Margaret Weis - De Draken van de Lentedooi

Ervan overtuigd dat dit het antwoord was op het bericht dat heer Amothus twee dagen eerder op haar aandringen naar heer Gunthar had gestuurd, beet Laurana ongeduldig op haar lip.

‘Het is gekreukt,’ zei heer Amothus verontschuldigend. ‘De griffioenen die de elfenheren ons uit de goedheid van hun hart hebben geleend’ - hij maakte een buiging voor Laurana, die terug boog, maar de aandrang moest onderdrukken om het bericht uit zijn handen te rukken - ‘zijn ondanks al onze inspanningen nog altijd niet in staat perkamentrollen te vervoeren zonder ze te kreuken. Aha, nu kan ik het lezen. “Heer Gunthar aan Amothus, Heer van Palanthas. Wees gegroet.” Charmante man, heer Gunthar.’ De heer keek op. ‘Vorig jaar was hij hier nog, tijdens het Lentedooifestival, dat overigens over drie weken plaats vindt, lief kind. Wellicht ben je bereid de festiviteiten op te luisteren met je aanwezigheid—’

‘Met genoegen, mijn heer, als we er over drie weken tenminste nog zijn,’ zei Laurana, die onder de tafel haar handen tot vuisten balde in een poging haar kalmte te bewaren.

Heer Amothus knipperde met zijn ogen, waarop hij toegeeflijk glimlachte. ‘Uiteraard. Het drakenleger. Goed, ik zal verder lezen. “Het doet me oprecht verdriet te vernemen dat zoveel leden van onze orde de dood hebben gevonden. Laten we ons troosten in de wetenschap dat ze zegevierend zijn gestorven in het gevecht tegen dit grote kwaad dat als een donkere schaduw over ons land rust. Persoonlijk ben ik met name zeer bedroefd over het verscheiden van drie van onze beste leiders: Derek Kroonwacht, Ridder van de Roos, Alfred MarKenin, Ridder van het Zwaard, en Sturm Zwaardglans, Ridder van de Kroon.”’ De heer wendde zich tot Laurana. ‘Zwaardglans. Was dat niet een goede vriend van je, lieve kind?’

‘Ja, mijn heer,’ prevelde Laurana met gebogen hoofd, zodat haar goudblonde haar het verdriet in haar ogen zou verbergen. Het was nog maar kort geleden dat ze Sturm hadden bijgezet in de Kamer van Paladijn onder de ruïnes van de Toren van de Hogepriester. De pijn om zijn dood was nog vers.

‘Lees verder, Amothus,’ beval Astinus kil. ‘Ik kan mijn werk niet te lang verwaarlozen.’

‘Natuurlijk, Astinus,’ zei de heer blozend. Haastig las hij verder. ‘“Deze tragedie betekent dat de ridders zich voor een ongebruikelijke situatie gesteld zien. Ten eerste bestaat de Orde nu, als ik het goed heb begrepen, voornamelijk uit Ridders van de Kroon, de laagste ridderorde. Dat betekent dat zij, hoewel ze allemaal de proeven hebben doorstaan en hun wapenschild hebben verdiend, jong en onervaren zijn. Voor de meesten was dit de eerste veldslag. Verder ontberen we nu geschikte bevelhebbers, want volgens de Maatstaf moet er van elk van de drie ridderordes iemand in het opperbevel vertegenwoordigd zijn.”’

Laurana hoorde het zachte gerinkel van wapenrustingen en zwaarden toen de aanwezige ridders ongemakkelijk heen en weer schoven. Tot er een permanente oplossing kwam, waren zij de tijdelijke bevelhebbers. Zuchtend sloot Laurana haar ogen. Alsjeblieft, Gunthar, dacht ze, maak een wijze keuze. Te veel zijn er al gestorven als gevolg van politieke spelletjes. Laat daar nu een eind aan komen.

‘“Daarom benoem ik op de positie van bevelhebber over de ridders van Solamnië: Lauralanthalasa van het koningshuis van Qualinesti...”’ De heer zweeg even, alsof hij dacht dat hij het verkeerd had gelezen. Laurana sperde hevig geschrokken haar ogen open en staarde hem ongelovig aan. Maar niemand was zo verrast als de ridders zelf.

Heer Amothus staarde met wazige blik naar het perkament en las het nog eens door. Toen Astinus echter ongeduldig begon te mompelen, las hij haastig verder: ‘“... de meest ervaren persoon ter plaatse en de enige die weet hoe de drakenlansen dienen te worden gebruikt. Met mijn zegel waarmerk ik dit bevelschrift. Heer Gunthar Uth Wistan, Grootmeester van de ridders van Solamnië, enzovoort.”’ De heer keek op. ‘Gefeliciteerd, lief kind. Of eigenlijk moet ik je nu generaal noemen.’

