Margaret Weis - De Draken van de Lentedooi

‘Geen v-vuur op K-K-Krynn k-kan het h-hier w-warm m-maken!’ snauwde Flint woest, stampend met zijn voeten om ze warm te houden.

‘Een k-klein s-stukje nog m-maar...’ Kranig liep Tas verder, al knikten zijn knieën tegen elkaar. Maar hij was de enige. Toen hij zich omdraaide, zag hij dat Flint als verlamd was blijven staan, niet in staat zich te verroeren. Zijn hoofd was gebogen en zijn baard trilde.

Ik kan beter teruggaan, dacht Tas, maar hij kon het niet. De nieuwsgierigheid die de belangrijkste natuurlijke vijand van het kendervolk was dreef hem voort.

Tas bereikte de rand van het eikenbosje, en daar zakte de moed hem bijna in de schoenen. Gewoonlijk zijn kenders immuun voor angstgevoelens, en alleen een kender had dan ook zo ver kunnen komen. Maar nu viel Tas ten prooi aan de onredelijkste doodsangst die hij ooit had meegemaakt. En de oorzaak ervan bevond zich in dat eikenbosje.

Het zijn doodgewone bomen, hield Tas zichzelf rillend voor. Ik heb in het Duisterwold met geesten gesproken. Ik heb het opgenomen tegen drie of vier draken. Ik heb gevangen gezeten in het kasteel van een tovenaar. Ik heb een demon uit de Afgrond gezien. Dit is een doodgewoon bosje.

Voetje voor voetje en zichzelf constant moed insprekend liep Tas tussen de eikenbomen door. Hij kwam niet ver, nauwelijks voorbij de rij bomen aan de rand van het bosje. Want nu kon hij zien wat er midden in stond.

Tasselhof slikte moeizaam, draaide zich om en rende weg.

Toen hij de kender op zich afzag rennen, was Flint ervan overtuigd dat dit Het Einde was. Elk moment kon er met veel kabaal een Verschrikking uit dat bosje opduiken. De dwerg draaide zich zo snel om dat hij struikelde over zijn eigen voeten en languit op de stoep terechtkwam. Tas rende op hem af, greep hem bij zijn riem en hees hem overeind. Samen gingen ze ervandoor. De dwerg rende voor zijn leven. Bijna kon hij de zware tred van reusachtige voeten achter zich horen. Omkijken durfde hij niet. Visioenen van kwijlende monsters dreven hem voort tot hij dacht dat zijn hart zou barsten. Eindelijk bereikten ze het eind van de straat.

Het was warm. De zon scheen.

Ze konden de stemmen horen van echte, levende mensen in de drukke straten verderop. Uitgeput, happend naar adem bleef Flint staan. Hij keek angstig achterom, maar tot zijn verbazing was de straat nog steeds verlaten.

‘Wat was er nou?’ wist hij eruit te persen toen zijn hartslag eindelijk een beetje tot bedaren was gekomen.

Het gezicht van de kender was lijkbleek. ‘Er w-was een t-toren...’ zei Tas hijgend en met grote angstogen.

Flint sperde zijn ogen open. ‘Een toren?’ herhaalde de dwerg. ‘Ik heb mezelf bijna dood gerend, voor een toren? Vertel eens,’ - Flint fronste dreigend zijn borstelige wenkbrauwen - ‘die toren zat toch niet achter je aan?’

‘N-nee,’ gaf Tas toe. ‘Hij... hij stond daar gewoon. Maar ik heb nog nooit van mijn leven zo iets afschuwelijks gezien,’ verklaarde hij plechtig. Hij rilde.

‘Dat was de Toren van de Hoge Magie,’ zei de heer van Palanthas die avond tegen Laurana, terwijl ze de kaartenkamer van het prachtige paleis op de heuvel met uitzicht over de hele stad betraden. ‘Geen wonder dat je kleine vriend zo bang was. Het verbaast me dat hij helemaal tot aan het Shoikanbos is gekomen.’

‘Hij is een kender,’ antwoordde Laurana glimlachend.

‘Aha. Dat verklaart een boel. Weet je, daar had ik nog niet eens aan gedacht. Ik zou kenders kunnen inhuren om het werk in de buurt van de Toren te verrichten. We moeten echt exorbitante bedragen betalen om mannen zover te krijgen dat ze één keer per jaar die huizen onderhouden. Aan de andere kant,’ - de heer keek terneergeslagen - ‘ik denk niet dat de mensen erg blij zouden zijn met een aanzienlijke groep kenders inde stad.’

