Robert Jordan - Vuur uit de hemel

Het zeil aan de achterkant liet een spleet open die net groot genoeg was voor Min om het dorp achter hen kleiner te zien worden, om ten slotte te verdwijnen. Het uitzicht bood hun beurtelings uitgestrekte bosjes en omheinde akkers. Ze was te verbijsterd om iets te zeggen. Siuans grootse doel zou weldra eindigen in het schuren van potten en het schrobben van vloeren. Ze had de vrouw nooit moeten helpen, nooit bij haar moeten blijven. Ze had bij de eerste de beste gelegenheid naar Tyr moeten rijden.

‘Nou,’ zei Leane opeens, ‘dat is niet slecht afgelopen.’ Ze had haar gewone, ferme stem weer, maar haar woorden klonken heel gloedvol – van opwinding! – en haar wangen waren felrood. ‘Het had beter gekund, maar de praktijk zal het leren.’ Haar zacht gelach klonk bijna giechelend. ‘Ik heb nooit beseft hoeveel plezier je erdoor kan hebben. Toen ik zowaar zijn pols voelde bonzen...’ Even hield ze haar hand zoals ze hem op Brins pols gelegd had. ‘Ik geloof niet dat ik me ooit zo levend gevoeld heb, zo bewust van dit alles. Tante Resara placht te zeggen dat mannen een betere jacht bieden dan de valkerij, maar tot vandaag had ik dat nooit begrepen.’ Min hield zich vast vanwege het schokken van de wagen en keek haar in opperste verbazing aan. ‘Je bent gek geworden,’ zei ze ten slotte. ‘Hoeveel jaar hebben we gezworen? Twee? Vijf? Ik neem aan dat je hoopt dat Garet Brin je al die tijd op zijn knie laat wippen! Nou, ik hoop dat hij je over de knie legt! Elke dag!’ De verbijstering op Leanes gezicht verbeterde Mins humeur niet. Verwachtte zij dat Min het net zo kalm zou opnemen als zij dat leek te doen? Maar eigenlijk was Min niet kwaad op Leane. Ze draaide zich om en keek Siuan woedend aan. ‘En jij! Als jij besluit om het op te geven, doe je het ook goed. Je hebt jezelf gewoon als een lam naar de slachtbank laten leiden. Waarom heb je dié eed gekozen? Licht, waarom?’

‘Omdat het de enige eed was,’ zei Siuan, ‘die me de zekerheid gaf dat hij niemand de opdracht zou geven ons dag en nacht te bewaken, landhuis of niet.’ Ze lag half uitgestrekt op de ruwe planken van de kar en zei het alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Kennelijk was Leane het met haar eens.

‘Je bent van plan om de eed te breken,’ zei Min na een poosje. Het kwam eruit als een geschokt gefluister, maar desondanks keek ze bezorgd naar het zeildoek tussen hen en Joni. Ze dacht niet dat hij het gehoord had.

‘Ik ben vastbesloten al het noodzakelijke te doen,’ zei Siuan vastberaden en even zacht. ‘Als ik er over twee of drie dagen zeker van ben dat ze ons niet meer echt in de gaten houden, vertrekken we. Ik vrees dat we paarden moeten stelen, aangezien die van ons weg zijn. Brin zal wel een mooie stoeterij hebben. Dat zal me spijten.’ En Leane keek haar als een kat met room op haar snorharen onverstoord aan. Ze moest het vanaf het begin geweten hebben en had daarom niet geaarzeld de eed af te leggen.

‘Spijt dat je paarden moet stelen?’ zei Min hees. ‘Je bent van plan om een eed te breken waaraan iedereen, behalve een Duistervriend, zich zou houden, en het spijt je dat je paarden moet stelen? Ik geloof jullie niet. Ik kén jullie niet.’

‘Wou je echt blijven om pannen te schuren?’ vroeg Leane even zacht, ‘terwijl Rhand rondzwerft met jouw hart in zijn hand?’ Min zweeg woedend. Die vrouwen hadden nooit mogen merken dat ze van Rhand Altor hield. Ze had het zichzelf niet eens willen bekennen. Een man die nauwelijks wist of ze in leven was. Zo’n man. Wat hij was, leek veel minder belangrijk dan het feit dat hij haar amper zag staan, maar het was allemaal met elkaar verbonden. Ze wil de zeggen dat ze zich aan haar eed zou houden, dat ze Rhand zou vergeten tijdens de jaren die het haar zou kosten om haar schuld in te lossen. Maar ze kon de woorden niet uit haar keel krijgen. Bloedvuur! Als ik hem nooit ontmoet had, zou ik nu niet in de moeilijk heden zitten!

