Sarwat Chadda: Pocałunek Anioła Ciemności

Jej dom zamienił się w piekło. Z dachu pozostały tylko sczerniałe belki, połowa ścian się rozpadła.

– Kay! – krzyczała Billi. Myślała, że szedł tuż za nimi, ale nie mogła go dostrzec. Został w środku! Odwróciła się. Ojciec chwycił ją za rękę.

– Jest za późno, Billi! Za późno!

– Nie! Nie! – Walczyła z nim, krzycząc i wyrywając się, bijąc go pięściami. Musi ratować Kaya! Arthur nie zważał na jej protesty, tylko trzymał ją coraz mocniej.

– Już za późno!

Odciągnął ją od płonącego budynku. Wielu ludzi w piżamach, szlafrokach i naprędce narzuconych płaszczach wyszło na ulicę, wpatrując się w płonący dom. Niektórzy robili zdjęcia.

Końcowy wybuch zwalił ich wszystkich z nóg. Ziemia zatrzęsła się, a asfaltowa jezdnia popękała im pod nogami. Powietrze rozpromieniło się nagle białym światłem, a Billi poczuła, że nie może wstać. Jedyne, do czego była zdolna, to patrzeć w tę niezwykłą jasność.

Michael szedł ulicą, mijając ciała skręcone w bólu. Ubrania tliły się na nim, a smugi dymu wiły wokół nóg. Z jego ciała wciąż sterczały noże i krew oblepiała setki ran. Wyglądał jak odrażająca kopia świętego Sebastiana.

Puszka po ciasteczkach, która wypadła z objęć Elaine, leżała kilka metrów od Billi. Dziewczyna próbowała się podnieść, ale nawet powietrze wydawało się zbyt ciężkie. Nie mogła się ruszyć, nie mogła go powstrzymać.

Michael podniósł pudełko i zrzucił pokrywkę. Jego twarz ogarnęła jasność bijąca z wewnątrz.

– Wreszcie. – Rozerwał folię, w którą zawinięto Przeklęte Lustro, i uniósł je wysoko. – Wreszcie!

Złote światło, jaśniejsze od słonecznego, wylało się z Lustra. Najpierw rozległy się szepty, potem śpiewy, aż w końcu krzyki, gdy energia Obserwatorów, zamkniętych przez stulecia w jego wnętrzu, zaczęła się przelewać do Ziemskiego Królestwa. Portal do Otchłani otwierał się coraz szerzej i gorąco narastało. Billi zakryła uszy, aby uchronić je przed hałasem niezliczonej liczby chórów. Światło stało się oślepiające, a asfalt zaczął się topić i parować.

Nagle rozległo się uderzenie pioruna i zapanował spokój. W niebie zagrzmiało i pierwsze krople deszczu spadły na twarz Billi. Podniosła głowę.

Michael stał w poczerniałym kraterze roztopionego asfaltu. Obserwatorzy gromadzili się wokół niego. Najpierw jako prawie niewidoczne cienie, trzęsące się wokół światła, powoli przybierali ludzkie kształty. Każdy z nich głośno krzyczał, kiedy ostatecznie przekraczał granicę bytów. Billi widziała, jak się potykają, nadzy, wyczerpani, i upadają na ziemię. Czarne opary spowijały ich formujące się ciała. Było ich coraz więcej, aż cała ulica zapełniła się białymi wytatuowanymi postaciami. Michael podszedł do jednego z nich i pomógł mu się podnieść. Popatrzyli na siebie, ich złote oczy wypełniała nieziemska moc. Michael uścisnął go.

– Witaj, Arakielu – powiedział.

Inni również powstali z ziemi. Cienie wokół ich ciał falowały i otulały ich jak ciężki ciemny materiał. Ich białe twarze świeciły anielskim światłem. W rzeczy samej – Anioły Ciemności.

Michael wypuścił Przeklęte Lustro z dłoni. Billi podczołgała się, zawsze istniała jakaś szansa. Wyciągnęła rękę.

Michael był szybszy. Spojrzał na nią i chwycił Lustro. Stopiło się jak masło i długie smugi złota skapywały na ziemię spomiędzy jego palców, sycząc i kamieniejąc.

Potem nachylił się i delikatnie uniósł jej twarz. Te oczy, w których niegdyś dostrzegała tylko piękno i blask, teraz były oczami bezlitosnego myśliwego. Ani śladu ciepła czy współczucia. Pochylił się nad Billi i pocałował ją. Billi wzdrygnęła się, ale jego palce zacisnęły się na jej szczęce, trzymając ją mocno. Czuła, jakby ktoś przyłożył jej do twarzy czajnik z gotującą się wodą. Chciała krzyczeć, ale jego wargi zamykały jej usta. Potem ją puścił.

