Robert Jordan - Vuur uit de hemel

Min keek een poosje toe en zei: ‘Wat ben je van plan, Le... Amena?’ Ze vermeed Siuan aan te kijken. Ze kon haar tong best in bedwang houden; het kwam alleen doordat ze opgesloten waren en bijna levend gebraden werden, om nog maar te zwijgen van het komende geding. De strop of een openbare afranseling. Een mooie keus! ‘Ben je behaagziek geworden?’ Het was bedoeld als een grap – Leane was altijd zo zakelijk en bekwaam – en om de lucht te klaren, maar Leane verraste haar.

‘Ja,’ zei ze kordaat, terwijl ze met opengesperde ogen in de spiegel staarde en voorzichtig iets aan haar wimpers deed. ‘En als ik de juiste man behaag, hoeven we ons misschien niet om afranselingen of iets anders te bekommeren. Ik kan ons op z’n minst een lichtere straf bezorgen.’

Min snakte naar adem, haar hand half omhoog om opnieuw het zweet af te vegen – het was alsof een uil aankondigde een honingvogel te willen worden – maar Siuan richtte zich op en staarde Leane aan. ‘Wat bracht je op dat idee?’ vroeg ze vlak. Als Siuan Min zo had aangekeken, zou die zelfs allang vergeten dingen hebben toegegeven. Als Siuan haar volle aandacht op je richtte, merkte je opeens dat je boog en voor je het wist alles deed. Zelfs Logain deed het, bijna altijd. Behalve de buigingen dan. Leane streek kalmpjes met een borsteltje over haar jukbeenderen en bekeek het resultaat in het spiegeltje. Ze keek Siuan wel even aan, maar antwoordde desondanks op even afgemeten toon als altijd. ‘Mijn moeder was een koopvrouw, weet je, vooral in bont en hout. Ik heb haar eens het hoofd van een Saldeaanse heer op hol zien brengen tot hij zijn houtoogst van een heel jaar voor de helft van zijn vraagprijs aan haar overdroeg, en ik betwijfel of hij besefte wat er gebeurd was voor hij thuis was. Misschien zelfs toen nog niet. Later heeft hij haar een armband met maanstenen gestuurd. De Domani verdienen de naam die ze hebben niet – het meeste is te wijten aan hooghartige preutse dwazen – maar iets ervan is wel waar. Mijn moeder en tantes hebben het me geleerd, plus mijn zusters en nichten natuurlijk.’ Ze keek hoofdschuddend naar haar lichaam en begon zich toen zuchtend verder op te maken. ‘Maar ik vrees dat ik op mijn veertiende naamdag al even lang was als nu. Knokig aan alle kanten, als een veulen dat te snel groeide. En kort nadat ik door een kamer kon lopen zonder twee keer te struikelen, kwam ik erachter...’ Ze haalde diep adem. ‘... dat mijn leven niet de kant van koopvrouw zou op gaan. En nu is dat ook weg. Het wordt tijd dat ik gebruik maak van wat me al die jaren terug geleerd is. Onder deze omstandigheden kan ik me geen betere tijd of plaats voorstellen.’

Siuan bleef haar nog een tijdlang scherp opnemen. ‘Dat is de reden niet. Niet de hele reden. Voor de dag ermee.’

Leane werd razend en smeet de borstel in het kistje. ‘De hele reden? Die ken ik niet. Ik weet alleen dat ik iets in mijn leven moet vervangen – iets wat verdwenen is. Je hebt me zelf verteld dat dat mijn enige kans op overleven is. Wraak is niet genoeg, niet voor mij. Ik weet dat jouw doel noodzakelijk is, en misschien wel het enig juiste, maar – het Licht helpe me – voor mij is dat niet genoeg; ik kan me er niet zo voor inzetten als jij. Misschien raakte ik er te laat bij betrokken. Ik blijf bij je, maar het is niet genoeg.’ Haar boosheid verdween toen ze de potjes en flesjes weer opborg, hoewel ze het ruwer deed dan eigenlijk nodig was. Er hing een vleugje rozengeur om haar heen. ‘Ik weet dat mannen behagen mijn leegte niet kan opvullen, maar voor een verloren moment is het genoeg. Misschien is het voldoende om datgene te zijn waarvoor ik in de wieg ben gelegd. Ik weet het gewoon niet. Dit is niet iets nieuws; ik wilde altijd al op mijn moeder en tantes lijken, en daarvan droomde ik nog nadat ik was opgegroeid.’

Leanes gezicht stond peinzend en de laatste dingen gingen behoedzamer in het kistje terug, ik heb misschien altijd al gevoeld dat ik me als iemand anders voordeed en een vermomming opbouwde tot die een tweede natuur werd. Er was belangrijk werk te doen, belangrijker dan de handel, en tegen de tijd dat ik besefte dat ik zelfs toen nog een andere richting had kunnen kiezen, zat mijn masker veel te vast om het nog af te kunnen doen. Nou ja, gedane zaken nemen geen keer, en het masker zit losser. Een week geleden overwoog ik nog ervaring op te doen door met Logain te beginnen. Maar ik ben niet ervaren meer, en ik denk dat hij het soort man is die zich meer gedane beloften meent te herinneren dan je ooit van plan was te doen en er dan ook nog eens op rekent dat je ze nakomt.’ Plotseling krulde er een glimlachje rond haar mondhoeken. ‘Mijn moeder zei altijd dat je het dan slecht had ingeschat. Als er geen uitweg was, moest je óf je waardigheid overboord gooien en op de loop gaan, óf de prijs betalen en het beschouwen als een les.’ De glimlach kreeg iets guitigs. ‘Mijn tante Resara placht te zeggen dat je de prijs moest betalen en ervan genieten.’

