Laurell Hamilton - Pocałunek Ciemności

– Ty to przygotowałeś? – spytałam.

Galen pokręcił głową.

– Żałuję, ale nie. Nigdy nie wybrałbym kawioru. Dobre dla wieśniaków.

– Więc też go nie lubisz – powiedziałam.

– Ależ ja jestem wieśniakiem.

Pokręciłam głową.

– Na pewno nie.

Posłał mi uśmiech, który rozgrzał mnie aż po koniuszki palców, a potem zgasł.

– Sprawdziłem samochód, zanim po ciebie wyjechaliśmy. – Spojrzałam na niego zdziwiona. Wzruszył ramionami. – Królowa ostatnio dziwnie się zachowuje. Chciałem się upewnić, że nie będzie tu żadnych niespodzianek.

– I co? – spytałam.

Podniósł wino.

– Nie było tu tego.

– Jesteś pewien? – spytałam.

Skinął głową, odsuwając nieznacznie ściereczkę, żeby przeczytać etykietę. Gwizdnął cicho.

– Z prywatnego składu. – Przytrzymał butelkę, żebym sama zobaczyła – ostrożnie, bo została otwarta, żeby wino mogło oddychać. – Skosztujesz tysiącletniego burgunda?

Pokręciłam głową.

– Nie zamierzam jeść ani pić niczego, co jest w tym samochodzie. Ale dziękuję. – Poklepałam skórzane siedzenie. – Przepraszam, samochodziku. Nie chciałam cię urazić.

– Może to prezent od królowej? – spytał Galen.

– Tym bardziej nie powinniśmy tego pić – powiedziałam. – Dopóki nie dowiemy się, o co w tym wszystkim chodzi.

Galen spojrzał na mnie, kiwnął głową i odłożył butelkę do kubełka. – Masz rację.

Rozparliśmy się z powrotem na skórzanych siedzeniach. Cisza zdawała się cięższa niż powinna, zupełnie jakby ktoś podsłuchiwał. Wcale nie zdziwiłabym się, gdyby tym kimś był samochód.

Czarny Powóz jest żywą istotą. Nie został stworzony przez nas ani przez żadnego spośród znanych nam starożytnych bogów. Istnieje prawie od zawsze – jakieś sześć tysięcy lat. Oczywiście przed sześcioma tysiącami lat był czarnym rydwanem ciągniętym przez cztery czarne konie. Konie nie były sidhe. W dzień wydawało się, że nie istnieją. Po zmroku stawały się czarnymi istotami o pustych oczodołach, które wypełniały się chorobliwym płomieniem, kiedy konie zaprzęgano do rydwanu.

Pewnego dnia, nikt nie pamięta dokładnie kiedy, rydwan zniknął, a w jego miejsce pojawił się czarny powóz. Tylko konie pozostały te same. Gdy zobaczyłam ten pojazd pierwszy raz, był właśnie powozem.

Potem, pewnej nocy niecałe dwadzieścia lat temu, powóz zniknął, a pojawiła się limuzyna. Konie nigdy nie powróciły, ale widziałam to, co uchodzi za silnik. Przysięgam, że pali się tym samym niezdrowym ogniem, który wypełniał oczy koni. Samochód nie jeździ na benzynę. Nie mam pojęcia, na jakim paliwie jeździ, ale wiem, że czasami sam znika. Odjeżdża w siną dal we własnych sprawach. Czarny Powóz to zapowiedź śmierci, ostrzeżenie przed zbliżającym się nieszczęściem. Krążą opowieści o złowieszczym czarnym samochodzie pojawiającym się, z zapalonym silnikiem i zielonym ogniem tańczącym na karoserii, przed domem osoby, którą ma spotkać śmierć. Nie dziwcie się więc, że byłam nieco zdenerwowana.

Spojrzałam na Galena siedzącego po drugiej stronie. Wyciągnęłam do niego rękę. Uśmiechnął się i uścisnął moją dłoń.

– Tęskniłem za tobą – powiedział.

– Ja za tobą też.

Podniósł moją rękę do ust i musnął wargami palce. Przyciągnął mnie do siebie. Nie protestowałam. Przeniosłam się w jego ramiona. Uwielbiałam się do niego tulić. Moja głowa spoczęła na cudownie miękkim swetrze. Wsłuchałam się w bicie jego serca.

Westchnęłam i owinęłam się wokół niego nogami.

– Zawsze lubiłam się do ciebie przytulać – powiedziałam.

– To właśnie ja – duży, kochany miś.

Ton jego głosu zaniepokoił mnie.

– O co chodzi?

– Nie powiedziałaś mi, że odchodzisz.

Usiadłam. Jego ręka wciąż spoczywała na moim ramieniu, ale doskonała harmonia sprzed sekundy została zburzona. Zepsuta oskarżeniami. Coś mi mówiło, że to dopiero początek.

