J. Tolkien: In de ban van de Ring

Een schrijver kan natuurlijk niet helemaal onberoerd blijven door zijn ervaring, maar de manieren waarop de kiem van een verhaal de voedingsbodem van de ervaring gebruikt, zijn bijzonder ingewikkeld en pogingen om dit proces te omschrijven zijn hooguit gissingen op grond van bewijsmateriaal dat ontoereikend en dubbelzinnig is. Het is ook vals, hoewel natuurlijk aantrekkelijk, wanneer de levens van een schrijver en criticus elkaar hebben overlapt, om te veronderstellen dat de ontwikkelingen in het denken of de gebeurtenissen in tijden die beiden gemeen hadden, noodzakelijkerwijze de sterkste invloeden waren. Men moet werkelijk onder de schaduw van de oorlog raken om de druk ervan volledig te voelen; maar naarmate de jaren verstrijken, schijnt men nu vaak te zijn vergeten dat het geen minder nare ervaring was om in je jeugd door 1914 te worden gegrepen, dan om in 1939 en de volgende jaren betrokken te raken. Tegen 1918 waren al mijn beste vrienden, op één na, dood. Of, om een minder smartelijk geval te nemen, sommigen hebben verondersteld dat ‘De zuivering van de Gouw’ een afspiegeling is van de situatie in Engeland in de tijd waarin ik mijn verhaal voltooide. Dat is niet zo. Het is een wezenlijk onderdeel van de intrige, van het begin af aan voorzien, hoewel ten slotte gewijzigd door het karakter van Saruman zoals dat in het verhaal is ontwikkeld zonder, moet ik zeggen, enige allegorische betekenis of toespeling op de hedendaagse politiek. Het berust wel enigszins op ervaring, hoewel in zeer geringe mate (want de economische situatie was volkomen anders), en grijpt veel verder terug. Het land waarin ik als kind leefde, werd op schandelijke wijze geruïneerd voor ik tien was, in een tijd toen auto’s zeldzaam waren (ik had er nog nooit een gezien) en men nog bezig was provinciale spoorwegen aan te leggen. Onlangs heb ik in een krant een foto gezien van de laatste bouwval van de eens bloeiende korenmolen naast de plas die mij lang geleden zo belangrijk toescheen. Ik heb het uiterlijk van de jonge molenaar nooit gemogen, maar zijn vader, de oude molenaar, had een zwarte baard, en zijn naam was niet Roothooft.

In de ban van de Ring verschijnt nu in een nieuwe uitgave en de gelegenheid is te baat genomen om het boek te herzien. Een aantal fouten en tegenstrijdigheden die nog in de tekst waren blijven staan, zijn verbeterd, en er is een poging gedaan om informatie te verschaffen over enkele punten die aandachtige lezers hebben opgeworpen. Ik heb al hun commentaren en vragen overwogen, en als het lijkt alsof sommige zijn overgeslagen, dan komt dat misschien omdat ik mijn aantekeningen niet op orde heb gehouden; vele vragen konden echter alleen worden beantwoord door aanvullende appendices, of eigenlijk door een bijkomend deel te maken dat veel van het materiaal bevat dat ik niet in de oorspronkelijke uitgave heb opgenomen, vooral meer gedetailleerde taalkundige gegevens. Ondertussen biedt de huidige uitgave dit Voorwoord, een aanvulling op de Proloog en enkele aantekeningen.

Oxford, 1966

De Nederlandse vertaling van The Lord of the Rings , die voor het eerst in de jaren 1956-1957 verscheen en sindsdien een groot aantal keren in verschillende edities is herdrukt, berustte op de eerste Engelse uitgave van 1954. Omdat Tolkien tot aan zijn dood in 1973 veranderingen in zijn tekst aanbracht, verscheen in 1980 een Nederlandse versie die aan Tolkiens laatste versie was aangepast.

Er is naar mijn eigen ervaring wellicht geen boek dat het lezende publiek zo heeft aangesproken (en dat nog doet) als In de ban van de Ring . Een groot deel van de lezers heeft zich op dit werk van de verbeelding gestort alsof het verhaal dat op briljante wijze wordt verteld een ware geschiedenis was, en sommigen van hen hebben de tekst bijna tot literair-historisch studiemateriaal gemaakt: een reactie waarvan Tolkien nooit zal hebben durven (of misschien wel hebben willen) dromen.

