Magrit Sandemo: Ognisty Miecz

Po drugie, jeśli czarnoksiężnika Móriego nie było gdzieś w pobliżu, duchy się nie ujawniały. A szpiedzy Zakonu potwierdzili, że Móri w chwili śmierci kardynała znajdował się daleko.

Musiał więc to zrobić ktoś inny. Najbardziej makabryczna siła, jaką Lorenzo potrafił sobie wyobrazić. Ale jaka?

Przerwał gwar, jaki zapanował na sali. Chociaż zwracał się do ogółu zebranych, spojrzenie skierował na Rasmusa:

– Bez względu na wszystko, wybory nie mogą się odbyć teraz, a dopiero na następnym zwyczajnym spotkaniu. Macie czas do namysłu i dobrze się zastanówcie, czego pragniecie: doświadczonego brata, znającego większość tajemnic, chociaż kardynał tak się wzdragał przed ich ujawnieniem, czy też młodzika, nie oszlifowanego przez wielkie przeciwności, jakie przez cały czas napotykamy?

Zapadła kompletna cisza, jakby nikt więcej nie miał już nic do powiedzenia albo też nie śmiał się odezwać. Wszyscy zdawali sobie teraz sprawę, że walka rozegra się pomiędzy dwoma braćmi: Lorenzem i Rasmusem.

Brat Lorenzo oświadczył chłodno:

– Do tego czasu ja pełnić będę obowiązki wielkiego mistrza. Proponuję też wysłać brata Rasmusa na jego pierwsze zadanie, aby zdobył trochę doświadczenia i abyśmy się przekonali, do czego jest zdolny.

Finkelborg natychmiast się poderwał i stanął na baczność:

– Gotów jestem poświęcić życie w obronie idei i celów Zakonu Świętego Słońca. Mój pistolet i kord czekają na walkę.

Lorenzo popatrzył na niego nie bez politowania.

– Z pistoletem i kordem nie zajdziesz daleko, młody człowieku. Tu mamy do czynienia z czarami, a im nie taką bronią stawia się czoło.

Po tej reprymendzie na blade policzki Finkelborga wystąpił lekki rumieniec.

– Nie wierzę w tak irracjonalne kwestie, jak czary. Babskie gadanie!

Po sali poniósł się pomruk.

Gaston, brat z Francji, także wstał.

– Gdybyś widział to, co musiały znieść nasze oczy, nie przemawiałbyś tak arogancko, młodzieńcze. Brat Lorenzo ma rację, należy cię wysłać na próbne zadanie.

Twarz Rasmusa Finkelborga przypominała białą maskę z lodu.

– Na czym ma ono polegać?

Odpowiedział brat Lorenzo:

– Wiemy, że cała rodzina z Theresenhof wyprawiła się na północ. Księżna Theresa z mężem Erlingiem Müllerem, dwoje ich przybranych dzieci, teraz już dorosłych, córka księżnej, Tiril, i jej mąż, islandzki czarnoksiężnik Móri. Pamiętaj, on jest bardzo niebezpieczny! Wyjechało także ich troje dzieci, Dolg, ten, do którego należy szafir, i jego rodzeństwo, Taran i Villemann. No i oczywiście nieśmiertelny pies Nero. Jeśli uda ci się zgładzić psa, będzie bardzo dobrze.

Finkelborg z pogardą wykrzywił cienkie wargi.

– Pies? Wystarczy jeden strzał z pistoletu!

Lorenzo nie skomentował tego okrzyku, zerknął tylko na młodzieńca z ukosa, wyjątkowo bez złośliwości.

– A więc mam się zająć Dolgiem – doszedł do wniosku Rasmus. I on, i brat Gaston z powrotem usiedli na swoich miejscach.

– Dolgiem nie można się zająć – z satysfakcją poprawił żółtodzioba Lorenzo. – To się nikomu nie uda, ci, którzy go chronią, są śmiertelnie niebezpieczni. Ale możesz postąpić w następujący sposób…

Rasmus słuchał. Uznał, że zaatakowanie tego Dolga wcale nie będzie takie trudne, ale postanowił przynajmniej udawać, że wykona polecenia tych starych dziwaków.

Na palenisku trzaskał spory ogień, w piwnicach bowiem, od dość dawna stojących pusto, panowała wilgoć. Doprawdy wspaniała sala, już on, Finkelborg, doprowadzi do tego, że wybiorą go wielkim mistrzem.

Młodym ludziom zawsze się spieszy. Nie pojmują, że tego, kto osiąga swe cele w wieku dwudziestu pięciu lat, czeka puste, pozbawione sensu życie.

