Margit Sandemo: Skrzydła Demona

„Wstrętne paplanie przerwał wściekły okrzyk:

– Przestańcie mnie obmacywać, przeklęte trupie gady! Zajmijcie się otwarciem drzwi, żebym go mogła zobaczyć. Musi mi teraz wyjawić prawdę, bo inaczej…

Emma! Razem z mnichami inkwizycji! Dłoń Antonia zacisnęła się jeszcze mocniej na ręce Unni.

„Słodka dziewico… „

Ha! oburzyła się Unni w myślach. Dziewico!

„Najsłodsza pani, my nie jesteśmy w stanie posłużyć się kluczem. Nie tutaj, tak daleko od naszego miasta”.

– No, w każdym razie nie jesteśmy w Santiago de Compostela – szepnęła Unni do ucha Antoniowi. – Dobre i to. Tutaj mnisi nie mają żadnej władzy.

– Dajcie mi więc ten klucz – syknęła Emma. – Wysoko, na futrynie? Dobrze. I wiecie chyba, co macie zrobić z więźniem, kiedy już otworzę?

„Cieszymy się na to, piękna pani” – przypochlebiali się dalej.

Coś trzasnęło w zamku. Zardzewiałe drzwi zazgrzytały, otwierając się, i do komórki wpadło światło.

W drzwiach stanęła Emma, otaczało ją pięciu katów inkwizycji, jacy jeszcze pozostali „przy życiu”. Z dumą pokazywali jej swoją zdobycz. Nagle jednak widać było, jak drętwieją z przerażenia, a potem, zanosząc się charakterystycznym dla siebie ostrym ptasim krzykiem, rozpierzchli się na wszystkie strony.

„Ach, nie, nie, tylko nie ona! – rozległo się zawodzenie. – Tylko nie ta morderczyni świętych mnichów, ratunku!”

Zaraz potem zniknęli.

– Wracajcie, do cholery! – krzyknęła Emma. – Przecież ja nie dam rady dwojgu jednocześnie! Alonzo! Wszyscy, chodźcie tu! Gdzie, u diabła, podziali się wszyscy ludzie?

Czym prędzej zatrzasnęła drzwi i, nim Antonio zdążył zareagować, przekręciła klucz w zamku. Słychać było jej oddalające się kroki, wyraźnie szła gdzieś na górę, po schodach.

– Zdążyłam przez okienko piwniczne zobaczyć szyld sklepowy – powiedziała prędko Unni. – Jesteśmy w Bilbao.

– W Bilbao?! Jak, u…? Dość już o tym! Musimy się stąd wydostać, zanim przyjdą jej podwładni! Co robimy?

Myśleli gorączkowo, jak ogarnięci paniką, lecz nie potrafili dostrzec żadnego wyjścia.

– Mnisi nie mogli wykonać tej sztuczki, jaką było przeniesienie nas z jednego miejsca w drugie – mruknął Antonio. – Musieli nas w jakiś sposób uśpić. Unni słuchała go tylko jednym uchem.

– Antonio – szepnęła przejęta. – Twój amulet!

– Co z nim?

– To amulet Asturii, ten, który reprezentuje siłę magiczną. Czy nigdy nie ostrzegał cię przed niebezpieczeństwem?

Antonio zamyślił się.

– Czasami miałem wrażenie, że robi się ciepły – przyznał z wahaniem. – Ale nigdy się nad tym nie zastanawiałem. Nie pamiętam, w jakiej to mogło być sytuacji.

– Ty nie jesteś tak wyczulony jak Jordi i ja. Możesz mi go na chwilę dać?

Antonio już zdjął amulet z szyi i włożył go w rękę Unni.

– Mój w niczym tutaj nie pomoże, on symbolizuje miłość, a teraz nie jest nam potrzebna. Antonio, twój amulet robi się coraz cieplejszy!

– Ale jak zamierzasz…

– Pst! Nie mamy czasu na rozmowy.

Unni trzymała magicznego gryfa Asturii w ręku, aż zaczął się żarzyć.

– Pomóż nam teraz – szepnęła. – Musimy się stąd wydostać, i to jak najprędzej!

Po ciemku zdołała wymacać zamek w drzwiach i przysunęła do niego gryfa.

– Zrób, co tylko możesz – przekonywała szeptem. – Urraco, ty, która dałaś mu moc…

Jakieś głosy wysoko na schodach… W zamku coś stuknęło. Unni ujęła za klamkę, drzwi były otwarte.

– Chodźmy!

Pospiesznie przeszli do oświetlonej piwnicy. Unni podziękowała amuletowi i w biegu oddała go Antoniowi. Na ułamek sekundy stanęli, żeby zorientować się, gdzie są, i udało im się znaleźć wyjście. Drzwi piwnicy wychodziły bezpośrednio na ulicę czy też – mówiąc ściślej – na schody prowadzące wprost na ulicę. Na dworze panował wieczorny mrok.

Była to zwykła miejska ulica, ani szeroka, ani wąska. Antonio ujął Unni za rękę i puścili się biegiem w stronę, jak im się wydawało, centrum miasta.

– Co robimy teraz? – spytała Unni zdyszana.

– Wynajmiemy samochód i pojedziemy za resztą do doliny Carranza.

– Ja nie mam pieniędzy. Nie myśli się o takich rzeczach, gdy się idzie podziwiać szumiący strumień.

– Za to ja mam przy sobie kartę kredytową, gotówkę także. Musimy znaleźć jakieś rentacar najszybciej jak tylko się da.

– O tej porze?

Znajdowali się już na dużej ulicy, ku której się kierowali, i Antonio się zatrzymał.

– No tak, masz rację.

Rozejrzał się w koło, lecz stwierdził, że przynajmniej na razie nikt ich nie ściga. Podjął kolejną decyzję.

– Zobacz, tam jest postój taksówek. I stoi jakiś samochód.

– Oszalałeś! – wydusiła z siebie Unni. – Mamy jechać taksówką do doliny Carranza?

– Przynajmniej kawałek do przodu. Powinniśmy się stąd oddalić, a nie możemy jechać główną drogą, bo tam będą nas ścigać. Musimy ruszyć w góry.

Unni powlokła się za nim niechętnie, ale widząc, że kierowca taksówki dyskutuje z jakąś młodą dziewczyną, jęknęła:

– Ach, nie, byle tylko nie podebrała nam samochodu! Znaleźli się już prawie przy aucie i usłyszeli, jak dziewczyna mówi:

– Ależ ja muszę spotkać się z tą grupą turystów w Balmaseda. Jutro rano, o ósmej…

Urwała, pytająco patrząc na Antonia i Unni, którzy właśnie podeszli.

– Balmaseda? – powtórzył Antonio, Twarz mu się rozjaśniła, jakby oświetlona wewnętrznym blaskiem. – Przecież my właśnie tam się wybieramy, możemy się przyłączyć? Podzielimy się rachunkiem.

Kierowca, prawdziwy Bask, uśmiechając się szeroko i życzliwie, stwierdził tylko:

– Masz dużo szczęścia, Silvio!

Otworzył drzwiczki swojego białego mercedesa. Unni padła na tylne siedzenie, a dziewczyna, Silvia, dziękując za wybawienie, zajęła miejsce z przodu. Uciekł jej ostatni autobus, a José – Luis miał dyżur i nie mógł jej prywatnie zawieźć do Balmaseda, chociaż byli starymi przyjaciółmi. Unni dobrze to rozumiała. Gdy Antonio ustalał cenę z kierowcą, Unni z całych sił starała się nie oglądać za siebie, taki gest mógł za bardzo rzucać się w oczy. Po głosie Antonia poznawała, że i on próbuje stłumić gorączkową nerwowość, zatem również on nie czuł się najpewniej. Zamiast więc wypatrywać ewentualnych prześladowców, zrobiła jedyną możliwą w tej sytuacji rzecz, mogącą ochronić ją przed wrogiem: osunęła się najniżej jak tylko się dało na siedzenie i swoim łamanym hiszpańskim powiedziała:

– Ach, jak cudownie móc wreszcie usiąść! Taksówka ruszyła, kierując się w stronę Balmaseda.

Mieli przed sobą trzydzieści kilometrów. To połowa drogi do Carranza.

Dolina Carranza? Unni najchętniej wróciłaby do Jordiego i reszty przyjaciół w Veigas, lecz to było niemożliwe.

– Dołączę do niewłaściwej grupy – zwróciła się do Antonia po norwesku.

– Będziesz u nas mile widziana – uśmiechnął się w odpowiedzi. – Tamten podział i tak był strasznie niesprawiedliwy. Wszyscy silni znajdowali się w grupie Jordiego. Teraz przynajmniej będziemy mieć ciebie.

Uśmiechnęła się blado.

– Skąd wiedziałeś, że mamy jechać do Balmaseda?

– Sprawdzaliśmy drogę do Carranza, zanim ja… No cóż, zanim znalazłem się tutaj, w Bilbao. Tamci musieli już minąć Balmaseda.

Unni cały czas starała się odzyskać normalny rytm oddechu.

– Mówiłeś coś, że musieliśmy zostać uśpieni. Ale to się nie zgadza w czasie.