Wat oorspronkelijk niet meer dan een boeiend, knap gecomponeerd verhaal leek, is door de vele serieuze studies en essays die over de verschillende aspecten van dit boek verschenen zijn voor velen een bijna heilige tekst geworden. De vertaler die de vernederlandsing van deze boeken destijds in zijn jeugdige onschuld en overmoed ter hand nam, kon toentertijd dan ook niet bevroeden dat hij een tekst onder handen had die nog eens dezelfde aandacht zou krijgen als de grote klassieken. Aangezien het wel duidelijk was geworden dat de belangstelling voor In de ban van de Ring zou voortduren, leek het mij een daad van eenvoudige rechtvaardigheid, zowel tegenover de auteur als de lezers die mij niet alleen lof en waardering hebben gegeven, maar ook in enkele gevallen mij hun kritiek niet hebben gespaard, om in 1996 de hele tekst woord voor woord door te nemen, en die binnen de mogelijkheden van de sfeer van het verhaal te moderniseren en nog te verbeteren.

Ik schreef toen dat ik meende dat daarmee een tekst was ontstaan die de toets van de meest kritische lezers van de toekomst zou kunnen doorstaan, hoewel ik daarbij tevens de verwachting uitsprak dat bij de vertaling van een boek van dergelijke omvang en complexiteit de volmaaktheid nooit zou kunnen worden bereikt.

De aandachtige lezer van deze nieuwe uitgave van In de ban van de Ring zal dit zelf, indien hij zo ver wil gaan, kunnen constateren, want er bleken toch nog kleine omissies te zijn overgebleven of weer nieuwe ongerechtigheden te zijn ontstaan. Deze zijn in deze editie rechtgezet.

De vertaler wil ten slotte niet nalaten welwillende lezers op deze plaats dank te zeggen voor hun belangstelling voor de vertaling en hun opbouwende opmerkingen, die tot het succes van Tolkien’s werk in dit land hebben bijgedragen.

Den Haag, februari 2003

Dit boek gaat voornamelijk over hobbits, en uit deze bladzijden kan de lezer veel te weten komen over hun karakter en ook iets over hun geschiedenis. Verdere bijzonderheden kan men ook vinden in de keuze uit het Rode Boek van Westmark, die al verschenen is onder de titel De hobbit . Dat verhaal werd ontleend aan de eerste hoofdstukken van het Rode Boek, dat geschreven werd door Bilbo zelf, de eerste hobbit die over de hele wereld beroemd zou worden, en dat door hem Daarheen en Weer Terug werd genoemd, omdat die verhaalden van zijn reis naar het oosten en zijn terugkeer: een avontuur waardoor later alle hobbits bij de grote gebeurtenissen van de Era waarvan hier wordt verteld, werden betrokken.

Velen willen echter misschien meer van de vroegste geschiedenis van deze merkwaardige lieden weten, terwijl er ook lezers zullen zijn die het eerdere boek niet bezitten. Voor hen zijn hier een aantal aantekeningen over de belangrijkere punten van de hobbitoverlevering bijeengebracht en wordt het eerste avontuur in het kort vermeld.

Hobbits zijn een onopvallend maar heel oud volk, vroeger talrijker dan vandaag de dag, want ze houden van vrede en rust en goed bebouwde grond; ze wonen bij voorkeur in een goed geordende en gecultiveerde landstreek. Ze hebben nooit begrip gehad voor, of gehouden van, werktuigen met een ingewikkelder structuur dan die van een blaasbalg, watermolen of handweefgetouw, hoewel ze vaardig met gereedschappen konden omgaan. Zelfs in de oude tijd wantrouwden ze ‘de Grote Lieden’, zoals ze ons noemen, en heden ten dage mijden ze ons met ontzetting en zijn steeds moeilijker te vinden.

Ze zijn scherp van gehoor en van gezicht, en hoewel ze tot diklijvigheid neigen en zich niet nodeloos haasten, zijn ze niettemin vlug en behendig in hun bewegingen. Van meet af aan verstonden ze de kunst om vlug en geluidloos te verdwijnen wanneer grote lieden, die ze niet wilden ontmoeten, voorbij kwamen klossen; en deze kunst hebben ze zozeer ontwikkeld, dat die mensen wellicht als tovenarij voorkomt. Maar hobbits hebben zich feitelijk nooit met enigerlei toverkunst beziggehouden, en hun ongrijpbaarheid is uitsluitend te danken aan een professionele vaardigheid die erfelijkheid en oefening, alsmede een nauwe verbondenheid met de aarde, voor grotere en lompere aardbewoners onnavolgbaar hebben gemaakt.