Lorenzo ciągnął:

– Słabym punktem rodziny jest siostra Dolga, Taran. Musisz ją pojmać! I zagrozić, że ją zabijesz, jeśli nie oddadzą ci niebieskiego kamienia.

– Na czym polega jej słabość?

– Jest młoda, głupia i żądna przygód. Nasi szpiedzy donoszą o jej kolejnych nieroztropnych postępkach. Bez trudu zdołasz ją skusić.

Naturalnie, pomyślał Rasmus. Ale czy tego chcę?

– Gdzie oni są?

– Popłynęli do Bergen, do Norwegii. Erling Müller, nosi teraz, zdaje się, tytuł barona, pochodzi właśnie stamtąd. Jedź tam najszybciej jak możesz. Dalszych ich planów nie znamy, bo nigdy nie udało nam się podejść dostatecznie blisko, by ich podsłuchać.

Lorenzo z wielką radością wysyłał Rasmusa na północ. Nie zapomniał własnej wyprawy przed dwudziestu laty. Wstyd i upokorzenia…

– Dobrze znam Norwegię – odparł Rasmus Finkelborg. – To kraj chłopów, całkowicie nam podległy. Nie ma szlachty, nie ma kultury.

– Byłeś tam kiedyś?

– Nie – odparł Rasmus zirytowany tym, że Lorenzo zwraca się doń na ty tylko ze względu na jego młody wiek. Jeszcze się za to zemści. Później! Teraz cieszył się na myśl o wypełnieniu wyznaczonego mu zadania, nie miał jednak zamiaru działać ostrożnie, jak zalecał brat Lorenzo. Rasmus postanowił zastrzelić całą tę przeklętą rodzinę, razem z psem, rozkoszować się widokiem ich konania. Potem szafir będzie należeć do niego.

W opowieść o krainie wiecznej szczęśliwości czy innym miejscu, w którym się nigdy nie umiera, Finkelborg nie bardzo wierzył. Szczycił się tym, że jest trzeźwo, realistycznie myślącym człowiekiem. Najbardziej pociągała go niepojęta wprost wartość trzech wspaniałych kamieni.

Chociaż… dobrze by było nie umierać. Zostać na zawsze na ziemi, czy też tam, gdzie niby leży ta kraina. E, cóż za brednie, przed nim całe życie, nie ma co myśleć o śmierci.

Wziął udział w pożegnalnej ceremonii przed znakiem Świętego Słońca. Teraz był tylko jednym z dwudziestu.

Następnym razem to on będzie im przewodził jako wielki mistrz.

A jeśli nie uda mu się inaczej, znajdzie sposób, by się pozbyć kłopotliwego brata Lorenzo.

Najpierw jednak musi się zająć czarnoksiężnikiem Mórim i jego żałosną rodziną.

Lorenzo w blasku migotliwych świateł obserwował go spod przymrużonych powiek. Twarz młodego człowieka w przerażający sposób nie wyrażała żadnych uczuć.

Brat Lorenzo dobrze wiedział, co robi. Zdawał sobie sprawę, że brat Rasmus bezpośrednio zaatakuje grupę czarnoksiężnika, natychmiast postara się ją zniszczyć.

Doskonale! Wypatrzył już człowieka, którego wyśle po porażce Rasmusa. Młody Duńczyk zmierzał prosto w pułapkę, niewidzialni obrońcy czarnoksiężnika szybko się rozprawią z młodzieniaszkiem, nie pomoże mu nawet znak Słońca.

Miejsce na tronie wielkiego mistrza nie przejdzie Lorenzowi koło nosa. Nic mu już nie zagrozi. Z nikim więcej nie będzie musiał już walczyć.

Któż jednak tak bestialsko zabił kardynała von Grabena?

To pytanie niepokoiło brata Lorenzo po stokroć bardziej niż aroganckie typy z rodzaju Rasmusa Finkelborga.

Taran wciąż wyprawiała się na samodzielne wędrówki po Bergen i okolicach. Czasami towarzyszył jej Nero, najczęściej jednak chodziła sama.

Pewnego dnia tuż przed wyjazdem rodziców i braci na Islandię odbyła “poważną” rozmowę z ojcem.

Móri spytał córkę, jaka jest jej decyzja: czy zostaje w Bergen, czy też woli jechać do Christiana.

– Cóż, mam ochotę na coś się przydać – oświadczyła urażona Taran. – Nie jestem meblem, który odstawia się w kąt, bo zbyt trudno jest go ciągnąć ze sobą. Rozmawialiśmy o Morzu Bałtyckim, prawda? O tym, że musi ono mieć jakieś znaczenie w całej tej historii Świętego Słońca.