Margit Sandemo: Blask twoich oczu

Tiril przesunęła zasuszoną głowę Indianina i wypchanego czarnego kota, który natychmiast przyciągnął uwagę Nera, i przycupnęła na brzeżku sofy.

Catherine spojrzała na nią.

– Nie sposób uwierzyć, że to ta sama dziewczyna, którą widziałam wczoraj wieczorem. Teraz trudno nawet twierdzić, jakiej jesteś płci.

– Tak jest najlepiej – odparła Tiril. – Jedziemy z daleka.

Dokąd zmierzacie?

– Do Christianii.

– Ach, Christiania! Cudowne miasto! Mam tam do załatwienia parę spraw, nie lubię jednak podróżować sama. Wyruszę razem z wami.

Najwidoczniej nie brała pod uwagę, że ktoś mógłby się jej sprzeciwić.

– Bardzo mnie zainteresowaliście, wszyscy troje. I ten wielki, demoniczny pies. – Odwróciła się do Erlinga. – Słyszę, że ty, mój panie, pochodzisz z Bergen. Twój krnąbrny, wiecznie niezadowolony dialekt nie pozostawia co do tego najmniejszych wątpliwości. Widzę też, że Jesteś światowcem…

Erling skłonił się lekko. Zdumiony był, że ktoś mógł postrzegać jego dialekt jako płaczliwy, czy jak to tam ona powiedziała.

– Jestem kupcem.

– Bogatym jak krezus – uzupełniła Tiril.

– No, no, nie przesadzajmy – dobrodusznie uśmiechnął się Erling, ale jej słowa nie sprawiły mu przykrości.

– Jak miło – powiedziała Catherine. Wprost pożerała Erlinga oczyma spod ciężkich półprzymkniętych powiek.

– A co cię wiąże, panie, z tą tu Tiril?

– Zamierzałem poślubić jej siostrę, która niestety zmarła. Teraz więc opiekuję się Tiril. Jest sama, samiutka na świecie.

Baronówna przeniosła spojrzenie na dziewczynę. Tiril starała się nie patrzeć na ludzki szkielet wiszący na ścianie.

– No, z tego co widzę, nie tak całkiem sama – stwierdziła baronówna, która nawróciła się na magię. – Dwóch niezwykle interesujących i przystojnych mężczyzn i diabelski pies to wcale niemało!

Teraz przyjrzała się Móriemu.

– Ciebie, panie, nie potrafię jednak rozgryźć.

– O, to nie powinno być dla ciebie tru… – zaczęła Tiril, lecz Móri powstrzymał ją gestem.

– Pochodzę z Islandii – odparł uprzejmie, lecz z rezerwą.

– Hmmm – mruknęła Catherine. – Jest w tobie wiele demonizmu, panie. Wiele tłumionej zmysłowości, którą należałoby odkryć.

Spóźniłaś się o jeden dzień, pomyślała Tiril złośliwie, lecz właściwie nie miała nic przeciwko Catherine, trochę pompatycznej i zadufanej w sobie, lecz nie pozbawionej dobrego wychowania i poczucia humoru.

– Ale nie pochodzisz z tej samej warstwy społecznej co pozostałych dwoje. Nie, nie potrafię cię zrozumieć, Móri z Islandii. No, ale jeśli mamy podróżować razem, najwyższa pora zrezygnować ze wszystkich tytułów.

Nikt nie miał nic przeciwko temu. Rozmowa od razu stała się łatwiejsza.

– Co macie zamiar robić w Christianii? – dopytywała ssę pierwsza czarownica Norwegii. – Dlaczego ci dwaj mężczyźni was ścigają?

Erling zdradził tylko tyle, ile uznał za absolutnie konieczne.

– Szukacie więc akuszerki? Dobrze się składa, bo znam sporo ludzi w Christianii. Powinniśmy odnaleźć ją bez trudu, jeśli tylko uda mi się pociągnąć za właściwe sznurki…

Troje przyjaciół popatrzyło po sobie i uśmiechnęło się z zachwytem.

Nagle w drzwiach stanęła jakaś kobieta z maleńkim dzieckiem na ręku.

– Czy wielgachna pani byłaby tak łaskawa i zechciała obejrzeć jej nóżki? Ma taką dokuczliwą wysypkę…

– Wielmożna pani, do diabła ciężkiego, wielmożna pani! Właściwie nie mam czasu… – odparła Catherine z niesmakiem, dostrzegła jednak możliwość zabłyśnięcia przed gośćmi. – Dobrze, zaraz coś dostaniesz – powiedziała i wyszła do sąsiedniej izdebki.

