Сергей Лукьяненко - Zimne brzegi

To, co Napoleon zdobył w Rosji i co zabrał ze sobą, pod Borodino szablą kozaczą ugodzony... Skarby Cromwella i Marii Antoniny. Cudowne maszyny Leonarda... skarbce baronów, hrabiów i markizów... Skarbce Władcy, rękojmia całej jego władzy... bogactwa Kościoła... drobiazgi trzymane na Słowie przez zwykłych ludzi... ilu było takich nieznanych posiadaczy Słowa...

- Ratuj, Siostro... - wyszeptałem. - Zbaw nas, Zbawicielu...

Mark jakby się osunął i poszarzał, gdy powiedział nam o początkowym Słowie. Siostra Luiza ponuro patrzyła na Helen.

- Że też ty jeszcze żyjesz, książę... - wyszeptała Helen. - Że też uciekłeś z takim... z taką siłą...

- Siostra go chroniła! - wygłosiła uroczyście Luiza.

- Siostra tego chroni, kto sam umie się o siebie zatroszczyć... - Helen z mocą przycisnęła dłonie do twarzy, jakby zapominając, że jedną rękę ma złamaną. - To śmierć. Śmierć, chłopcze. Wszystkim, którzy cię poznali. Wszystkim, którzy stali obok. Tak po prostu... na wszelki wypadek... A ja myślałam, że kłamali...

- O czym kłamali? - zapytał cicho Mark.

- Że wasz nieszczęsny transport, na który ty, mały, trafiłeś... że wszystkich katorżników torturowali, przesłuchiwali i zagonili z powrotem na statek, kazali odpłynąć od brzegu... a potem liniowiec spalił go ze szczętem... nie pożałowali ognistych bomb...

Nawet nie krzyknąłem - z gardła ściśniętego przerażeniem wydobył się cichy syk. Krzyknął Mark:

- Co? - skoczył do Helen, chwycił ją za ręce, powtórzył: - Co?

- To! Z głównego kalibru! Razem z załogą! Jak zadżumionych w czarnych latach!

Przed oczami zawirowały mi ciemne kręgi. Jakbym ich wszystkich zobaczył - i zbója Sławko, i kowala, i sprytnego Loki, i nieszkodliwego śpiewaka Wolly, i Łysego, i nadzorcę Kpiarza, i tych, których imiona już zapomniałem, i marynarzy z załogi...

- Gad - szepnęła Helen. - Co za gad... żebyś tak zdechł bez pokajania.

Nie mówiła tego do Marka - wiszącego na sobie chłopca nawet nie zauważyła. I nie do mnie. Przekleństwo adresowane było do kogoś innego, dalekiego.

Ogień i woda. Złote cielsko liniowca kołysze się na falach i wali ze wszystkich dział jednocześnie. Nad tobą ogień, pod tobą woda, na rękach pęta... płonie pokład, walą się maszty, w ładowni, czując śmierć, wyją katorżnicy, przerażony kapitan daje sygnały liniowcowi...

Śmierć. Ogień i woda wszystko przykryją. Może chłopiec zdradził komuś Pierwotne Słowo? Sam zrozumiał i innym przekazał?

Może nagle ktoś zdobędzie nad światem taką władzę, jakiej nikt nigdy nie miał?

- Coś ty narobił! - krzyknąłem zrywając się z miejsca. Odepchnąłem chłopca od Helen, rzuciłem na podłogę. - Dlaczego? Dlaczego znalazłeś tę księgę? Dlaczego brałeś ją do rąk, dlaczego o niej powiedziałeś, jak śmiałeś z nią odejść?

Gdy ja wędrowałem przez Luzytanię, żelazo na monety zamieniając, gdy komfortowo jechałem przez Mocarstwo, moim towarzyszom ogień i woda okrutną śmierć zadawały... Nie miałem wśród nich przyjaciół, ale to bez znaczenia, los nas połączył, a potem...

Potem Mark, nie znając zasad prostego życia, trafił do więzienia. Sędziemu nawymyślał, zapominając, kim jest... i poszedł do transportu, jak zadżumiony do zdrowej wioski.

Potrząsałem młodszym księciem, a on się nawet nie sprzeciwiał. Idiotyczna chustka, kryjąca krótkie włosy, spadła na podłogę.

- Dlaczego? - krzyczałem. - Dlaczego, dlaczego...

Jakbym zapomniał wszystkie inne słowa.

- Myślałem, że nie będą za bardzo szukać... - powiedział wyraźnie Mark. - Myślałem, że nie zrozumieją, co mam na Słowie. A oni zrozumieli. Wiedzieli. Wiedzieli o tej księdze, tylko nie mogli jej znaleźć. Szukali nie tam, gdzie trzeba. Puść mnie, Ilmar! Puść!

