Robert Jordan - Vuur uit de hemel

Leane duwde haar opzij en betastte Joni’s hoofd met vaardige vingers. ‘Hij blijft wel in leven,’ zei ze kalm. ‘Er schijnt niets gebroken te zijn, maar hij zal een paar dagen flinke hoofdpijn hebben als hij wakker wordt.’ Ze ging op haar hielen zitten en vouwde haar handen. Haar stem klonk bedroefd. ‘Ik kan trouwens toch niets meer voor hem doen. Drakenvuur, ik heb mezelf beloofd dat ik er niet meer om zou huilen.’

‘De vraag is...’ Min slikte en begon opnieuw. ‘De vraag is, leggen we hem achter in de wagen en nemen we hem mee naar het landhuis of... gaan we ervandoor?’ Licht, ik ben niet beter dan Siuan! ‘We zouden hem mee kunnen nemen tot aan de dichtstbijzijnde boerderij,’ zei Leane langzaam.

Siuan kwam naar hen toe en voerde het paard mee, alsof ze bang was dat het makke dier zou bijten. Ze wierp een blik op de man op de grond en fronste de wenkbrauwen. ‘Hij kan nooit van de wagen zijn gevallen. Ik zie hier geen wortels of stenen die dat kunnen veroorzaken.’ Ze keek onderzoekend rond, toen er vanonder de bomen een man op een grote, zwarte hengst naar hen roe reed. Hij voerde drie merries met zich mee, eentje met lang, ruw haar, die veel kleiner was dan de andere.

Het was een grote man, in een blauwzijden jas, met een zwaard aan zijn zijde. Zijn haar krulde tot op de brede schouders, en hij was donker en knap, ondanks de harde lijnen, alsof tegenslag hem diep had getekend. En hij was de laatste man die Min had verwacht, is dit jouw werk?’ wilde Siuan weten.

Logain glimlachte terwijl hij inhield naast de kar, maar er lag weinig vreugde in. ‘Een slinger is een handig ding, Mara. Je hebt geluk dat ik hier ben. Ik had verwacht dat jullie het dorp pas veel later zouden verlaten en dan amper op jullie benen hadden kunnen staan. De plaatselijke machthebber was blijkbaar vergevingsgezind.’ Opeens betrok zijn gezicht en zijn stem klonk als ruwe steen. ‘Dachten jullie dat ik je aan je lot over zou laten? Misschien had ik dat moeten doen. Je hebt me dingen beloofd, Mara. Ik wil de wraak die je beloofd hebt. Ik ben je op deze zoektocht tot halverwege de Zee der Stormen gevolgd, hoewel je me niet wilt vertellen waar je naar zoekt. Ik heb geen vragen gesteld over jouw belofte. Ik wil je echter wel dit zeggen: je tijd raakt op. Maak snel een eind aan je zoektocht en kom je beloften na, of ik laat jullie je eigen weg gaan. Je zult al snel ontdekken dat de meeste dorpen weinig op hebben met berooide vreemdelingen. Drie aardige vrouwen die alleen zijn? De aanblik van dit hier – hij raakte het zwaard aan zijn heup aan – heeft jullie vaker beschermd dan jullie weten. Vind gauw wat je zoekt, Mara.’ Aan het begin van hun tocht was hij niet zo hooghartig geweest. Toen was hij dankbaar voor hun hulp geweest, en nederig – zo nederig als een man als Logain maar kon zijn. Het leek of de tijd – en het gebrek aan resultaten – zijn dankbaarheid had doen verschrompelen. Siuan ontweek zijn felle blik niet. ‘Dat hoop ik,’ zei ze ferm. ‘Maar als je weg wilt, Iaat dan onze paarden hier en ga! Als je niet wilt roeien, verlaat dan de boot en zwem zelf. Kijk maar hoever je in je eentje met je wraak komt.’

Logains grote handen balden zich rond de teugels tot Min dacht zijn knokkels te horen kraken. Hij huiverde toen hij zijn heftige gevoelens moest onderdrukken. ‘Ik blijf nog een tijdje, Mara,’ zei hij ten slotte. ‘Nog eventjes.’

Heel even vlamde, voor Mins ogen, een kring om zijn hoofd op, een stralende kroon van goud en blauw. Siuan en Leane konden natuurlijk niets zien, maar ze wisten wat zij kon doen. Soms zag ze dingen over mensen, beelden, aura’s. Zelf noemde ze het visioenen. Soms wist ze wat die betekenden. Die vrouw zou gaan trouwen. Die man zou sterven. Kleine zaken of grote gebeurtenissen, heerlijke dingen of bleke schaduwen, elke ordening en uitleg over wie het wanneer betrof of waar het was. Aes Sedai en zwaardhanden hadden altijd aura’s; de meeste mensen niet. Het was niet altijd plezierig om te weten.

