Terry Pratchett - Ruchome obrazki

— Tak, ale co my robiliśmy? — spytała.

— Robiliście tyle — odparł Skallin — że Victor pogalopował wielbłądem pod sam namiot, zeskoczył, ruszył na nas jak wiatrak…

— …skakał po kamieniach i śmiał się… — uzupełnił Morry.

— Tak. I powiedziałeś do Morry’ego: „A masz, Ohydny Czarny Sługusie” — mówił dalej Skallin. — A potem walnąłeś go mieczem w ramię, aż zabrzęczało, wyciąłeś dziurę w namiocie…

— Szermierka była niezła — pochwalił Morry. — Trochę na pokaz, ale całkiem niezła.

— Przecież ja nie potrafię… — zaczął Victor.

— …i ona leżała tam cała sennie mentalna, a ty porwałeś ją, a ona powiedziała…

— Sennie mentalna? — powtórzyła niepewnie Ginger.

— Sentymentalna — wyjaśnił Victor. — Jemu chodziło o sentymentalną.

— …ona powiedziała: „Ależ to Złodziej z… Złodziej z…” — Skallin zawahał się. — Bok Taty, tak chyba mówiłaś.

— Bak Dziada — poprawił go Morry, rozcierając ramię.

— Właśnie; a potem powiedziała: „Grozi ci wielkie niebezpieczeństwo, gdyż ojciec mój przysiągł, że cię zabije”, a ty na to: „Teraz, najpiękniejsza różo, mogę ci wyznać, żem w istocie jest Cieniem Pustyni…”.

— Jak to: sentymentalna? — spytała podejrzliwie Ginger.

— I jeszcze: „Uciekaj ze mną do kazby” czy jakoś tak, a potem dałeś jej to coś, no, to co wy, ludzie, robicie z wargami…

— Gwizdnąłem? — spytał Victor bez wielkiej nadziei.

— Nie, to drugie. Brzmi jak korek wyskakujący z butelki.

— Pocałunek — stwierdziła zimno Ginger.

— O, właśnie. Nie znam się na tym specjalnie — przyznał Skallin — ale miałem wrażenie, że trwa dość długo. Bardzo był, no wiecie, pocałunkowy.

— Mnie tam się wydawało, że potrzefne fędzie wiadro wody — odezwał się cichy psi głos.

Victor kopnął do tyłu, ale nie trafił.

— Później znowu wskoczyłeś na wielbłąda, wciągnąłeś ją, a pan Dibbler zaczął krzyczeć: „Stop! Stop! Co się tu dzieje, do demona, dlaczego nikt mi nie mówi, co się tu dzieje” — tłumaczył Skallin. — A wtedy ty powiedziałeś: „Co się stało?”.

— Nie wiem, kiedy ostatnio widziałem taką szermierkę — oświadczył Morry.

— Tego… Dziękuję — odparł Victor.

— I te krzyki: „Ha!” i „A masz, psie”. Bardzo profesjonalne.

— Rozumiem — mruknął Victor. Sięgnął w bok i chwycił Ginger za rękę. — Musimy porozmawiać — szepnął. — Na osobności. Za namiotem.

— Jeśli myślisz, że pójdę gdzieś z tobą sama… — zaczęła.

— Słuchaj, to nie pora, żeby się zachowywać jak… Victor poczuł ciężką dłoń na ramieniu. Obejrzał się i zobaczył sylwetkę Detrytusa, przesłaniającą cały świat.

— Pan Dibbler chce, żeby nikt nie odchodził — oznajmił troll. — Wszyscy zostają, dopóki pan Dibbler nie powie.

— Straszne z tobą utrapienie — westchnął Victor.

Detrytus obdarzył go szerokim, wysadzanym klejnotami uśmiechem [13] Trolle mają zęby diamentowe. .

— Pan Dibbler mówi, że mogę zostać wiceprezesem — pochwalił się.

— Do jakich spraw?

— Do spraw wiceprezesów.

Gaspode, Cudowny Pies, zawarczał cicho w głębi krtani. Wielbłąd, leniwie obserwujący niebo, przesunął się trochę i nagle kopnął z całej siły, trafiając Detrytusa w kark. Troll jęknął. Gaspode obrzucił cały świat spojrzeniem pełnym usatysfakcjonowanej niewinności.

— Chodź — rzekł stanowczo Victor. — Póki troll szuka czegoś, czym mógłby uderzyć wielbłąda.

Po chwili usiedli w cieniu za namiotem.

— Chciałam tylko zaznaczyć — oznajmiła zimno Ginger — że nigdy w życiu nie starałam się wyglądać sentymentalnie.

