierać meldunków nadawanych przez satelity zwiadowcze. Czyli Harrington nie ma szansy dowiedzieć się o jego przybyciu, jak długo sam jej tego nie powie.

— Oficer łączności, proszę przygotować się do nagrania i wysłania wiadomości dla HMS Fearless.

— Aye, aye, sir… Jestem gotów, sir.

— Doskonale. Proszę nagrywać: „Kapitan Harrington, mówi admirał White Haven z pokładu HMS Reliant. Zbliżam się z kierunku 031 wraz z Osiemnastą Flotyllą Krążowników Liniowych. Jestem w odległości dwunastu i pół minuty świetlnej i oceniam, że za osiemdziesiąt dwie minuty będę miał w zasięgu Saladina. Proszę oderwać się od przeciwnika i zostawić resztę nam. Wykonała pani swój obowiązek. White Haven, bez odbioru”.

— Nagrane, sir! — zameldował porucznik Harry z szerokim uśmiechem.

— Więc proszę to jak najszybciej wysłać — polecił Alexander, odpowiadając mu równie radosną miną.

Odległość zmniejszała się, a Honor spokojnie czekała. Wiedziała, że ta walka może mieć tylko jedno zakończenie, i pogodziła się z tym w chwili, w której Saladin skierował się prosto ku Graysonowi. Bała się — byłaby nienormalna, gdyby się nie bała — i podobnie jak wszyscy chciała żyć, ale nakładając oficerski mundur Królewskiej Marynarki, przyjęła na siebie, oprócz zaszczytu służenia Królowej i Królestwu, określone obowiązki. Fakt, że Grayson nie stanowił integralnej części Gwiezdnego Królestwa Manticore, był bez znaczenia.

— Joyce?

— Tak, ma’am?

— Posłuchałabym muzyki, Joyce. Porucznik Metzinger wytrzeszczyła oczy, niezdolna wykrztusić słowa, i Honor uśmiechnęła się lekko.