Laurell Hamilton - Pocałunek Ciemności

Nie wiem, dlaczego Ringo porzucił gangsterskie życie. Może kumple się od niego odwrócili. Może zmądrzał. Gdy go poznałam, od lat wiódł ustabilizowane życie. Ożenił się ze swą dziecięcą miłością i miał z nią troje dzieci. Specjalizował się w ochronie sławnych i bogatych, którzy zawsze chcieli mieć przy sobie jakiegoś egzotycznego mięśniaka. Łatwa robota, żadnego prawdziwego niebezpieczeństwa, a na dodatek obracał się wśród gwiazd. Zupełnie nieźle jak na dziecko piętnastoletniej ćpunki i nie znanego ojca. Na biurku Ringa stało zdjęcie jego matki. Przedstawiało ono trzynastolatkę o jasnym spojrzeniu, zadbaną, ładną, taką, co to świat stoi przed nią otworem. Cały następny rok ćpała. Umarła w wieku siedemnastu lat, z przedawkowania. Ani w jego biurze, ani w domu nie było późniejszych zdjęć matki, tak jakby dla Ringa wszystko to, co nastąpiło potem, nie było prawdziwe, nie było z nią związane.

Jego najstarsza córka, Amira, wyglądała dokładnie tak, jak jej babcia na tamtym zdjęciu. Podejrzewam, że zatłukłby ją na śmierć, gdyby znalazł u niej narkotyki. Ringo uważa, że bycie naćpanym jest gorsze niż śmierć; myślę, że naprawdę w to wierzy.

Żaden z nich nie zwrócił uwagi na rewolwer, gdy wkładałam go z powrotem za pasek spodni. Prawdopodobnie byli z Jeremym, gdy znalazł on rewolwer i dokumenty.

Jeremy zajął miejsce przy kierowcy. – Jedziemy na lotnisko. – Tylko to powiedział. Ringo przekręcił kluczyk w stacyjce i ruszyliśmy.

Tył vana był pusty, jeśli nie liczyć chodniczka i zmodyfikowanego pasa bezpieczeństwa, który Jeremy zainstalował z jednej strony. To było siedzenie Uthera. Zaczęłam przemieszczać się do środkowego rzędu foteli, ale Uther dotknął mojego ramienia. – Jeremy uważa, że jeśli usiądziesz ze mną, nasze aury zmieszają się, co może wyprowadzić w pole tych, przed którymi uciekasz. – Każde słowo było starannie wymówione, ponieważ kły, które sprawiały wrażenie, jakby sterczały ze skóry ponad ustami, w rzeczywistości były przekształconymi zębami, które wychodziły ze środka ust. Jeśli Uther mówiłby niedbale, nie można by go było zrozumieć. Ale on pracował z jednym z najlepszych hollywoodzkich nauczycieli wymowy – efekt był taki, że mówił teraz głosem profesora z college’u na Środkowym Zachodzie. Wszystko jednak psuła twarz bardziej podobna do świńskiej niż do ludzkiej, z podwójnym zestawem podkręconych kłów. Mieliśmy klientkę, która zemdlała, gdy odezwał się do niej po raz pierwszy. Zawsze zabawnie jest szokować ludzi.

Popatrzyłam na Jeremy’ego. Skinął głową. – Może i jestem lepszym czarodziejem, ale Uther ma starszą niż Bóg energię wokół siebie. Myślę, że to pomoże im cię przeoczyć.

Pomysł był świetny, a do tego prosty. – Jeremy, wiedziałam, że z jakiegoś powodu jesteś szefem.

Uśmiechnął się do mnie, po czym odwrócił do Ringa. – Wal prosto Sepulveda na lotnisko.

– Dobrze przynajmniej, że nie jedziemy w godzinie szczytu – odparł Ringo.

Siedziałam z tyłu vana obok Uthera. Van jechał Sepulveda odrobinę za szybko i upadłabym, gdyby Uther nie złapał mnie w porę. Jego wielkie ramiona przyciągnęły mnie, przytulając do piersi prawie tak dużej, jak całe moje ciało. Nawet z moją osłoną był on wielkim, ciepłym, drgającym miśkiem. Spotykałam inne istoty magiczne, które nie miały prawdziwej magii, tylko najprostszą osłonę, ale były tak stare i przez całe swoje życie otoczone przez tak wiele magii, że miało się wrażenie, jakby każdy por ich skóry emanował mocą. Nawet sidhe nie byłyby w stanie znaleźć mnie w ramionach Uthera. Dostrzegłyby jego, nie mnie. Chyba. Przynajmniej na początku.