Obserwatorzy zebrali się wokół swego wybawiciela.

– Chodźcie, mamy do wykonania boże dzieło – powiedział

Michael.

Odwrócili się i zniknęli w ciemnościach.

Billi wstała, zrobiła kilka kroków, potem się zachwiała, czując, jak ziemia wiruje jej pod nogami. Odwróciła twarz w górę, do nieba, do zimnego deszczu, bo cała płonęła. Czuła, jakby jego krople gotowały się, spadając na jej skórę. Nie mogła oddychać. Powietrze wokół niej zgęstniało. Uszy wypełnił przenikliwy pisk i ziemia usunęła się jej spod stóp. Jakieś ręce chwyciły ją., ojciec coś do niej krzyczał. Widziała jego oczy, rozszerzone w przerażeniu, ale go nie słyszała. Stalowe pazury rozszarpywały jej brzuch, zgięła się i zaczęła wymiotować. Elaine podbiegła, żeby jej pomóc.

Widziała je, chmurę czarnych much, które powoli na niej siadały. Zaczęła krzyczeć, kiedy wdzierały się jej do ust i oczu, ich bzyczenie słyszała głęboko w mózgu. Dziko się rzucała, aby je odpędzić, ale siadały na niej coraz grubszą, warstwą, aż okryły ją. Całą i jej oczy przesłoniła ciemność.

Na ziemię spadła dziesiąta plaga.

Nie żyje.

Kay nie żyje.

Wszyscy umarliśmy.

Unosiła się w powietrzu, lekka jak piórko. Czuła się bezpiecznie i było to uczucie, którego nie doświadczyła od lat. Śmierć nie była taka najgorsza.

Kiedy zaczęła odczuwać, ból powrócił. Każdy oddech przypominał połykanie tłuczonego szkła. Rozpalone igły wkłuwały się w każde ścięgno.

Czy po śmierci nie miało być spokojnie?

– Billi?

Ojciec był tuż przy niej, patrzył na nią. Niósł ją na rękach. Nie robił tego od… Od wieków. Wycierał twarz w rękaw.

– Nie płacz. Jesteśmy prawie w domu.

Dom. A gdzie to było?

Widziała ciemne niebo tuż nad swoją głową, a na nim dwóch rycerzy na jednym koniu. Templariusze.

„Mój Boże, templariusze mają własne niebo? Tego jeszcze brakowało”.

Myślała, że kiedy umrze, wreszcie będzie miała spokój. Ale w miarę jak jej spojrzenie odzyskiwało ostrość, rycerze przybrali kształt figury z brązu, stojącej na kolumnie z białego kamienia.

Dom. Jaki dom?

Tempie Church.

Elaine rozłożyła płaszcz u stóp kolumny templariuszy i Arthur położył na nim Billi. Krople łaskotały ją w twarz, ale ich chłód zwilżał rozgorączkowaną, płonącą skórę. W tym miejscu ogłaszano krucjaty. Z tego miejsca największy rycerski zakon rozpoczynał święte wojny. Szlachetnie urodzeni, książęta, królowie przychodzili tu na kolanach i drżeli przed rękawicą templariuszy.

Teraz świątynia przypominała wypaloną muszlę. Wszystkie okna były powybijane, drzwi zabite płytami. Deszcz spływał ciemnymi stróżkami po białych ścianach. Pioruny rozbłyskiwały pomiędzy czarnymi chmurami, spowijającymi Londyn. Powietrze drżało od grzmotów.

Ale słyszała też inny dźwięk, zagłuszany dzikimi odgłosami nieba. Billi przekręciła się na bok, starając się go rozpoznać.

Bicie kościelnych dzwonów. W mieście brzmiało ich echo. Ich dźwięk wzrastał, bo biło ich coraz więcej. Czarne chmury drżały z gniewu, waląc piorunami. Przez krótką chwilę Billi miała nadzieję. Nadzieję, że coś się wydarzy, cokolwiek.

Dzwony wzywały ludzi przepełnionych wiarą. Przepełnionych strachem.

Deszcz paciał mocno, wiatr gwizdał na dziedzińcu, a Billi opadła na zimną kamienną posadzkę. Michael zwyciężył. Jutro wszystkie pierworodne dzieci umrą.

Kay zginął. Ona też umrze.

Arthur siedział tuż przy niej i przesuwał palce między jej włosami. Opierał się o kolumnę i delikatnie uśmiechał. W jego spojrzeniu była delikatność, której nie widziała od lat. Wyglądał inaczej.