Джон Толкін - Хобіт, або вандроўка туды і назад

Прачнуўся ён ад асабліва гучнага чхання. Ужо займалася раніца, а з ракі даносіліся шум і вясёлы гоман. Хутка эльфы-плытагоны пагоняць плыты да Доўгага Возера. Більба чхнуў зноў. 3 яго больш не капала, але ж і скалеў ён! Бедны хобіт пакульгаў да ракі з усім спрытам, на які былі здатныя ягоныя змярцвелыя ногі, і патрапіў акурат у час, каб схавацца за кучаю цабэркаў і не трапіць каму-небудзь пад ногі ў агульнай мітусні. Пашанцавала, што сонца не было, а значыць, не было і ценю, і ўжо зусім незвычайна пашанцавала, што доўгі час не чхалася.

I вось эльфы разам моцна адштурхнуліся жардзінамі. Тыя, хто стаялі ў вадзе каля берага, націснулі і адсунуліся. Бочкі, якія цяпер усе былі ўжо звязаныя разам, зарыпелі і затрашчалі.

— Цяжка гружаныя, напэўна, — прабурчэлі некаторыя з эльфаў. — Надта глыбока сядзяць. Дакладна некалькі паўнюткіх! Калі б іх прыбіла ўдзень, абавязкова б зазірнулі.

— Часу няма! — пракрычаў плытагон. — Штурхай!

I яны паплылі. Спачатку паціху, пакуль не мінулі скалу, адкуль астатнія эльфы адсунулі плыты жардзінамі, а потым спрытней і спрытней, выплылі да галоўнага струменя і панесліся ўніз, уніз, да Доўгага Возера.

Так кампанія ўцякла са скляпенняў эльфійскага караля ды прайшла праз лес, але жывой ці мёртвай — яшчэ пабачым.

Яны плылі па рацэ шмат, шмат часу, зрабілася ўжо даволі светла і цёпла. Яны плылі і плылі, і раптам павярнулі разам з ракой уздоўж высокага стромістага мысу, які далёка выдаваўся з левага берага. Паварот быў круты, там> галоўны струмень імчаў пад самай каменнай падэшвай мысу, клакатаў і выплёскваўся хвалямі. Раптам каменная сцяна знікла. Берагі засталіся за спінай. Дрэвы скончыліся. I Більба ўбачыў.

Перад ім шырока разаслалася зямля, па якой блукалі, зліваліся разам і разліваліся зноў розныя рачулкі альбо зусім губляліся ў балотах ды азярынах. Рака расшчапілася на сотні ручаінак, але асноўны струмень заўсёды моцна каціў пасярэдзіне. А далёка з цёмнай галавою ў падранай хмары ўзвышалася Гара! Яе блі-жэйшыя суседзі з паўночнага захаду ды пагорыстая мясцоваць, што злучала іх разам, бачныя не былі. Зусім самотнаю яна зда-валася, і нібы пазірала зверху на лес праз балоты. Самотная Гара! Більба давялося доўга ісці ГІ шмат што пераадолець, каб яе ўбачыць, і, па праўдче кажучы, цяпер яе выгляд зусім яму не падабаўся.

Прыслухоўваючыся да гаворкі плытагонаў ды асэнсоўваючы абрыўкі іх размовы, хобіт хутка зразумеў, што яму ўвогуле пашанцавала пабачыць Гару, нават з такой адлегласці. Хоць і жудасна было блукаць па каралеўскім палацы, і цяпер не надта прыемна (не будзем казаць пра бедных гномаў у бочках пад ім), пашанцавала яму значна больш, чым здавалася. Плытагоны ўсё гутарылі пра гандаль, пра карыстанне воднымі шляхамі І пра тое, што рух па рэках зрабіўся больш ажыўлены, бо шляхі на Ўсход праз Ліхалессе зніклі альбо заняпалі, І што пачаліся сваркі паміж людзьмі з Возера і Лясыымі эльфамі за карыстанне Лясной Ракой і нагляд за берагамі. Тутшшыя землі значна змяніліся з тых часоў, калі гномы жылі пад Гарой. Дні тыя засталіся ў людской памяці толькі няяснымі і амаль казачнымі звычаямі. Значныя перамены адбыліся нават у самыя бліжэйшыя часы, пасля таго, як Гэндальф атрымаў апошнія звесткі пра гэтыя мясціны. Рэкі, што беглі на ўсход, узняліся ад вялікіх залеваў ды дажджоў, здарыўся землятрус ці два (што большасць народу была схільная адносіць да чарговых цмокавых пачварстваў — яго ўзгадвалі з праклёнамі ды таямніча ківалі пры тым у бок Гары). Балоты ды багны пашыраліся ва ўсе бакі. Сцежкі ў іх знікалі разам са шматлікімі падарожнікамі, якія намагаліся знайсці заняпалы шлях праз балоты. Эльфава дарога праз лес, якой па Беарнавай парадзе карысталіся гномы, каля ўсходняга свайго канца гублялася, трапляла ў вусцішныя мясціны, і ёю амаль не карысталіся. Толькі па рацэ і можна было ў бяспецы вандраваць з паўночных краёў Ліхалесся да раўнінаў каля Гары, а раку вартавалі падданыя Эльфійскага караля.

Так што, як бачыце, Більба, у рэшце рэшт, трапіў на тую адзі-ную дарогу, паякой можна было дасягнуць мэты. Напэўна, хобіт, трасучыся ад холаду на бочках, адчуваў бы сябе крыху больш прыемна, калі б ведаў, што звесткі пра перамены на Поўначы дайшлі да Гэндальфа, надзвычай яго занепакоілі, таму чараўнік амаль скончыў сваю далёкую справу (пра якую тут мы распавя-даць не будзем) і рыхтаваўся ехаць на пошукі Торынавай кампаніі. Але ж Більба гэтага не ведаў.

Ведаў ён толькі, што рака цвірчыць і булькоча без краю і канца, што ён галодны і хворы на жудасны насмарк і што Гара не надта прыемна набліжаецца і, здаецца, пазірае на яго ўсё болыл пагрозліва ды жахліва. Праз нейкі час, аднак, рака павярнула на поўдзень, Гара зноў зменшылася, і нарэшце, калі сонца схілілася да захаду, берагі зрабіліся камяністыя, усе заблудныя рачныя струмяні зноў сабраліся разам у моцную, глыбокую плынь і панесліся з вялікай хуткасцю.