Глен Кук - Woda śpi

Barundandi chrząknął.

— Więc nich tak będzie. Tu jest dość roboty. Tylko nie wchodźcie nikomu w drogę.

Minh Subredil skłoniła się lekko. Świetnie potrafiła się usuwać wszystkim z drogi. Usadziła mnie za szerokim stołem długości ponad dwunastu stóp, ustawiła przede mną lampy, lichtarze i wszystko, co zostało rozrzucone po sali. Przybrałam niewidzące spojrzenie Sawy i zabrałam się do ich pucowania. Subredil zaczęła czyścić posadzki i meble.

Ludzie wchodzili i wychodzili, pośród nich także wiele waż­nych osobistości. Nikt jednak nie zwrócił na nas uwagi. Jedynie Główny Inspektor Archiwów z irytacją kopnął Subredil, ponie­waż akurat szorowała posadzkę w miejscu, w którym chciał przejść.

Subredil uniosła się nieco na kolanach, kłaniając się i prosząc o wybaczenie. Gokhale zignorował ją. Wróciła więc do ścierania rozlanej wody, maskując swe prawdziwe uczucia. Minh Subredil potrafiła sobie z tym doskonale radzić. Podejrzewam jednak, że Ky Sahra właśnie w tym momencie zdecydowała, który z naszych wrogów powinien w pierwszej kolejności podążyć za Wierzbą Łabędziem w niewolę.

Pojawiła się Radisha. Obok niej szła Protektorka. Zajęły swoje miejsca. Jaul Barundandi wszedł do komnaty niedługo po nich, chcąc nas z niej zabrać. Sawa zdawała się niczego nie dostrzegać. Jej uwagę całkowicie pochłaniał świecznik.

Do komnaty wpadł wysoki kapitan Shadar. Z progu oznajmił:

— Wasza Wysokość, ze wstępnych szacunków wynika, że mamy dziewięćdziesięciu ośmiu zabitych i stu dwudziestu sześ­ciu rannych. Niektórzy zapewne umrą od poniesionych obrażeń. Ministra Łabędzia nie odnaleziono, jednak wiele ciał jest do tego stopnia spalonych, że uniemożliwia to identyfikację. Wielu zo­stało bezpośrednio trafionych, w wyniku czego ich ciała płonęły niczym łojowe pochodnie. — Kapitan najwyraźniej miał kłopoty z zachowaniem spokoju. Był młody. Możliwe, że jeszcze nigdy dotąd nie widział na własne oczy skutków bitwy.

Z całych sił starałam się jak najbardziej utożsamić z rolą. Nie byłam tak blisko Duszołap, odkąd piętnaście lat temu trzymała mnie w niewoli pod Kiaulune. Nie były to przyjemne wspo­mnienia. Modliłam się, by mnie nie zapamiętała.

Wycofałam się do mej wewnętrznej kryjówki. Od czasu tamtej niewoli nigdy jeszcze tego nie robiłam. Zawiasy zardzewiały. Ale dzięki temu, że myślałam o Sawie, udało mi się jakoś wpełznąć do środka i umościć wygodnie. Ze światem łączyło mnie tylko tyle, że wiedziałam mniej więcej, co się wokół dzieje.

Nagle Protektorka zapytała:

— Kim są te kobiety? Barundandi zaczął się płaszczyć.

— Wybacz mi, Wasza Łaskawość. Wybacz. Moja wina. Nie wiedziałem, że komnata będzie potrzebna.

— Odpowiedz na pytanie, pokojowcu — rozkazała Radisha.

— Oczywiście, Wasza Łaskawość. — Barundandi omalże nie dotknął czołem posadzki. — Ta kobieta, która szoruje posadzkę, to Minh Subredil, wdowa. Ta druga to jej zidiociała szwagierka, Sawa. Należą do siły roboczej spoza Pałacu, zatrudnianej w ra­mach filantropijnego programu Protektorki.

Duszołap powiedziała:

— Mam wrażenie, że ją... albo nawet obie... już gdzieś wi­działam.

Barundandi znowu pokłonił się głęboko. Skupiona na nim uwaga przerażała go.

— Minh Subredil pracuje tu już od wielu lat, Protektorko. Sawa towarzyszy jej zawsze, gdy ma dość jasności umysłu, aby dać sobie radę z prostymi zadaniami.

Niemalże czułam, jak Jaul się zastanawia, czy powiedzieć, że byłyśmy świadkami porannego ataku. Wcisnęłam się w swoje wewnętrzne schronienie tak ściśle, że później nie miałam pojęcia, co się w ciągu najbliższych kilku minut stało.

