Martin, R.R. - Een storm van zwaarden - Staal en sneeuw

Ze mocht niet toestaan dat hij wanhoopte. Ze wist zelf veel te goed hoe die beker smaakte. ‘Mijn vader lag al lange tijd op sterven. Daar had jij niets aan kunnen veranderen. Je hebt vergissingen begaan, Robb, maar welke koning heeft dat niet? Ned zou trots op je zijn geweest.’

‘Moeder, er is iets wat u moet weten.’

Catelyns hart sloeg een slag over. Het gaat over iets wat hij vreselijk vindt. Iets wat hij me het liefst niet zou vertellen. Het enige waaraan ze kon denken was aan Briënne en haar zending. ‘Gaat het om de Koningsmoordenaar?’

‘Nee. Om Sansa.’

Ze is dood, dacht Catelyn onmiddellijk. Briënne heeft gefaald. Jaime is dood en Cersei heeft uit wraak mijn lieve meisje gedood. Even kon ze bijna geen woord uitbrengen. ‘Is… is ze er niet meer, Robb?’

‘Of ze er niet meer is?’ Hij keek stomverbaasd. ‘Dood? Welnee, moeder, dat niet, ze hebben haar geen haar gekrenkt, niet in die zin, alleen… er is vannacht een vogel gekomen, maar ik kon mezelf er niet toe brengen het u te zeggen, niet voordat uw vader naar zijn laatste rustplaats was gezonden.’ Robb greep haar hand. ‘Ze hebben haar aan Tyrion Lannister uitgehuwelijkt.’

Catelyns vingers groeven zich in de zijne. ‘De Kobold.’

‘Ja.’

‘Hij had gezworen dat hij haar tegen zijn broer zou uitwisselen,’ zei ze verdoofd. ‘Sansa en Arya, allebei. We zouden ze terugkrijgen als we hem zijn dierbare Jaime bezorgden, dat heeft hij gezworen ten overstaan van het voltallige hof. Hoe kon hij met haar trouwen, nadat hij dat had gezegd voor het aangezicht van goden en mensen?’

‘Hij is de broer van de Koningsmoordenaar. Het eden breken zit hun in het bloed.’ Robbs vingers streken over zijn zwaardknop. ‘Als ik kon zou ik hem zijn lelijke kop afhakken. Dan zou Sansa weduwe zijn, en vrij. Ik zie geen andere manier. Ze hebben haar de geloften laten zeggen ten overstaan van een septon, en haar een karmijnrode mantel omgehangen.’

Catelyn dacht aan het verwrongen mannetje dat ze in de herberg bij de kruiswegen gevangen had genomen en dat hele eind naar het Adelaarsnest had gesleept. ‘Ik had hem door Lysa uit die Maandeur moeten laten duwen. Mijn arme, lieve Sansa… waarom wil iemand haar zoiets aandoen?’

‘Vanwege Winterfel,’ zei Robb onmiddellijk. ‘Nu Bran en Rickon dood zijn is Sansa mijn erfgenaam. Als mij iets overkomt.’

Ze kneep hem stevig in zijn hand. ‘Jou overkomt niets. Helemaal niets. Dat zou ik niet kunnen verdragen. Ze hebben Ned gedood, en je lieve broertjes. Sansa is getrouwd, Arya is zoekgeraakt, mijn vader is gestorven… als jou iets overkwam zou ik gek worden, Robb. Jij bent alles wat ik nog heb. Jij bent alles wat het Nóórden nog heeft.’

‘Ik ben nog niet dood, moeder.’

Plotseling werd Catelyn met schrik vervuld. ‘Oorlogen hoeven niet tot de laatste druppel bloed uitgevochten te worden.’ Ze hoorde zelf hoe wanhopig haar stem klonk. ‘Jij zou de eerste koning niet zijn die zijn knie boog, en zelfs niet de eerste Stark.’

Zijn mond werd een streep. ‘Nee. Nooit.’

‘Er schuilt geen schande in. Balon Grauwvreugd boog de knie voor Robert toen zijn opstand op niets was uitgelopen. Torrhen Stark ging liever voor Aegon de Veroveraar op de knieën dan dat hij zijn leger de vlammen liet trotseren.’

‘Had Aegon koning Torrhens vader gedood?’ Hij trok zijn hand uit de hare. ‘Nooit, zei ik.’

Nu hangt hij de jongen uit, niet de koning. ‘De Lannisters hebben het noorden niet nodig. Ze zullen onderwerping en gijzelaars eisen, meer niet… en de Kobold zal Sansa houden, wat wij ook doen, dus hun gijzelaar hebben ze al. De ijzermannen zullen een veel onverzoenlijker vijand blijken, dat verzeker ik je. Als ze enige hoop willen koesteren om het noorden te houden mogen de Grauwvreugds geen enkele telg van het huis Stark in leven laten die hun recht kan betwisten. Theon heeft Bran en Rickon vermoord, dus nu hoeven ze alleen jou nog te doden… én Jeane, ja. Denk je dat heer Balon het zich kan veroorloven haar in leven te laten om jouw erfgenamen te baren?’