Jego władczy ton na mnie nie działał. Zapamiętałem go z transportu jako bezradnego chłopca i już nigdy nie będzie dla mnie wysoko urodzonym księciem. Otrzeźwiło mnie co innego - w jego oczach były łzy. Mały książę Markus płakał. Nie nad sobą, głuptasem, którego życie było niczym płomyk gasnącej świecy, lecz nad tymi, których przemieniono w żywe pochodnie. Nad tępym Sławko, który nie przegapił okazji, żeby z niego zakpić, i nad prostodusznym Wollym, który wiecznie zachęcał małego do śpiewania, i za Słowianina kowala, który łagodnie uspokajał przestraszonego chłopca...

Mark tego nie chciał. Nie chciał i nie spodziewał się.

Puściłem chłopca i stałem, chwiejąc się, łykając łzy. Milczała przeorysza Luiza i duma, która jeszcze przed chwilą była w jej oczach - „rozumiecie teraz?” - znikła. Milczała Helen, przestając balansować na granicy wypowiedzenia własnego Słowa. Milczałem i ja, patrząc w okno, za którym strzelały fajerwerki i trwał karnawał. Objąłem Marka, poklepałem po plecach, a potem spojrzałem w oczy Helen.

- Nie zapomniałaś o czymś, Nocna Wiedźmo?

- O czym mówisz, Ilmarze złodzieju?

- Helen, nie trzeba! Mów szczerze!

- O co ty mnie oskarżasz, Ilmar?

- Prowadzisz podwójną grę, Helen!

Potrząsnęła głową, zapytała z ironią:

- Dawno zacząłeś mnie podejrzewać?

- Gdy tu lecieliśmy. Zbyt zręcznie ciągnęłaś dźwignie złamaną ręką.

Helen w milczeniu spojrzała na swoją rękę. Westchnęła.

- Masz rację, Ilmar. Nie ma tam ani złamania, ani pęknięcia. Tylko uderzenie...

Przeorysza ze smutkiem pokiwała głową.

- Postanowiłaś wydać Marka Władcy - stwierdziłem. - Posłużyć się mną jak psem gończym, a żebym cię nie podejrzewał, nie spodziewał się nieszczęścia - udawałeś kalekę.

- Nie wydać, tylko dostarczyć do Domu - odparła niechętnie Helen. - Tobie, Ilmar, też obiecano przebaczenie - całkowite. Wiec... nie kłamałam. Tak by wszystko poszło, jak ci mówiłam. Markusowi - wybaczenie i zesłanie, mnie - absolutna rehabilitacja, tobie - przebaczenie i potwierdzenie tytułu.

- I ty uwierzyłaś? - zapytałem.

- Tak. Nie wiedziałem przecież, co jest w tej księdze. Nie wiedziałam!

Mark powoli odsunął się ode mnie i zapytał, zaglądając Helen w twarz:

- Miałaś audiencje u Władcy?

Helen milczała.

Młodszy książę Domu popatrzył na mnie przelotnie. Oczy mu błyszczały już nie tylko od łez, również od nieśmiałej nadziei.

- Sam to powiedział? Nocna Wiedźmo, czy on sam powiedział, że dostanę przebaczenie?

- Nie - powiedziała niechętnie Helen. - Nie, chłopcze. Nie on. Przekazał mi to człowiek, któremu absolutnie wierzę. Polecenie Władcy. Przechwycić złodzieja Ilmara, jadącego biskupią karetą z Brukseli do Lyonu. Wyjaśnić mu, że jedyny ratunek to odszukanie Markusa i dostarczenie go do Wersalu. I... i nagroda dla mnie, wybaczenie dla ciebie, pobłażliwość wobec Ilmara.

- Władca nie kłamie... ale tylko wtedy, gdy sam daje obietnice.

- Temu, kto przekazywał rozkaz, wierzyłam jak samej sobie!

- Głupie jesteście, kobiety - westchnął Mark.

- Nie aż tak jak wy, mężczyźni.

Przeorysza Luiza wstała, wyciągnęła ręce w górę, jakby wzywając wszystkich do milczenia:

- Ostudźcie zapał, wysoko urodzeni! Hrabino Helen, dostałaś polecenie odbicia Ilmara świętemu paladynowi Kościoła?

- Tak!

W zapale sporu nie zwróciłem uwagi na te słowa Helen. A teraz zrobiło mi się niedobrze.

Kościół próbował w tajemnicy przed Domem dostarczyć mnie do Urbisu, Władca, dowiedziawszy się o tym, wysłał Helen... zresztą, pewnie nie tylko Helen... żeby mnie odbić i wykorzystać jako psa gończego. Co tu dużo mówić, Władca postąpił mądrze, widocznie lepiej znał swojego pozamałżeńskiego potomka, wiedział, że on nie podzielił się ze mną tajemnicą.