Barundandi najwyraźniej nie zdecydował się nas wydać. Być może wykombinował sobie, że podczas przesłuchania mogłoby wyjść na jaw, iż przywłaszczał sobie połowę naszych mizernych pensji w zamian za prawo ścierania sobie dłoni do krwi.

Na koniec Radisha powiedziała mu:

— Odejdź, pokojowcu. Niech pracują. Nikt tu dziś nie będzie decydował o losach imperium.

Duszołap również machnęła dłonią w rękawiczce, odsyłając Barundandiego, ale zaraz znowu kazała mu się zatrzymać i spy­tała:

— Co to jest, co leży na posadzce obok tej kobiety? — Miała oczywiście na myśli Subredil, ponieważ ja siedziałam za stołem.

— Hm? Ach. Ghanghesha, Wasza Łaskawość. Ta kobieta nigdzie się bez niego nie rusza. To jest jakaś obsesja. To...

— Możesz już odejść.

Stało się wiec tak, że Sahra — przynajmniej ona — przez prawie dwie godziny była naocznym świadkiem reakcji władz na nasz atak.

Po jakimś czasie znowu doszłam do siebie, przynajmniej na tyle, żeby śledzić większość otaczających mnie zdarzeń. Kurierzy przybywali i odchodzili. Widać było, jak zgodnie z przypusz­czeniem kształtują się odpowiednie postawy armii i ludu. Żadna z tych dwu sił nie miała obecnie najmniejszych powodów do buntu. Dla Radishy oznaczało to tylko dobre wieści.

Jednak Protektorka wobec jednoznacznie pozytywnych danych wywiadu nabrała podejrzeń. Stara cyniczka.

— Nie wzięto żadnych jeńców — powiedziała. — Nie zostały po nich żadne ciała. Całkiem możliwe, że w ogóle nie ponieśli poważniejszych strat. Jeśli się głębiej nad tym zastanowicie, to zrozumiecie, że właściwie unikali ryzyka. Uciekli, gdy tylko zaistniała sytuacja umożliwiająca nasz kontratak. O co im cho­dziło? Jaki był ich prawdziwy cel?

Chandra Gokhale słusznie zauważył:

— Atak najwyraźniej rozwijał się z nadzwyczajną gwałtow­nością do chwili, gdy ty pojawiłaś się na blankach. Dopiero wówczas uciekli.

Kapitan Shadar zasugerował:

— Wielu ocalałych żołnierzy i świadków donosi, że bandytów wzburzyła twoja obecność, Protektorko. Wygląda na to, że ocze­kiwali, iż będziesz przebywać poza Pałacem. Najwyraźniej do ataku by nie doszło, gdyby wiedzieli, że tu jesteś.

Jedna z wymyślonych przeze mnie zwodniczych plotek. Mia­łam nadzieję, że na coś się przyda.

— To nie ma sensu. Skąd mieliby to wiedzieć? — Jednak nie spodziewała się odpowiedzi, toteż nie poczekała, aż ktoś jej udzieli. — Czy zidentyfikowaliście wszystkie spalone ciała?

— Tylko trzy, Protektorko. W większości ciał trudno się w ogóle dopatrzeć ludzkich szczątków. Radisha zapytała:

— Chandra, jakie są straty materialne? Macie już szacunki?

— Tak, Radisha. Straty są bardzo poważne. Ucierpiała sama konstrukcja murów obronnych. Całkowity rozmiar szkód jest właśnie określany. Z pewnością jednak przez jakiś czas to będzie nasz słaby punkt. Być może powinnaś wziąć pod uwagę wznie­sienie drewnianego ogrodzenia osłaniającego miejsce prac in­żynieryjnych. Poważnie zastanawiam się nad sprowadzeniem wojska.

— Wojska? — zapytała Protektorka. — Po co wojsko? — W jej głosie, od dłużej chwili pozbawionym już ładunku emo­cjonalnego, znowu zaczęły pobrzmiewać podejrzliwe tony. Kiedy nie masz żadnych przyjaciół, paranoja staje się jeszcze bardziej naturalnym punktem widzenia, niźli jest to w Czarnej Kompanii.

— Ponieważ Pałac jest zbyt wielki, by bronić go wyłącznie siłami, które w nim stacjonują. Nawet jeśli się uzbroi służbę. Wróg nie musi korzystać przecież z żadnych zwykłych wejść. Można wspiąć się na mury, kiedy nikt nie będzie patrzył, i za­atakować od wewnątrz.