Robbs blik was kil. ‘Is dat waarom u de Koningsmoordenaar hebt laten lopen? Om vrede te sluiten met de Lannisters?’

‘Ik heb Jaime vrijgelaten omwille van Sansa… en Arya, als ze nog leeft. Dat weet je best. Maar als ik enige hoop koesterde dat ik daarmee ook de vrede kon kopen, was dat dan zo kwalijk?’

‘Ja,’ zei hij. ‘De Lannisters hebben mijn vader gedood.’

‘Denk je dat ik dat vergeten ben?’

‘Dat weet ik niet. Is het zo?’

Catelyn had haar kinderen nooit uit pure woede geslagen, maar op dat moment was ze er na aan toe om Robb te slaan. Het kostte haar grote moeite om te bedenken hoe bang en alleen hij zich moest voelen. ‘Jij bent Koning in het Noorden, de keus is aan jou. Ik vraag je alleen om na te denken over wat ik gezegd heb. De zangers geven wel hoog op van koningen die dapper in de strijd sneuvelen, maar jouw leven is meer waard dan een lied. In elk geval voor mij, en ik heb het je geschonken.’ Ze boog haar hoofd. ‘Mag ik gaan?’

‘Ja.’ Hij draaide zich om en trok zijn zwaard. Ze had geen idee wat hij ermee wilde. Hier was geen vijand, niemand om mee te vechten. Alleen zij en hij, tussen hoge bomen en gevallen bladeren. Sommige gevechten zijn niet met een zwaard te winnen, wilde Catelyn tegen hem zeggen, maar voor zulke woorden was de koning doof, vreesde ze.

Uren later zat ze in haar slaapkamer te naaien toen de jonge Rollam Westerling kwam aandraven met de oproep voor de avondmaaltijd. Goed, dacht Catelyn opgelucht. Ze had niet zeker geweten of haar zoon haar er na hun ruzie nog bij wilde hebben. ‘Een plichtsgetrouwe schildknaap,’ zei ze ernstig tegen Rollam. Dat zou Bran ook zijn geweest.

Terwijl Robb aan tafel een koele en Edmar een korzelige indruk maakte, compenseerde Lamme Lothar dat dubbel en dwars. Hij was een toonbeeld van hoofsheid. Hij haalde vol warmte herinneringen aan heer Hoster op, betuigde haar vriendelijk zijn medeleven met het verlies van Bran en Rickon, loofde Edmar om zijn overwinning bij Steenmolen en dankte Robb voor de ‘snelle en trefzekere gerechtigheid’ die hij aan Rickard Karstark had voltrokken. Lothars bastaardbroer Wal der was heel andere koek: een harde, zure kerel met het achterdochtige gezicht van de oude heer Walder. Hij zei bijna niets en besteedde vrijwel alleen aandacht aan het eten en drinken dat hij voorgezet kreeg.

Toen alle holle frasen uitgesproken waren, verontschuldigden de koningin en de andere Westerlings zich, werden de restanten van de maaltijd afgeruimd en schraapte Lothar Frey zijn keel. ‘Voor we ons richten op datgene wat ons hier brengt is er eerst nog iets anders,’ zei hij plechtig. ‘Een ernstige zaak, vrees ik. Ik had gehoopt dat ik niet met het overbrengen van dit nieuws belast zou worden, maar het ziet ernaar uit dat dat onvermijdelijk is. Mijn vader heeft een brief gekregen van zijn kleinzoons.’

Catelyn was zó in het verdriet om haar eigen kinderen opgegaan dat ze de twee Freys die ze als pleegkinderen had aangenomen bijna was vergeten. Niet nog meer, dacht ze. Genade, Moeder, hoeveel klappen kunnen we nog verdragen? Op de een of andere manier wist ze dat de volgende woorden die ze zou horen weer als een zwaard door haar hart zouden gaan. ‘De kleinzoons in Winterfel?’ dwong ze zichzelf te vragen. ‘Mijn pupillen?’

‘Walder en Walder, ja. Maar ze zijn op dit ogenblik in Fort Gruw, vrouwe. Het kwelt mij om u dit te moeten zeggen, maar er is gevochten. Winterfel is afgebrand.’

‘Afgebrand?’ Robbs stem klonk ongelovig.

‘Uw noordelijke heren hebben geprobeerd het op de ijzermannen te heroveren. Toen Theon Grauwvreugd zag dat zijn buit verloren was heeft hij het slot in brand gestoken.’