Robert Jordan - Vuur uit de hemel

‘Allen hier, weest aandachtig en hoort toe,’ verkondigde de vrouw, ‘want gerechtigheid zal vandaag geschieden door heer Garet Brin. Gevangenen, u wordt ter oordeel geroepen voor heer Brin.’ Ze was dus niet de vrouwe van de heer, maar een of andere gezagsdrager. Garet Brin? Het enige dat Min wist, was dat hij kapitein-generaal was van de koninginnegarde in Caemlin. Was het dezelfde man? Ze keek naar Siuan, maar die staarde strak naar de brede vloerplanken voor haar voeten. Wie het ook was, deze Brin zag er vermoeid uit. ‘U wordt beschuldigd,’ vervolgde de vrouw in het grijs, ‘van het ’s nachts op ongeoorloofde manier betreden van een erf, van brandstichting en vernieling van een gebouw en de inboedel, van de dood van waardevol vee, van het aanvallen van de persoon van Admer Nem, en ten slotte van de diefstal van een beurs die volgens getuigen goud- en zilverstukken bevatte. Er dient te worden opgemerkt dat de aanval en de diefstal het werk van uw metgezel was, die ontsnapt is, maar voor de wet bent u alledrie even schuldig.’ Ze hield even op om dit te laten bezinken, en Min en Leane keken elkaar even meelijwekkend spottend aan. Dat was mooi: had Logain ook nog diefstal aan de lijst toegevoegd. Hij was nu vast al halverwege Morland, zo niet verder.

De vrouw ging verder. ‘Uw beschuldigers zijn hier in persoon.’ Ze gebaarde naar de familie Nem. ‘Admer Nem, u zult nu uw getuigenis afleggen.’

De stevige man kwam vol eigendunk en zelfbewust naar voren. Hij trok aan zijn jas, waarvan de houten knopen vanwege de omvang van zijn buik leken open te springen, en haalde zijn hand door het dunne haar dat voor zijn ogen bleef vallen. ‘Zoals ik al zei, heer Garet, het gebeurde als volgt...’

Hij gaf een redelijk onopgesmukt verslag van hoe hij hen ontdekt had op de hooizolder en hun bevolen had te voorschijn te komen, hoewel hij Logain zowat een voet groter maakte en die ene klap veranderde in een gevecht waarin Nem net zulke rake klappen uitdeelde als hij ontving. De lantaarn was gevallen, het hooi had snel vlam gevat en de andere familieleden waren in de vroege dageraad de boerderij uit gesneld. De gevangenen waren gegrepen en de schuur was tot de grond toe afgebrand, waarna werd ontdekt dat de beurs uit het huis verdwenen was. Hij repte er met geen woord over dat Brins dienaar langs was gereden op het moment dat enkele familieleden met touwen waren komen aandragen en een geschikte boomtak zochten.

Toen hij opnieuw over het ‘gevecht’ begon – ditmaal leek hij aan de winnende hand – onderbrak Brin hem. ‘Dat volstaat, baas Nem. U mag naar uw plaats gaan.’

Maar toen ging een van de Nem-vrouwen naast hem staan; naar haar leeftijd te oordelen kon ze Admers vrouw zijn. Haar volle gezicht had niets weeks; het was zo rond als een braadpan of een riviersteen, en bovendien rood aangelopen, maar niet alleen van boosheid. ‘Laat die zwervers maar eens goed geselen, heer Garet, hoort u? Een goede geseling en dan hup op een boerenkar naar Jornheuvel.’

‘Niemand heeft je gevraagd het woord te voeren, Maigan,’ zei de vrouw in het grijs scherp. ‘Dit is een rechtszitting, geen bijeenkomst om verzoeken in te dienen. Jij en Admer gaan naar je plaats. Nu.’ Ze gehoorzaamden, Admer iets bereidwilliger dan Maigan. De vrouw in het grijs richtte zich tot Min en haar gezellen. ‘Als u getuigenis wenst af te leggen om u te verdedigen of om verzachtende omstandigheden aan te voeren, mag u zulks nu doen.’ In haar stem klonk geen medeleven, klonk eigenlijk helemaal niets door. Min verwachtte dat Siuan zou spreken – ze nam altijd de leiding en het woord – maar Siuan bewoog zich niet, sloeg zelfs haar ogen niet op. Het was Leane die naar de tafel stapte, haar ogen gericht op de man erachter.