Uspokoiłam się przy silnej piersi Uthera, w ciepłym bezpieczeństwie jego ramion. Nie wiedziałam, jak on to robił, ale w jego obecności zawsze czułam się bezpiecznie. To nie wynikało tylko z jego rozmiarów. To był po prostu Uther. Oaza spokoju pośród szalejących nawałnic.

Jeremy odwrócił się na tyle, na ile pozwalał mu pas bezpieczeństwa, zagniatając marynarkę, co oznaczało, że to, co miał do powiedzenia, musiało być naprawdę ważne. – Dlaczego nałożyłaś osłonę na moje plecy?

– Co takiego? – spytał Uther.

– Miałem na plecach stare blizny – pamiątkę po spotkaniu z sidhe. Merry nałożyła na nie osłonę – wyjaśnił Jeremy. – Chcę wiedzieć dlaczego.

– Uparty jesteś – zauważyłam.

– Powiedz mi.

Westchnęłam, nakrywając się rękami Uthera jak kocem. – Możliwe, że sidhe, która cię zraniła, może wezwać smoka z twoich pleców lub zamienić cię w niego.

Oczy Jeremy’ego otworzyły się szeroko. – Mogłabyś zrobić coś takiego?

– Ja nie, ale ja nie jestem pełnej krwi sidhe. Widziałam jednak podobne rzeczy.

– Czy osłona mnie przed tym zabezpieczy?

Chciałabym powiedzieć „tak”, ale zbyt bliskie byłoby to kłamstwu. – Może to zatrzymać na chwilę, ale jeśli sidhe, która nałożyła zaklęcie, jest gdzieś tutaj, może mieć wystarczająco dużo mocy, by zneutralizować moją magię albo po prostu będzie uderzać w osłonę tak długo, aż ją rozwali. Szansa na to, że to ta sama sidhe ściga mnie, jest bardzo niewielka, ale nie mogłam przyjąć twojej pomocy i nie osłonić cię.

– Na wszelki wypadek – powiedział. Skinęłam głową. – Na wszelki wypadek.

– Byłem bardzo młody, kiedy się to stało, Merry. Teraz umiem sam się obronić.

– Jesteś potężnym czarodziejem, ale nie sidhe.

– To aż tak wielka różnica? – spytał.

– Być może.

Jeremy nic nie powiedział i odwrócił się, żeby pomóc Ringo znaleźć najszybszą drogę na lotnisko.

– Jesteś spięta – zauważył Uther.

Uśmiechnęłam się do niego. – Dziwisz się?

Odpowiedział mi uśmiechem tych swoich bardzo ludzkich ust pod zakrzywionymi kłami na świńskim ryju. To było tak, jakby część jego twarzy była maską, a pod nią był zwyczajny człowiek, duży, ale człowiek.

Przesunął grubymi paluchami po moich wciąż mokrych włosach. – Czyżby Łzy Branwyna były wciąż aktywne, kiedy Jeremy do ciebie przyszedł?

W innym wypadku nie traciłabym czasu na mycie. Uther doskonale o tym wiedział. – Tak mi powiedział Jeremy. – Usiadłam tak, żeby nie zamoczyć jego koszuli swoimi włosami. – Nie chciałam cię zamoczyć. Przepraszam.

Łagodnie przycisnął na powrót moją głowę do swojej piersi dłonią tak wielką jak moja głowa. – To nie była skarga.

Oparłam się o niego plecami, mój policzek spoczął na jego ramieniu.

– Roane wyszedł przed naszym przyjazdem. Poszedł po pomoc?

Opowiedziałam mu o Roanie i jego nowej skórze.

– Nie wiedział, że mogłaś go uzdrowić? – spytał Uther.

– Nie.

– Ciekawe – powiedział. – Bardzo ciekawe.

Spojrzałam na niego do góry. – Czyżbyś wiedział coś, o czym nie wiem?

Popatrzył na mnie małymi oczkami prawie niknącymi w twarzy. – Wiem jedno: Roane jest skończonym głupcem.

Przypatrzyłam mu się uważniej, próbując dociec, co kryje się za tym spojrzeniem. – Jest roane’em i musiałam go zwrócić oceanowi. Wzywał go, tam jest jego serce.

– Nie jesteś na niego zła?

Zmarszczyłam brwi, wzruszając ramionami. – Roane jest tym, kim jest. Nie mogę go za to winić. To tak, jakby oskarżać deszcz o to, że jest mokry. Tak to już bywa.

– Więc nie martwisz się z tego powodu?

Znów wzruszyłam ramionami, a on podłożył pode mnie swoje ramię, kołysząc mnie prawie jak małe dziecko, tak że mogłam patrzeć na niego z wygodniejszej pozycji. – Jeśli już, to jestem raczej zawiedziona, choć nie zaskoczona.