Ze had Logains aura eerder gezien en ze wist wat het betekende. Toekomstige eer. Maar voor hem, uitgerekend voor hem leek dat zo zinloos. Het dobbelspel had voor zijn paard, zwaard en jas gezorgd, hoewel Min betwijfelde of er wel eerlijk was gespeeld. Hij bezat niets en had behalve Siuans beloften geen vooruitzichten. Hoe kon Siuan die trouwens ooit houden? Zijn naam zelf was al een doodvonnis. Ze kon er geen touw aan vastknopen.

Logains humor kwam even snel terug als hij verdwenen was. Hij trok een dikke, grof geweven beurs uit zijn riem en rinkelde ermee, ik heb wat munten gevonden. We hoeven een tijdlang niet in een schuur te slapen.’

‘We hebben het gehoord,’ zei Siuan droogjes. ‘Ik had niet beter van jou verwacht.’

‘Beschouw het als een bijdrage aan je zoektocht.’ Ze hield haar hand op, maar hij bond met een licht spottende grijns de beurs weer aan zijn riem vast. ‘Ik zou je hand niet met gestolen geld willen bezoedelen, Mara. Bovendien ben ik er op deze manier zeker van dat jullie er niet vandoor gaan en mij achterlaten.’

Siuan keek of ze een degen doormidden kon bijten, maar ze zei niets. Logain ging rechtop in zijn stijgbeugels staan en tuurde de weg naar Korense Bronnen af. ‘Ik zie een kudde schapen met enkele jongens deze kant opkomen. Tijd om weg te rijden. Ze zullen dit zo snel mogelijk willen doorvertellen.’ Hij ging weer zitten en keek even naar Joni, die nog steeds bewusteloos naast de weg lag. ‘En hulp halen voor die kerel. Ik geloof niet dat ik hem hard genoeg geraakt heb om hem erg te verwonden.’

Min schudde het hoofd; de man bleef haar voortdurend verbazen. Ze had gedacht dat hij nog geen twee tellen zou denken aan een man die hij net bewusteloos had geslingerd.

Siuan en Leane verspilden geen tijd en klommen in hun zadel; Leane op de grijze merrie die ze Maanbloem noemde, en Siuan op Bela, de kleine, ruwharige merrie. Siuan had er meer moeite mee. Ze was nog steeds geen paardrijdster; na weken in het zadel behandelde ze de makke Bela nog steeds als een woest kijkend krijgsros. Leane kostte het nauwelijks enige inspanning om met Maanbloem om te gaan. Min wist dat zijzelf daar ergens tussenin zat; ze klom aanzienlijk leniger op haar vos Wilderoos dan Siuan, maar behoorlijk lomper dan Leane.

‘Denk je dat hij achter ons aan zal komen?’ vroeg Min toen ze op een drafje Korense Bronnen achter zich lieten en naar het zuiden reden. De vraag was bedoeld voor Siuan, maar Logain gaf antwoord. ‘De plaatselijke heer? Ik betwijfel of hij jullie belangrijk genoeg vindt.

Natuurlijk kan hij een man op pad sturen, en hij zal zeer zeker jullie signalement verspreiden. Vandaag rijden we zo lang mogelijk door, en morgen eveneens.’ Het leek of hij de leiding nam. ‘We zijn niet zo belangrijk,’ zei Siuan, ongemakkelijk in haar zadel wippend. Ze mocht dan beducht zijn voor Bela, maar haar blik op Logains rug zei dat zijn uitdaging van haar gezag niet lang stand zou houden.

Voor zichzelf hoopte Min dat Brin hen inderdaad onbelangrijk vond. Waarschijnlijk vond hij dat ook. Zolang hij tenminste nooit hun echte namen vernam. Logain liet zijn hengst sneller draven en ze spoorde Wilderoos aan om bij te blijven. Ze dacht liever aan komende dingen, niet aan wat achter haar lag.

Garet Brin stak zijn leren handschoenen achter zijn zwaardriem en nam de fluwelen hoed met de omgekrulde rand van zijn schrijftafel. De hoed was momenteel in zwang in Caemlin. Caralin had ervoor gezorgd. Hij gaf er niets om, maar zij meende dat hij zich naar zijn stand moest kleden, en dus legde ze ’s morgens zijde en fluweel voor hem klaar.

Toen hij de hoed met de hoge bol op zijn hoofd zette, zag hij een schaduwachtige weerkaatsing in een raam van zijn studeervertrek. Het paste wel dat het spiegelbeeld zo dun en beverig was. Hij kon zijn ogen zoveel samenknijpen als hij wilde, maar zijn grijze hoed en grijze zijden jas, versierd met geborduurde zilveren krullen op kraag en mouwen, leken geheel niet op de helm en de wapenrusting waaraan hij gewend was. Dat was voorbij. En dit... Dit was iets om de verloren uren te vullen. Meer was er niet. ‘Weet u zeker dat u dit wilt, heer Garet?’