Amothus, heer van Palanthas, liep met zijn handen op zijn rug over de gepolijste marmeren vloer van de kaartenkamer. Hij droeg zijn staatsmantel. Laurana liep naast hem en deed haar best niet te struikelen over de zoom van de lange, golvende japon die ze van de Palanthijnen per se moest dragen. Ze hadden het heel charmant aangepakt en haar de jurk als geschenk aangeboden, maar ze wist dat ze het stuitend vonden om een prinses van de Qualinesti te zien rondlopen in met bloed bevlekte, gebutste en gedeukte wapenrusting. Laurana moest het geschenk wel aanvaarden, want ze kon het zich niet veroorloven de Palanthijnen, op wier hulp ze rekende, tegen zich in het harnas te jagen. Maar ze voelde zich naakt, kwetsbaar en weerloos zonder staal om haar lichaam en een zwaard aan haar riem.

En ze wist dat de generaals van het Palanthijnse leger, de tijdelijke bevelhebbers van de Solamnische ridders en de andere edelen, adviseurs van de Stadssenaat, ervoor zorgden dat ze zich zo kwetsbaar en weerloos voelde. Met elke blik hielpen ze haar er allemaal aan herinneren dat ze in hun ogen een vrouw was die even soldaatje had gespeeld. Ze had het goed gedaan, dat wel. Ze had een slag geleverd en ze had gewonnen. Maar nu weer terug achter het fornuis.

‘Wat is de Toren van de Hoge Magie eigenlijk?’ vroeg Laurana abrupt. Na een week onderhandelen met de heer van Palanthas wist ze dat hij weliswaar een intelligent man was, maar dat zijn gedachten vaak ver afdwaalden en dat hij doorlopend moest worden herinnerd aan het gespreksonderwerp.

‘O ja. Nou, je kunt hem vanuit dat raam zien, als je wilt...’ De heer leek nogal terughoudend.

‘Ik zou hem inderdaad graag bekijken,’ zei Laurana koel.

Schouderophalend week heer Amothus van zijn koers af en leidde Laurana naar een raam dat haar al was opgevallen, omdat er dikke gordijnen voor hingen. De gordijnen voor de andere ramen in de kamer waren open, en ze boden dan ook een adembenemend uitzicht op de stad, waar je ook keek.

‘Ja, dat is de reden dat ik deze dicht houd,’ antwoordde de heer met een zucht op Laurana’s vraag. ‘Erg jammer. Volgens de annalen was dit ooit het schitterendste uitzicht in de hele stad. Maar dat was voordat de Toren werd vervloekt...’

Met bevende handen en een diepbedroefd gezicht trok de heer de gordijnen open. Geschrokken van die uiting van emotie keek Laurana nieuwsgierig naar buiten. Haar adem stokte. De zon ging onder achter de besneeuwde bergtoppen en kleurde de hemel rood en paars. De levendige kleuren tintten de helwitte gebouwen van Palanthas, want het wegstervende licht werd gereflecteerd door het zeldzame, doorzichtige marmer waaruit ze waren opgetrokken. Laurana had niet verwacht dat er in de wereld van de mensen zulke schoonheid te vinden was. Deze stad stak haar geliefde vaderland Qualinesti naar de kroon.

Toen werd haar blik getrokken door iets zwarts te midden van de paarlemoeren glans. Een eenzame toren reikte naar de hemel. Hij was hoog, want hoewel het paleis boven op een heuvel stond, bevond de punt van de Toren zich voor haar maar iets onder ooghoogte. Het gebouw van zwart marmer stak duidelijk aftegen het witte marmer van de omringende stad. Ooit hadden minaretten het glanzende oppervlak gesierd, zag ze, maar nu waren ze verbrokkeld en vergaan. Donkere ramen staarden als lege oogkassen niets ziend in de verte. Er stond een hek omheen. Dat was ook zwart, en op de poort die erin zat, zag Laurana iets wapperen. Even dacht ze dat het een reusachtige vogel was die zich probeerde los te rukken, want het leek te leven. Maar net toen ze de aandacht van de heer erop wilde vestigen, sloot die met een huivering de gordijnen.

‘Het spijt me,’ zei hij verontschuldigend. ‘Ik kan het niet verdragen. Het is me een doorn in het oog. En dan te bedenken dat we er al eeuwenlang mee moeten leven...’

‘Zo vreselijk vind ik het niet,’ zei Laurana ernstig. In gedachten zag ze de Toren nog voor zich, omringd door de stad. ‘De Toren... lijkt daar op de een of andere manier te horen. Uw stad is erg mooi, maar soms vind ik het zo’n kille, volmaakte schoonheid dat het me niet eens meer opvalt.’ Ze keek door een ander raam naar buiten, en opeens kon het uitzicht haar weer net zo bekoren als toen ze Palanthas voor het eerst had gezien. ‘Maar nu ik die smet op uw stad heb gezien, krijgt de schoonheid ervan des te meer nadruk... Als u begrijpt wat ik bedoel...’