— Może warto spróbować — mruknął Victor.

— Słucham?

— Przepraszam. Wiesz, nie rozumiem, co każe nam tak się zachowywać. Przecież ja nie potrafię używać miecza. Zawsze tylko machałem nim dookoła. Co wtedy czułaś?

— Wiesz… Tak jak się czujesz, kiedy nagle słyszysz, że ktoś coś mówi, i zdajesz sobie sprawę, że śniłeś na jawie.

— Jakby własne życie odpływało i jakieś inne zajmowało jego miejsce.

Zastanawiali się w milczeniu.

— Myślisz, że to ma jakiś związek ze Świętym Gajem? — spytała po chwili.

Victor przytaknął. Nagle rzucił się w bok i wylądował na Gaspode, który obserwował ich pilnie.

— Auu! — powiedział Gaspode.

— Dość tych aluzji — syknął mu Victor prosto do ucha. — Co takiego w nas zauważyłeś? Bo inaczej oddam cię Detrytusowi. Z musztardą.

Pies wił się w uścisku.

— Albo możemy ci założyć kaganiec — zaproponowała Ginger.

— Nie jestem groźny! — jęczał Gaspode, drapiąc pazurami piasek.

— Moim zdaniem gadający pies jest bardzo groźny — stwierdził Victor.

— Straszliwie — potwierdziła Ginger. — Nigdy nie wiadomo, co powie.

— Widzisz? Widzisz? — poskarżył się żałośnie Gaspode. — Wiedziałem. Jak tylko pokażę, że umiem mówić, fędę miał same kłopoty. Coś takiego nie powinno spotykać porządnego psa.

— Ale spotka — zagroził Victor.

— No dofrze, dofrze — wymruczał Gaspode. — Chociaż nie wiem, co wam z tego przyjdzie.

Victor puścił go. Gaspode usiadł i otrzepał się z piasku.

— I tak nie zrozumiecie — narzekał. — Inny pies fy zrozumiał, ale nie wy. Widzicie, chodzi o doświadczenie gatunkowe. Jak całowanie. Wy wiecie, jak to jest, a ja nie. To nie należy do psich doświadczeń. — Zauważył ostrzegawcze spojrzenie Victora i wrócił do tematu: — Chodzi o to, że wyglądacie, jakfy tutaj fyło wasze miejsce. — Przyglądał im się przez chwilę. — Widzicie? Widzicie? Mówiłem, że nic z tego nie fędzie. Chodzi o… o terytorium, jasne? Przejawiacie wszystkie oznaki fycia właśnie tam, gdzie fyć powinniście. Prawie każdy tutaj jest ofcy, oprócz was. Hm… Na przykład, na pewno zauważyliście, że niektóre psy szczekają na was, kiedy jesteście w nowym miejscu. To nie tylko zapach; mamy taki zadziwiający zmysł przemieszczenia. Tak jak niektórzy ludzie źle się czują, kiedy widzą krzywo powieszony ofrazek. To coś w tym rodzaju, tylko gorzej. I tutaj… tak jakfy jedynym miejscem, gdzie powinniście się znaleźć w tej chwili, fyło właśnie to.

Raz jeszcze przyjrzał się im z uwagą, po czym podrapał się w ucho.

— Do licha — mruknął. — Kłopot polega na tym, że umiem to wytłumaczyć po psiemu, ale wy słuchacie tylko ludzkiego.

— Brzmi dość tajemniczo — uznała Ginger.

— Mówiłeś coś o moich oczach — przypomniał Victor.

— A tak. Przyglądałeś się swoim oczom? — Gaspode skinął głową na Ginger. — Ty też, panienko.

— Nie bądź głupi — zirytował się Victor. — Jak mogę się przyglądać własnym oczom?

Gaspode potrząsnął łbem.

— Możecie ofejrzeć je sofie nawzajem — zaproponował. Spojrzeli na siebie odruchowo.

Trwało to długą chwilę. Gaspode wykorzystał ją, by głośno oddać mocz na kołek namiotu.

— O rany — szepnął w końcu Victor.

— Moje też? — upewniła się Ginger.

— Tak. Czy to boli?

— Powinieneś wiedzieć.

— Sami widzicie — odezwał się Gaspode. — I przyjrzyjcie się Difflerowi, kiedy znów go spotkacie. Ale dokładnie się przyjrzyjcie. Victor przetarł oczy, które zaczynały mu łzawić.

— To tak jakby Święty Gaj wezwał nas tutaj, coś z nami zrobił i jeszcze nas…

— …napiętnował — dokończyła Ginger z goryczą. — Właśnie tak.