Min kon slechts haar hoofd schudden. Leane was echt een heel andere vrouw geworden. Op die manier praten over... Ze luisterde er naar, maar kon het nauwelijks geloven. Hoewel... Leane zag er inderdaad anders uit. Ondanks al het gedoe met de borsteltjes kon Min nergens op haar gezicht iets van kleur of poeder ontdekken. Toch leken haar lippen voller, haar jukbeenderen scherper en haar ogen groter. Ze had er altijd al aardig uitgezien, maar nu was ze wel vijfmaal zo mooi.

Siuan was echter nog niet met haar klaar. ‘En als die landheer net zo is als Logain?’ zei ze zacht. ‘Wat doe je dan?’ Leane rechtte haar rug en hoewel ze eens flink slikte voor ze antwoord gaf, was haar stem volkomen vlak. ‘Als je de mogelijkheden overweegt, welke zou jij kiezen?’

Geen van beiden knipperde met de ogen en het bleef lang stil. Voordat Siuan antwoord kon geven – als ze dat al wilde; Min had het graag willen horen – rammelden de kettingen en het slot aan de andere kant van de deur.

Siuan en Leane kwamen langzaam overeind en pakten kalm en af wachtend hun zadeltassen, maar Min sprong op en wenste dat ze haar mes had. Een dwaze wens, dacht ze. Brengt me alleen maar nog meer in problemen. Ik ben geen stomme held uit een verhaaltje. Zelfs als ik op de wacht afspring ...

De deur ging open en een man met een grote leren voorschoot over zijn wambuis vulde de deuropening. Geen kerel om door een jonge vrouw te worden aangevallen, zelfs niet met een mes. Zelfs niet met een bijl. Je kon hem ‘breed’ noemen. En ‘omvangrijk’. Het weinige dat restte van zijn haar was bijna wit, maar hij zag er even hard uit als een oude eiken boomstronk. ‘Tijd meisjes, tijd om voor de heer te verschijnen,’ zei hij bars. ‘Lopen jullie op eigen benen of moeten we jullie als graanzakken meesjouwen? Jullie gaan hoe dan ook mee, maar met deze hitte draag ik je liever niet.’

Min loerde langs hem heen en zag nog twee mannen op hen wachten. Ook hun haar was grijs, maar ze waren net zo onverzettelijk, zij het niet zo groot.

‘We lopen,’ zei Siuan droogjes.

‘Mooi. Kom op dan. Loop maar mee. Heer Garet houdt niet van wachten.’

Ondanks de belofte zelf de stoffige straat af te lopen, nam elke man een van hen stevig bij de arm. De hand van de kalende man omsloot Mins arm als een zware handboei. Vluchten? Vergeet het maar , dacht ze bitter. Ze overwoog om tegen zijn gelaarsde enkel te schoppen om te zien of hij haar los zou laten, maar hij zag er zo stevig uit dat ze er waarschijnlijk alleen maar een zere teen aan zou overhouden en vervolgens de rest van de weg meegesleurd zou worden. Leane leek in gedachten verzonken; ze maakte enkele vage gebaren met haar vrije hand en haar lippen bewogen zich stil alsof ze oefende op wat ze straks ging zeggen, maar telkens schudde ze haar hoofd en begon dan weer opnieuw. Siuan was ook met zichzelf bezig, maar haar gezicht toonde openlijk haar bezorgdheid, en ze beet zelfs op haar onderlip. Siuan gaf nóóit blijk van zoveel ongerustheid. Alles bij elkaar droeg het tweetal weinig bij aan Mins zelfvertrouwen. De gelagkamer van de Gerechtigheid van de Goede Koningin met zijn eiken balken deed dat zelfs nog minder. Aan de ene kant stond Admer Nem, met sluik haar en een gele verkleuring rond zijn gezwollen oog, bij een handvol even forse broers, neven en hun vrouwen, allemaal in hun beste jassen of voorschoten. De boer nam de drie gevangenen zowel woest als voldaan op, waardoor Mins moed haar in de schoenen zonk. De blikken van de boerinnen waren zo mogelijk nog erger, blikken van pure haat. Voor de andere muren stonden wel zes rijen dorpelingen, allemaal gekleed voor het werk dat ze hiervoor hadden onderbroken. De smid had nog steeds zijn leren voorschoot om, en een aantal vrouwen had de mouwen opgerold; hun armen zaten nog onder het meel. In de kamer klonk het geroezemoes van hun onderlinge gemompel, zowel van de ouderen als van de paar kinderen, en hun ogen volgden de drie vrouwen even gretig als die van de familie Nem. Min bedacht dat dit wel de opwindendste gebeurtenis moest zijn waar Korense Bronnen ooit getuige van was geweest. Ze had slechts één keer een menigte in zo’n stemming meegemaakt – bij een terechtstelling. De tafels waren weggehaald, behalve een die voor de brede open haard stond. Er zat een forse man achter met een ruw gezicht en grijsgespikkeld haar. Hij was gekleed in een mooi gesneden jas van donkergroene zijde en had zijn handen gevouwen op het tafelblad liggen. Naast de tafel stond een slanke vrouw, ongeveer van dezelfde leeftijd als de man, gekleed in een fraai, grijswollen gewaad met witte geborduurde bloemen om de hals. Dit zouden volgens Min wel de plaatselijke heer en zijn vrouwe zijn; boerenadel die nauwelijks meer van de wereld wist dan hun pachters en hun boeren... Hun bewakers plaatsten hen voor de tafel en verdwenen in de menigte. De vrouw in het grijs kwam naar voren en het gemurmel stierf weg.