Ze hield zich kaarsrecht, maar haar gebruikelijke sierlijke, grote passen leken nu te glijden, toonden iets van een elegante soepelheid. Haar heupen en boezem leken meer op te vallen. Niet dat ze ergens mee te koop liep; je merkte het alleen op door haar manier van lopen. ‘Heer, wij zijn drie hulpeloze vrouwen, vluchtend voor de stormen die deze wereld teisteren.’ Haar gewoonlijk kordate stemgeluid was overgegaan in een fluweelzachte streling. In haar donkere ogen lag een vonkje, een soort smeulende uitdaging. ‘Berooid en dolend zochten we toevlucht in de schuur van baas Nem. Het was verkeerd, dat weet ik, maar we waren bang voor de nacht.’ Met een klein gebaar waarbij ze haar handen half ophief en de binnenkant van haar polsen aan Brin liet zien, leek ze op dat moment volkomen hulpeloos. Even slechts. ‘Die man Dalijn was eigenlijk een volkomen vreemde voor ons, een man die ons bescherming aanbood. In deze dagen dienen alleenstaande vrouwen een beschermer te hebben, heer, maar ik vrees dat we een slechte keus gemaakt hebben.’ Haar ogen werden groter, smekend, en maakten hem duidelijk dat hij een betere keus zou zijn. ‘Hij heeft inderdaad baas Nem aangevallen, mijn heer; wij zouden gevlucht zijn of gewerkt hebben ter vergoeding van ons onderdak voor die nacht.’ Ze gleed om de tafel heen, knielde sierlijk naast Brin neer en legde zacht haar vingers op zijn pols terwijl ze hem aankeek. Er trilde iets in haar stem, maar haar vage glim lach was voldoende om iedere man het hart op hol te brengen. Die zinspeelde op iets. ‘Mijn heer, wij zijn schuldig aan een kleine overtreding, geringer dan die waarvan we beschuldigd worden. Wij onderwerpen ons aan uw genade. Ik smeek u, heer, heb medelijden met ons en bescherm ons.’

Lange tijd staarde Brin haar aan. Toen schraapte hij zijn keel, schoof de stoel achteruit en liep naar de andere kant van de tafel. Onder de dorpelingen en boeren ontstond enige beweging; de mannen schraapten hun keel zoals hun heer had gedaan en de vrouwen mompelden onhoorbaar. Brin bleef voor Min staan. ‘Wat is jouw naam, meisje?’

‘Min, mijn heer.’ Ze hoorde Siuan gedempt grommen en voegde er haastig aan toe: ‘Serenla Min. Iedereen noemt me Serenla, mijn heer.’

‘Je moeder moet een voorgevoel hebben gehad,’ mompelde hij met een glimlach. Hij was niet de eerste die zo op haar naam reageerde. ‘Heb je een verklaring af te leggen, Serenla?’

‘Alleen dat het me heel erg spijt, heer, en het was echt onze schuld niet. Dalijn heeft alles gedaan. Ik vraag u om genade, mijn heer.’ Het was niet veel, na Leanes smeekbede, maar na haar voorstelling zou al het andere verbleken, en dit was het beste waartoe ze in staat was. Haar mond was even droog als de stoffige straat buiten. Wat moesten ze doen als hij besloot hen op te laten hangen? Hij knikte en liep naar Siuan toe, die nog steeds naar de vloer staarde. Hij pakte haar kin en richtte haar hoofd op. ‘En wat is jouw naam, meisje?’

Siuan rukte haar hoofd los en deed een stap achteruit. ‘Mara, heer,’ fluisterde ze. ‘Mara Tomanes.’

Min kreunde zachtjes. Siuan was zichtbaar bang, maar staarde de man tegelijk opstandig aan. Min verwachtte bijna dat ze van Brin zou eisen om hen onmiddellijk te laten gaan. Hij vroeg of ze een verklaring wilde afleggen en ze fluisterde stamelend nee, maar ze keek hem al die tijd aan alsof zij de baas was. Ze kon haar tong beheersen, maar zeker niet haar ogen.

Na een poosje draaide Brin zich om. ‘Ga bij je vriendinnen staan, meisje,’ zei hij tegen Leane terwijl hij naar zijn stoel terugkeerde. Ze gehoorzaamde met zichtbare teleurstelling en iets wat Min bij ieder ander kregeligheid zou hebben genoemd.

‘Ik ben tot een besluit gekomen,’ zei Brin, terwijl hij zich richtte tot alle aanwezigen. ‘De misdaden zijn ernstig, en niets wat ik gehoord heb, verandert de feiten. Als drie mannen in iemands huis sluipen om zijn kandelaars te stelen en een ervan valt de eigenaar aan, zijn ze alledrie schuldig. Er moet genoegdoening worden gegeven. Baas Nem, ik zal je het geld geven voor de herbouw van je schuur en voor zes melkkoeien.’ De ogen van de boer lichtten op, tot Brin er aan toevoegde: ‘Caralin zal je het bedrag uitbetalen als ze het eens is met de kosten. Ik heb gehoord dat enkele van jouw koeien steeds minder melk gaven.’ De vrouw in het grijs knikte instemmend. ‘Voor de buil op je hoofd ken ik je één zilvermark toe. Klaag niet,’ zei hij beslist, toen Nem zijn mond open wilde doen. ‘Maigan heeft je wel erger toegetakeld als je te veel gedronken had.’ Er steeg een instemmend gelach op, dat zich niets aantrok van Nems half beschaamde blikken en dat misschien nog wel werd versterkt door de wijze waarop Maigan haar man met opeengeklemde lippen aankeek, ik zal ook het bedrag van de gestolen beurs vergoeden, wanneer Caralin zich van het juiste bedrag overtuigd heeft.’ Nem en zijn vrouw leken nu allebei even ontevreden, maar ze zwegen. Het was duidelijk dat hij had gegeven wat hij goed achtte. Min begon hoop te krijgen.