Toen de stilte naar Mins zin te lang geduurd had, een stilte die slechts onderbroken werd door het regelmatige gepiep van de wielen en het kalme stappen van de paardenhoeven, nam Siuan weer het woord, ik ben van plan te doen wat ik gezworen heb. Maar pas als ik voltooid heb wat ik eerst moet doen. Ik heb niet gezworen hem meteen te zullen gaan dienen en ik heb terdege opgepast niet eens die indruk te wekken. Het is een klein verschil, dat weet ik, en een dat Garet Brin niet zal kunnen waarderen, maar desondanks wel waar.’ Min zakte verbaasd in elkaar en liet zich meevoeren met het trage geschommel van de kar. ‘Je bent van plan om te ontsnappen en na een paar jaar terug te komen om je aan Brin uit te leveren? Die man verkoopt je huid aan een leerlooierij. Onze huid.’ Zodra ze het gezegd had, besefte Min dat ze Siuans oplossing aanvaard had. Er vandoor gaan, dan terugkomen en...

Ik kan het niet! Ik hou van Rhand. En hij zou het niet eens merken als Garet Brin me de rest van mijn leven in zijn keuken laat werken!

‘Geen man om tegen je in te nemen, daar ben ik het mee eens,’ zuchtte Siuan. ‘Ik heb hem één keer eerder ontmoet. Ik was geweldig bang dat hij vandaag mijn stem zou herkennen. Gezichten kunnen veranderen, maar stemmen niet.’ Ze raakte haar eigen verbaasde gezicht aan, wat ze soms deed, en besefte het kennelijk niet eens. Toen klonk haar stem fermer, ik heb al een zware prijs betaald voor wat ik moest doen, en ook deze zal ik betalen. Als de tijd rijp is. Als je moet kiezen tussen verdrinken of je vastklampen aan een leeuwvis, dan klamp je je vast en hoopt er het beste van. Zo eenvoudig is het, Serenla.’

‘Een bediende zijn is niet de toekomst waarvoor ik zou kiezen,’ zei Leane, ‘maar het is een toekomst, en wie weet wat er kan gebeuren? Ik kan me nog maar al te goed herinneren hoe ik meende helemaal geen toekomst te hebben.’ Er verscheen een zuinige glimlach om haar lippen; ze sloot haar dromerige ogen half en haar stem werd van fluweel. ‘Bovendien geloof ik helemaal niet dat hij onze huid wil verkopen. Geef me een paar jaar om te oefenen en vervolgens enige tijd met heer Garet Brin, en hij zal ons met open armen begroeten en ons zijn beste kamers geven. Hij zal ons bedelven onder zijde en ons zijn karos aanbieden om naar verre einders te rijden.’ Min liet haar haar dagdromerij. De andere twee leefden volgens haar soms in droomwerelden. Er kwam iets anders in haar op. Het was onbelangrijk, maar het begon haar te ergeren. ‘Ach, Mara, leg me eens iets uit. Ik heb gemerkt dat sommige mensen glimlachen als ze mijn naam, Serenla, horen. Brin deed het, en hij zei iets over dat mijn moeder een voorgevoel moest hebben gehad. Waarom?’ in de Oude Spraak,’ zei Siuan, ‘betekent het “koppige dochter”. Je had wel een koppig trekje toen we elkaar voor het eerst ontmoetten. Zo lang en breed als de zee.’ En dat zei Siuan! De koppigste vrouw in de hele wereld! Haar glimlach reikte bijna tot haar oren. ‘Maar natuurlijk ben je vooruitgegaan. Bij het volgende dorp kun je de naam Chalinda gebruiken. Dat betekent “lief meisje”. Of wellicht...’ Plotseling schokte de kar harder dan ooit en ging toen sneller, alsof het paard galoppeerde. De drie vrouwen hotsten op en neer als graan op een zeef en keken elkaar verbaasd aan. Toen hees Siuan zich op en trok het zeildoek weg dat de bok aan het oog onttrok. Joni was verdwenen. Siuan wierp zich over het houten bankje en greep de teugels. Ze boog zich helemaal naar achteren en trok de teugels aan tot het paard stilstond. Min gooide de achterklep open en keek de weg af.

De weg liep door een bos, bijna een klein woud van eiken, iepen, sparren en lederbladbomen. Het stof van hun snelle rit dwarrelde nog neer, voor een deel op Joni, die een pas of zestig terug languit naast de weg lag.

Zonder erbij na te denken sprong Min op de grond en rende terug. Ze knielde naast de grote man neer. Hij ademde nog steeds, maar zijn ogen waren dicht en een bloedige snee opzij van zijn hoofd werd al een purperen zwelling.