– Nie mogłam ryzykować. Jeśli ktoś zacząłby podejrzewać, że chcę uciec, powstrzymaliby mnie.

– Trzy lata, Merry. Trzy lata nie wiedziałem nawet, czy jeszcze żyjesz.

Zaczęłam wyswabadzać się z jego uścisku, ale on przyciągnął mnie do siebie.

– Proszę, pozwól mi się przytulić, chcę mieć pewność, że jesteś prawdziwa.

Pozwoliłam mu się przytulić, ale nie było to już tak przyjemne. Nikt nie miał do mnie pretensji o to, że zachowałam wszystko w tajemnicy, a potem z nikim się nie kontaktowałam. Ani Barinthus, ani babcia – tylko Galen. Chwilami rozumiałam, dlaczego mój ojciec nie zgodził się na nasze małżeństwo. Galen pozwalał, by kierowały nim emocje, a to bardzo niebezpieczna cecha.

W końcu odsunęłam się.

– Przecież wiesz, dlaczego nie dawałam znaku życia.

Nie patrzył mi w oczy. Dotknęłam jego brody i podniosłam ją, żeby na mnie spojrzał. Jego zielone oczy były zranione do żywego. Kiepski był z niego dyplomata.

– Gdyby królowa podejrzewała, że wiesz, gdzie jestem, że w ogóle cokolwiek wiesz, wzięłaby cię na tortury.

Chwycił mnie za rękę, przytrzymując ją przy swojej twarzy.

– Nigdy bym cię nie zdradził.

– Wiem, ale nie mogłabym żyć z myślą, że cię torturują, podczas gdy ja jestem bezpieczna. Nie mogłeś nic wiedzieć, żeby nie mieli powodu cię przesłuchiwać.

– Nie musisz mnie chronić, Merry.

Uśmiechnęłam się.

– Ochraniamy się nawzajem.

Uśmiechnął się również, bo nigdy nie potrafił zbyt długo się dąsać.

– Ty jesteś mózgiem, a ja mięśniami.

Uklękłam i pocałowałam go w czoło.

– Jak udało ci się utrzymać z dala od kłopotów bez moich rad?

Chwycił mnie w talii i przyciągnął do siebie.

– Z trudnością. – Spojrzał na mnie, marszcząc czoło. – Czemu masz na sobie czarny golf? Przecież ustaliliśmy, że nie będziemy nosić czarnych ubrań.

– Pasuje do spodni i żakietu – wyjaśniłam.

Położył brodę tuż nad moimi piersiami. Spojrzenie jego szczerych zielonych oczu sprawiło, że musiałam powiedzieć prawdę.

– Jestem tu, żeby się pogodzić. Jeśli okaże się to konieczne, będę chodzić w czerni, jak większość członków dworu. – Uśmiechnęłam się do niego. – Poza tym, do twarzy mi w czarnym.

– Co racja, to racja. – W jego szczerych oczach wciąż były ślady starego uczucia.

Mieliśmy do siebie słabość, odkąd byłam na tyle dorosła, żeby wiedzieć, czym jest to dziwne ściskanie w dołku. Ale bez względu na to, jak wielkie to było uczucie, nie mogło między nami do niczego dojść. W każdym razie w sensie fizycznym. Galen, tak jak wielu innych, był jednym z Kruków Królowej, a to oznaczało, że był wyłącznie do jej dyspozycji. Dołączenie do Straży Królowej było jego jedynym mądrym politycznie posunięciem. Nie miał dużych mocy magicznych i nie był dobry w knuciu intryg, jego jedynymi atutami były silne ciało i umiejętność sprawiania, że ludzie się uśmiechali. Pozostawiał po sobie radość, podobnie jak niektóre kobiety pozostawiają po sobie zapach perfum. To była cudowna umiejętność, ale podobnie jak wiele moich, zupełnie nieprzydatna w walce. Jako jeden z Kruków Królowej był bezpieczny. Nie wyzywało się ich ot, tak sobie, na pojedynek, ponieważ mogło to być odczytane przez królową jako osobista zniewaga. Gdyby Galen nie był strażnikiem, prawdopodobnie od dawna by już nie żył. Ale ponieważ nim był, nie mogliśmy być razem. Skazani na wieczną tęsknotę i wieczne niespełnienie. Byłam wściekła, kiedy mój ojciec nie pozwolił mi być z Galenem. To była nasza jedyna poważna kłótnia. Lata zabrało mi dostrzeżenie tego, co widział mój ojciec: większość zalet Galena była zarazem jego wadami. Niech Bóg go błogosławi, że zapobiegł temu nieszczęściu, jakim byłoby bez wątpienia nasze małżeństwo.