Laurana was doodstil blijven zitten. Even was ze zo vervuld van woede dat ze overwoog de kamer te verlaten. Visioenen zweefden voor haar geestesoog: het onthoofde lijk van heer Alfred, die arme Derek die stierf in zijn waanzin, Sturms vredige, levenloze ogen, de lichamen van de ridders die in de Toren waren omgekomen keurig op een rij...

En nu had zij het bevel. Een elfenmaagd van het koninklijk huis. Naar elfenmaatstaven nog niet eens oud genoeg om op eigen benen te staan. Een verwend klein meisje dat was weggelopen om achter haar jeugdliefde Tanis Halfelf aan te gaan. Dat verwende meisje was volwassen geworden. Angst, pijn, groot verlies, groot verdriet... Ze wist dat ze in sommige opzichten inmiddels ouder was dan haar vader.

Toen ze omkeek, zag ze dat heer Markam en heer Patrick een blik wisselden. Van alle ridders van de Kroon hadden deze twee de meeste dienstjaren achter de rug. Ze wist dat beide mannen moedig en eerzaam waren. Allebei hadden ze dapper gevochten bij de Toren van de Hogepriester. Waarom had Gunthar niet een van hen gekozen, zoals zij had aanbevolen?

Heer Patrick stond met een duister gezicht op. ‘Dit kan ik niet accepteren,’ zei hij zachtjes. ‘Vrouwe Laurana is een heldhaftig krijger, dat zeker, maar ze heeft nog nooit in een veldslag het bevel gevoerd.’

‘Jij wel dan, jonge ridder?’ vroeg Astinus onverstoorbaar.

Patrick liep rood aan. ‘Nee, maar dat is anders. Zij is een vr—’

‘Ach, Patrick, toe.’ Heer Markam lachte. Hij was een vriendelijke, zorgeloze jongeman, heel anders dan de strenge, ernstige Patrick. ‘Dat beetje haar op je borst maakt je nog geen generaal. Maak je niet druk. Het is zuiver politiek. Een wijze zet van Gunthar.’

Laurana bloosde, want ze wist dat hij gelijk had. Zij was een veilige keuze, en op deze manier had Gunthar tijd om de ridderorde opnieuw op te bouwen en zijn eigen leiderspositie te verstevigen.

‘Maar hier bestaat geen precedent voor,’ wierp Patrick tegen. Hij ontweek Laurana’s blik. ‘Ik weet zeker dat vrouwen volgens de Maatstaf niet eens mogen worden toegelaten tot de ridderorde—’

‘Dat heb je mis,’ verklaarde Astinus effen. ‘En er is wel degelijk een precedent. Tijdens de Derde Drakenoorlog werd een jonge vrouw na de dood van haar vader en broers toegelaten tot de ridderorde. Ze bracht het tot ridder van het Zwaard en stierf eervol op het slagveld, beweend door haar broeders.’

Niemand zei iets. Heer Amothus leek zich vreselijk te generen, want hij was bijna onder de tafel weggezakt toen heer Markam over borsthaar was begonnen. Astinus staarde heer Patrick kil aan. Heer Markam speelde met zijn wijnglas, maar schonk Laurana glimlachend een vluchtige blik. De innerlijke tweestrijd waarin hij verkeerde was duidelijk af te lezen op zijn gezicht, maar toen ging heer Patrick boos weer zitten.

Heer Markam hief het glas. ‘Op onze bevelhebber.’

Laurana reageerde niet. Zij had het bevel. Maar waarover, vroeg ze zich verbitterd af. De haveloze restanten van de Solamnische riddermacht die naar Palanthas was gestuurd; van de honderden die waren uitgevaren, waren er nog hooguit vijftig in leven. Ze hadden de overwinning behaald... maar tegen welke verschrikkelijke prijs? Een drakenbol vernietigd, de Toren van de Hogepriester veranderd in een ruïne...

‘Ja, Laurana,’ zei Astinus. ‘Het is aan jou om de brokstukken te lijmen.’

Geschrokken keek ze op, bang voor die vreemde man, die haar gedachten verwoordde.

‘Dit heb ik niet gewild,’ prevelde ze met lippen die verdoofd aanvoelden.

‘Ik geloof niet dat iemand van ons heeft zitten bidden om oorlog,’ merkte Astinus op bijtende toon op. ‘Maar er is oorlog uitgebroken, en nu moet je doen wat je kunt om hem te winnen.’ Hij stond op. De heer van Palanthas, de generaals en de ridders volgden eerbiedig zijn voorbeeld.