Margit Sandemo: Ogród Śmierci

– Myślę, że duchy nie są teraz szczególnie przyjaźnie usposobione. Na pewno okropnie się na mnie złoszczą. Dobrze, że odjechałam od nich!

Rana goiła się zdumiewająco szybko. Shira twierdziła, że to zasługa Shamy, ale Daniel szybko jej tę pomyłkę wyperswadował. Nie istnieją żadne duchy, nie istnieje żaden Shama, Shira jest zwykłą dziewczyną i nie powinna o tym zapominać!

Niedzielną wycieczką ta podróż w żadnym razie nie była, ale mimo wszystko dotarli do Zatoki Fińskiej z końcem sierpnia, wkrótce po tym, jak Szwecja z Rosją zawarły pokój w Helsinkach. Daniel zastanawiał się przez moment, czy nie przeprawić się przez Bałtyk razem z powracającymi do domu szwedzkimi oddziałami, ale zarzucił ten pomysł, kiedy się dowiedział, że wśród żołnierzy panuje epidemia krwawej biegunki. Licząc na dobrą pogodę, Daniel i Shira wyruszyli na morze w swojej małej rzecznej łódce.

Było to ryzykowne przedsięwzięcie, ale Daniel znał bezpieczne wody przybrzeżne. Płynęli wzdłuż południowych wybrzeży Finlandii, a potem wiosłowali przez Morze Alandzkie pomiędzy tysiącami małych wysepek, zawsze mając przed sobą jakąś skalistą wysepkę na wypadek kłopotów. Ale pogoda utrzymywała się piękna i wkrótce znaleźli się w szwedzkim domu Daniela.

Shira została przyjęta z otwartymi ramionami, Daniel, oczywiście, także, bo bardzo się wszyscy niepokoili jego losem. Dan wrócił już do domu z głównymi transportami wojska, Goran Oxenstierna natomiast nadal pozostawał w rosyjskiej niewoli i nikt nie wiedział, co się z nim dzieje.

Etnograficzne i przyrodnicze zbiory Daniela wzbudziły w Uppsali prawdziwą sensację.

Shira była zdezorientowana.

– Tyle opowiadałeś o swojej matce, ale gdzie ona jest? Zdawało mi się, że ona ma na imię Ingrid, a przecież twojej matce na imię Madeleine!

Daniel musiał wyjaśnić, że urodził się jako dziecko pozamałżeńskie i że jego matka mieszka w Norwegii. Shira przyjęła te informacje ze spokojem; Nieńcy nigdy nie odrzucają samotnej kobiety z dzieckiem, zwłaszcza po wielkich nieszczęściach, jakie na nich spadły w czasie, kiedy Shiry nie było jeszcze na świecie, a w wyniku których w plemieniu było zawsze więcej kobiet niż mężczyzn. Daniel domyślał się jednak, że Shira współczuje Ingrid, iż tyle musiała przeżyć.

Wczesną jesienią, póki jeszcze w powietrzu było trochę letniego ciepła, pojechali do Skanii. Nie zdążyli napisać do Vendela, niczego się więc nie spodziewał.

– Myślisz, że nowa żona mojego ojca będzie zła? – zapytała Shira z lękiem.

– Nie Anna-Greta. Wiem, że martwiła się o ciebie tak samo jak ojciec.

– A mój brat?

– Miałby się złościć dlatego, że ma siostrę?

Mimo to jednak twarz Shiry pobladła, gdy zbliżali się do dworu Vendela.

– To tutaj mieszka mój ojciec? W tym wielkim domu? Dziadek powinien to zobaczyć!

Daniel pytał Irovara, czy chciałby im towarzyszyć, ale sędziwemu Nieńcowi nie spodobał się ten pomysł. Jest za stary na podróże, odparł, a poza tym ktoś musi się opiekować zwierzętami Shiry.

Drzwi otworzyła Anna-Greta. Daniel patrzył na nią bez słowa. Ona zaś wpatrywała się w Shirę, bladą i nieśmiałą. Oczy Anny-Grety stawały się coraz większe i napełniały się łzami.

– Czy to… Vendela? – szepnęła.

Daniel skinął głową.

– Och, mój drogi, taka drobniutka! – jęknęła Anna-Greta i wybuchnęła płaczem. – Chodź, dziecko kochane, wejdź! No, znam kogoś, kto się strasznie ucieszy!

Pochwyciła Shirę w swoje pulchne ramiona i wciągnęła do środka.

– Czy ona rozumie, co ja mówię?

– Pod warunkiem, że będziesz używać prostych słów.

– Ależ ona wygląda jak Chinka!

– O nie, nie. Istnieje ogromna różnica pomiędzy Nieńcami i Chińczykami, Anno-Greto. I nie zapominaj, że Shira jest półkrwi Szwedką!