Tiril pytająco popatrzyła na Móriego, lecz on tylko pokręcił głową.

Catherine wróciła.

– Masz tu kawałek słoniny, nacieraj nią nogi dziecka rano i wieczorem. A potem zrób okład z tego. To mieszanka alabastru, włosów szaleńca, srebrnego pyłu, metalu królewskiego i białego atramentu, polana oliwą. Bardzo skuteczne!

– O, serdeczne dzięki! Czy mogę zapłacić jajkami i mlekiem?

– W porządku – odparła Catherine wielkodusznie. – Ale nie teraz, bo dzisiaj wyjeżdżam. Możemy pomówić o tym później.

Móri miał minę dość sceptyczną.

– Zapomnij o jej sławie – szepnęła Tiril. – Myśl o dobru tego dziecka!

Kiwnął głową.

– Chwileczkę, Catherine – zaczął dyplomatycznie. – Powinnaś chyba obejrzeć tę wysypkę. Są przecież różne rodzaje.

– Owszem, ale mój środek zawsze jest skuteczny.

– Nie byłbym taki pewien. Pojawiła się nowa choroba skóry, prawdziwa zaraza. Musimy się przekonać, czy dziewczynka nie zapadła właśnie na nią. Przypadkiem sporo wiem o tej dolegliwości.

Catherine zawahała się przez moment, nie wyglądała na zadowoloną. W końcu wzruszyła ramionami.

– Pokaż mi jej nóżki – powiedziała. Dziewczynkę ułożono na kanapie, matka podciągnęła jej sukienkę. Tiril na widok nóżek dziecka odwróciła się z jękiem.

– Rzeczywiście wygląda to gorzej, niż myślałam – przyznała Catherine. – Czy to ta choroba, o której wspominałeś?

– Możliwe – skłamał Móri. – Sądzę, że słonina nie zadziała w tym przypadku najlepiej. Tiril, czy możesz przynieść moją sakwę?

Pomknęła do koni jak strzała, dumna, że właśnie jej zaufał.

Catherine popatrzyła w wyraziste oczy Móriego i ujrzała mroczną głębię, od której kręciło się w głowie. Musiała odwrócić wzrok.

– Jesteś balwierzem? Medykiem?

– Można tak powiedzieć – odparł Móri. Baronówna usiłowała go rozszyfrować, lecz bez skutku. Dlaczego jej zwykle uwodzicielskie sztuczki nie działają? Dlaczego nawet nie próbuje uwieść tego fascynującego mężczyzny? Co w nim takiego jest?

Po plecach przebiegł jej dreszcz.

– Uff, ktoś przeszedł po moim grobie…

Wiedziała, że zabrzmiało to niemądrze, ale nie mogła oprzeć się wrażeniu, że nagle znalazła się na cmentarzu…

Tiril przyniosła sakwę, Móri wyjął z niej maść.

Co to takiego? – ostrym tonem spytała Catherine. – Nie możemy pozwolić, żeby dziecko…

Móri dał jej powąchać maść. Cofnęła się, ale już się nie wtrącała. Pozwoliła mu posmarować paskudne rany. Po ruchu warg zorientowała się, że coś szepcze, ale nie słyszała słów. I tak zresztą by ich nie zrozumiała, były to bowiem islandzkie zaklęcia.

Tego jednak Catherine nie mogła wiedzieć.

Kiedy stali pochyleni nad dzieckiem, galopem nadjechał ktoś na koniu. Jeździec zsunął się z grzbietu wierzchowca i padł na ziemię.

Erling i Tiril pomogli mu wejść do środka. Ręka przybysza, obwiązana czymś przypominającym koszulę, była czerwona, bo krew przesiąkła na wylot. Nie był widać obcy baronównie.

– Och, Olafie, co też się stało? Czy doprawdy wszyscy muszą przychodzić akurat dzisiaj, kiedy wybieram się do Christianii?

Zaciąłem się w rękę siekierą – tłumaczył mężczyzna z twarzą wykrzywioną bólem. – A jak już ma się uczoną osobę za sąsiada, to u niej szuka się pomocy.

Uczoną? Chyba nie w sztuce medycznej. Tak jednak najwyraźniej uważali sąsiedzi pierwszej czarownicy Norwegii.

Móri skończył zabiegi przy dziewczynce i pogłaskał małą po policzku. Potem odwrócił się do Catherine, odwijającej bandaż z rany mężczyzny.

– Tę ranę trzeba natychmiast zamknąć – oświadczył. – Potrafisz zaklinać krew?

– Oczywiście – odparła urażona. Uczyniła kilka tajemniczych gestów nad broczącą krwią raną i wymruczała: