Margaret Weis - De Draken van de Lentedooi

Huiverend richtte Tanis zijn aandacht weer op de duisternis in de zaal. Verder was er niet veel meer te zien. Rondom het gewelfde plafond waren kleinere nissen waar draken in zaten. Bijna onzichtbaar, verhuld door hun eigen rokende adem, zaten de monsters tegenover de troon van hun respectieve Drakenheren om — zo dachten de Drakenheren althans — hun ‘meester’ trouw te bewaken. In werkelijkheid was er maar één die zich echt druk maakte om het welzijn van zijn meester. Dat was Skie, Kitiara’s draak, die nu vanaf zijn plaats naar Ariakas’ troon staarde, met net zo’n intense blik in zijn vurige rode ogen als Tanis in de ogen van zijn meester had gezien, maar met beduidend meer openlijke haat.

Er klonk een gong. Een massa soldaten marcheerde de zaal binnen, allemaal gehuld in de rode drakenkleuren van Ariakas’ leger. Honderden voeten met klauwen of laarzen schraapten over de vloer toen de draconen en de erewacht van mensen hun plaats innamen aan de voet van Ariakas’ troon. Geen enkele officier liep de trap op, geen enkele lijfwacht vatte post voor zijn heer.

Vervolgens kwam de man zelf door de poort achter zijn troon naar binnen. In zijn eentje schreed hij voort, met zijn majestueuze purperen staatsmantel om zijn schouders en een donker harnas dat glansde in het toortslicht. Op zijn hoofd stond een glinsterende kroon, ingelegd met bloedrode edelstenen.

‘De Machtskroon,’ prevelde Kitiara, en nu zag Tanis emotie in haar ogen: een intens verlangen dat hij zelden in mensenogen had waargenomen.

‘Wie de kroon draagt, heerst,’ klonk een stem achter haar. ‘Zo staat het geschreven.’

Heer Sothis. Tanis verstijfde om te voorkomen dat hij zou gaan beven, want hij voelde de aanwezigheid van de ridder als een koude, skeletachtige hand in zijn nek.

Ariakas’ soldaten juichten hem lang en luidruchtig toe. Ze klopten met hun speer op de grond en sloegen met hun zwaard tegen hun schild. Kitiara grauwde van ongeduld. Eindelijk stak Ariakas zijn handen uit om zijn manschappen tot stilte te manen. Hij draaide zich om en liet zich eerbiedig op zijn knieën zakken voor de in duister gehulde nis boven zijn hoofd. Vervolgens maakte het hoofd van de Drakenheren met zijn geschoeide hand een neerbuigend gebaar naar Kitiara.

Toen Tanis haar aankeek, zag hij op haar gezicht zoveel haat en minachting dat hij haar nauwelijks herkende. ‘Ja, heer Sothis,’ fluisterde Kitiara met donkere, glanzende ogen. ‘Wie de kroon draagt, heerst. Zo staat het geschreven... in bloed.’ Ze keek over haar schouder en wenkte heer Sothis. ‘Haal de elfenvrouw.’

Tanis greep Kitiara’s arm vast. ‘Je hebt het beloofd!’ zei hij verstikt.

Met een kille blik op hem trok Kitiara haar arm los. Ondanks zijn stevige greep kostte het haar geen enkele moeite. Maar haar bruine ogen boorden zich in de zijne, zogen hem leeg, onttrokken het leven aan hem tot hij het gevoel had dat er alleen nog een verdroogd omhulsel over was.

‘Luister naar me, halfelf,’ zei Kitiara met kille, scherpe, ijle stem. ‘Ik ben maar op één ding uit: de Machtskroon die Ariakas draagt. Dat is de reden dat ik Laurana gevangen heb genomen, de enige reden dat ze voor mij van belang is. Ik zal de elfenvrouw aan hare majesteit presenteren, zoals ik heb beloofd. De Koningin zal me belonen — met de kroon, uiteraard — waarna ze het bevel zal geven om de elf naar de Kamers des Doods diep onder de tempel te brengen. Wat er dan met de elf gebeurt kan me niets schelen, dus geef ik haar aan jou. Stap naar voren als ik het aangeef. Ik zal je presenteren aan de Koningin. Smeek haar om een gunst. Vraag haar je toestemming te geven de elfenvrouw te begeleiden naar haar executie. Als ze tevreden over je is, zal ze toestemmen. Dan mag je de elfenvrouw naar de stadspoort brengen, of waar je maar wilt, en haar daar vrijlaten. Maar ik wil je erewoord, Tanis Halfelf, dat je daarna naar me terugkeert.’

‘Je hebt mijn erewoord,’ zei Tanis. Standvastig keek hij Kitiara aan.

Ze glimlachte. Haar gezicht ontspande. Nu was het weer zo mooi dat Tanis, van zijn stuk gebracht door die plotselinge transformatie, zich bijna afvroeg of hij dat andere, wrede gezicht eigenlijk wel had gezien. Ze legde haar hand tegen Tanis’ wang en streek over zijn baard.

‘Ik heb je erewoord. Voor anderen betekent dat wellicht niet veel, maar ik weet dat jij je eraan zult houden. Een laatste waarschuwing nog, Tanis,’ fluisterde ze snel. ‘Je móét de Koningin ervan overtuigen dat je haar trouwe dienaar bent. Ze is machtig, Tanis. Ze is een godin, vergeet dat niet. Ze kan recht in je hart kijken, recht in je ziel. Het moet voor haar buiten kijf staan dat je aan haar toebehoort. Eén verkeerd gebaar, één verkeerd woord en ze zal je doden. Daar kan ik niets aan doen. Als jij sterft, sterft je Lauralanthalasa ook.’

‘Dat begrijp ik,’ zei Tanis. Hij voelde zijn lichaam verkillen onder het koude harnas.

Er klonk schel trompetgeschal.

‘Dat is ons teken,’ zei Kitiara. Ze trok haar handschoenen aan en zette de drakenhelm op. ‘Voorwaarts mars, Tanis. Ga mijn manschappen voor. Ik kom als laatste binnen.’

Indrukwekkend in haar glinsterende nachtblauwe drakenschubbenharnas deed Kitiara hooghartig een stap opzij terwijl Tanis door de rijk bewerkte deur de Audiëntiezaal betrad.

Het publiek begon te juichen bij de aanblik van het blauwe vaandel. Skie, die samen met de andere draken hoog in de zaal zat, brulde triomfantelijk. Zich bewust van de duizenden glinsterende ogen die op hem waren gericht zette Tanis alles ferm van zich af, behalve wat hij hier moest doen. Hij hield zijn blik gericht op zijn bestemming: het podium naast dat van heer Ariakas, het podium dat was versierd met de blauwe banier. Achter zich hoorde hij het ritmische gestamp van voeten met klauwen, ten teken dat Kits erewacht trots naar binnen marcheerde. Tanis bereikte het podium en bleef onder aan de trap staan, zoals hem was bevolen. Het kabaal stierf weg, maar toen de laatste dracoon door de deur naar binnen was gekomen, verspreidde het geroezemoes zich snel. Halsreikend keken de toeschouwers uit naar Kitiara’s opkomst.

Om de spanning voor het publiek op te voeren bleef Kit nog even in de wachtzaal staan. In haar ooghoek ving ze een beweging op. Ze draaide zich om en zag dat heer Sothis binnenkwam en dat zijn wachters een in het wit gewikkeld lichaam in hun ontvleesde armen droegen. De sprankelende ogen van de levende vrouw en de lege ogen van de dode ridder wisselden een instemmende, begrijpende blik.

Heer Sothis maakte een buiging.

Kitiara glimlachte, draaide zich om en betrad onder daverend applaus de Audiëntiezaal.

Op de koude vloer van de cel deed Caramon wanhopig zijn best om bij kennis te blijven. De pijn trok weg. De klap tegen zijn slaap was deels gekeerd door de officiershelm die hij droeg, waardoor hij even verdwaasd was geweest, maar niet bewusteloos was geraakt.

Hij deed echter wel alsof hij buiten westen was, niet wetend wat hij anders moest doen. Waarom was Tanis er niet, dacht hij, terwijl hij zichzelf voor de zoveelste keer vervloekte om zijn domheid. De halfelf zou een plan hebben, hij zou weten wat ze moesten doen. Hij had me nooit met die verantwoordelijkheid moeten opzadelen! In gedachten vloekte Caramon verbitterd. Toen hoorde hij een stemmetje in zijn achterhoofd: ‘Hou op met dat gezeur, stomme os! Ze vertrouwen op je!’ Caramon was verrast, maar wist nog net te voorkomen dat hij ging grijnzen. De stem leek zo op die van Flint dat hij had durven zweren dat de dwerg vlak naast hem stond. Hij had gelijk. Ze vertrouwden op hem. Hij moest gewoon zijn best doen. Meer kon hij niet.

Caramon opende zijn ogen tot spleetjes en tuurde tussen zijn half geloken oogleden voorzichtig om zich heen. Vlak voor hem stond een draconenwachter, met zijn rug naar de zogenaamd bewusteloze krijger toe. Hij kon Berem en de dracoon die zich Gachan noemde niet zien zonder zijn hoofd te draaien, en hij durfde de aandacht niet op zich te vestigen. Die eerste wachter kon hij wel uitschakelen, wist hij. En de tweede mogelijk ook nog wel, voordat de andere twee hem afmaakten. Hij durfde niet te hopen dat hij het er zelf levend af zou brengen, maar hij kon wel Tas en Tika een kans geven om met Berem te vluchten.