– Ona ma na imię Shira? – zapytała Anna-Greta swoim soczystym skańskim dialektem. – To bardzo piękne imię! A…?

Jej spłoszone spojrzenie i dyskretna pauza w pół zdania pozwoliły Danielowi zrozumieć, co ją dręczy.

– Jej matka nie żyje. Umarła przy porodzie.

Kamień spadł Annie-Grecie z serca. Stała się jeszcze bardziej wylewna. Trzeba natychmiast iść do Vendela.

– Czy ona wie, że on… nie ma stóp? – szepnęła.

– Oczywiście, że wie. Ale czy Vendel wie, że ja byłem nad Morzem Karskim?

– Nie, skąd? O niczym nie mieliśmy pojęcia. Wszyscy martwili się, że obaj z ojcem zginęliście na wojnie.

– Ojciec też właśnie wrócił do domu. Ale nie miał jeszcze czasu napisać. Z nim wszystko dobrze, był w niewoli, a teraz wrócił wraz z innymi. Gorzej z kapitanem Oxenstierną. Nic o nim nie wiemy. A to przecież wysoki oficer.

A zatem Vendel niczego się nie domyśla! To dopiero będzie niespodzianka!

Anna-Greta była tak przejęta, że pobiegła przodem.

– Vendel, zgadnij, kto do nas przyjechał? Daniel!

– Daniel? – usłyszeli głos Vendela, radosny i zdziwiony. Shira przystanęła niepewna. – Boże, a ja się bałem, że zginął! Wrócił do domu z Finlandii?

– Dalej niż z Finlandii, Vendelu! Zgadnij, kto z nim jest?

Daniel i Shira wkroczyli do pięknego salonu Vendela. On sam siedział przy stole zajęty jakąś papierkową robotą. Cały stół zarzucony był notatkami.

Najpierw zmarszczył czoło, jakby niczego nie pojmował, ale przecież znał Nieńców, natychmiast więc uświadomił sobie, kto to przyjechał. Zrobił się strasznie blady.

– Czy to… moja… córka?

– Tak, Vendelu – potwierdził Daniel ciepło. – Ma na imię Shira i przyjechała do ciebie w odwiedziny. Następnego lata musi wrócić do domu, obiecałem to jej dziadkowi.

– A jej matka nie żyje – wtrąciła pospiesznie Anna-Greta. – Umarła przy porodzie.

Tę nieco zaszyfrowaną informację Vendel zrozumiał doskonale. Poza tym jednak nie miał czasu słuchać, co mówią inni.

– Shiro! – wyszeptał najłagodniejszym głosem i wyciągnął ramiona do córki. Dziewczyna stała przez moment, niepewna, ale potem rzuciła się w objęcia ojca, jakby zawsze to robiła. Nie było w pokoju nikogo, kto by nie płakał.

W środek tego wszystkiego wkroczył Orjan w roboczym ubraniu, zalatujący oborą, duży i silny. Zatrzymał się w drzwiach, zdumiony tą wyciskającą łzy z oczu sceną.

Vendel próbował się pozbierać.

– Orjan, to jest twoja przyrodnia siostra, Shira – powiedział ze śmiechem.

Minęła dłuższa chwila, nim Orjan otrząsnął się z szoku. Ta mała laleczka o migdałowych oczach ma być jego siostrą? Wiedział, oczywiście, że jego ojciec był żonaty daleko stąd, nad Oceanem Lodowatym, i że prawdopodobnie on sam ma tam brata lub siostrę, ale jak to możliwe, żeby ktoś tak niepodobny do niego…?

Shira podeszła i przywitała go uprzejmym dygnięciem. Nie sięgała mu nawet do piersi! Jej maleńka dłoń całkiem utonęła w jego ręce.

Daniel śmiał się i wyjaśniał, że Shira rozumie trochę po szwedzku, i wtedy nareszcie Orjan uśmiechnął się do niej. Ostatecznie to nie takie głupie mieć siostrę!

Daleko, daleko od Skanii Mar stał nad brzegiem i patrzył na Morze Karskie. Zbliżała się zima, mróz budował mosty od brzegu do brzegu. Wkrótce zorza polarna rozświetli barwnym, chybotliwym blaskiem niebo pod Gwiazdą Polarną.

Na razie jeszcze noce były dość jasne.

W duszy Mara panował spokój. Trawiła go tylko straszna tęsknota, marzył o świecie, w którym nigdy się nie znajdzie.

Nor… Osada opustoszała, wszystkie domostwa zniknęły. Nieńcy przenieśli się na dół, do lasów. Tylko w tajdze Taran-gai można było nadal mieszkać.