Robert Jordan - Vuur uit de hemel

Het Rad des Tijds draait rond en rond. Eeuwen komen en gaan en laten herinneringen achter die sagen worden. Dan vervagen de sagen tot mythen, tot ook die allang zijn vergeten bij de wederkomst van de Eeuw die deze verhalen schiep. In een Eeuw – door sommigen de Derde Eeuw genoemd, een Eeuw die nog zal komen, een Eeuw die reeds voorbij is – stak een wind op in het grote bos dat het Breemwoud genoemd wordt. De wind was niet het begin. Er is begin noch einde aan de wenteling van het Rad des Tijds. Maar het was een begin.

De wind blies naar het zuiden en naar het westen, een verdorrende wind onder een zon van gesmolten goud. Wekenlang was er op het land geen regen gevallen en de warme zomerdagen werden heter en heter. De bomen zaten veel te vroeg vol dorre bladeren, en waar eens water had gestroomd, lagen droge rivierbeddingen. Op een open plek, waar het gras verdwenen was en de grond slechts werd vastgehouden door iel, dor struikgewas, begon de wind lang begraven stenen bloot te leggen. Ze waren verweerd en versleten, en het oog zou ze niet hebben herkend als de overblijfselen van een stad die slechts in verhalen voortleefde, maar voor het overige vergeten was. Voordat de wind de grens van Andor bereikte, verschenen er verspreide dorpen en velden, waar bezorgde boeren door verdroogde voren sloften. Tegen de tijd dat de wind het stof van de enige straat in het dorpje Korense Bronnen deed opwaaien, was het woud allang uitgedund tot struikgewas. De bronnen stonden deze zomer heel laag. Er lagen een paar honden in de hitte te hijgen, en twee halfnaakte jongens renden met stokken achter een met lucht gevulde blaas aan. Alleen de wind en het stof bewogen en een knerpend uithangbord boven de deur van de herberg, die net als alles in de straat was opgetrokken uit rode baksteen en een rieten dak had. Vanwege de bovenverdieping was het het hoogste gebouw in Korense Bronnen, een keurig en ordelijk plaatsje. De gezadelde paarden die voor de herberg waren vastgebonden, bewogen hun staart nauwelijks. Het uitgesneden uithangbord verkondigde de Gerechtigheid van de Goede Koningin.

Min keek met knipperende ogen tegen het stof door een spleet in de ruwe muur van de schuur. Ze kon nog net een schouder van de wacht bij de schuurdeur ontwaren, maar al haar aandacht was op de herberg verderop gericht. Ze had liever een minder dreigende naam gezien. Hun rechter, de plaatselijke heer, was er kennelijk al een tijdje, maar ze had hem niet zien aankomen. Hij hoorde nu zonder twijfel de aanklacht van de boer aan. Totdat een van de dienaren van de heer toevallig was langsgekomen, leken Admer Nem, zijn broers, neven en al hun vrouwen geneigd om hen onmiddellijk op te hangen. Ze vroeg zich af welke straf hier stond op het in brand steken van iemands stal met melkkoeien. Het was natuurlijk een ongelukje geweest, maar dat maakte volgens haar niet veel uit, omdat zij de stal stiekem binnengeslopen waren.

In alle verwarring was het Logain gelukt te ontsnappen. Hij had hen aan hun lot overgelaten – net iets voor hem, bloedvuur! – en ze wist niet of ze daar blij om moest zijn of niet. Nem had hen vlak voor zonsopgang ontdekt, en Logain had hem neergeslagen, waardoor zijn stallantaarn in het stro was gevallen. Het was dus eigenlijk allemaal Logains schuld. En die flapte er soms ook nog van alles uit. Het was misschien maar beter dat hij was verdwenen.

Ze draaide zich om, leunde tegen de muur en wiste het zweet van haar voorhoofd, hoewel het onmiddellijk weer terugkwam. In de schuur was het snikheet, maar het leek haar twee metgezellen niet te deren. Siuan lag verstrooid met een strootje tegen haar kin te tikken, terwijl ze naar de zoldering staarde. Ze droeg dezelfde donkere wollen rijkleren als Min. Leane, met haar gebronsde huid, slank en even lang als de meeste mannen, zat met gekruiste benen in haar witte ondergoed haar gewaad te verstellen. Ze hadden hun zadeltassen mogen houden na een onderzoek op zwaarden, bijlen of andere zaken waarmee ze zouden kunnen ontsnappen.

‘Wat is in Andor de straf voor het in de fik steken van een schuur?’ vroeg Min.

‘Als we geluk hebben, een pak slaag op het dorpsplein,’ zei Siuan zonder een spier te vertrekken. ‘Wat minder geluk en het wordt een geseling.’

‘Licht!’ verzuchtte Min. ‘Hoe kan je dat geluk noemen?’ Siuan rolde op haar zij, steunend op een elleboog. Ze was een stevige vrouw die nog net geen schoonheid genoemd kon worden, maar toch meer dan knap. Ze leek slechts een paar jaar ouder dan Min, maar haar felle blauwe ogen getuigden van hooghartigheid, wat in het geheel niet paste bij een jonge vrouw die een geding afwachtte in de schuur van een boerendorpje. Soms vergat Siuan haar plaats al evenzeer als Logain, misschien nog wel meer. ‘Als de stokslagen voor bij zijn,’ zei ze op een toon van sta-niet-te-bazelen en haal-geen-stomme-dingen-uit, ‘zijn ze voorbij, en kunnen we verder. We verliezen er minder tijd mee dan bij elke andere straf. Aanzienlijk minder dan bij ophanging, om maar wat te noemen. Maar met wat ik me van de Andoraanse wet herinner, geloof ik niet dat het daarop zal uitdraaien.’

Mins schouders schokten kort van haar piepende gelach; dat was in ieder geval beter dan te gaan huilen. ‘Tijd? Op deze manier hebben we alle tijd. Bloedvuur, we hebben elk dorpje tussen Tar Valon en hier gezien, en niks gevonden. Nog geen glimpje, nog geen zucht. Ik geloof niet dat er een bijeenkomst is. En nu moeten we lopen. Als ik het goed heb gehoord, heeft Logain de paarden meegenomen. Geen paard en opgesloten in een schuur in afwachting van het Licht mag weten wat!’

‘Let op je woorden,’ fluisterde Siuan scherp, en keek veelzeggend naar de ruwe deur met daarachter de bewaker. ‘Een losse tong brengt geen vis in het net maar jezelf.’

Min grimaste, deels omdat ze Siuans Tyreense vissersgezegden zat was, maar ook omdat de ander gelijk had. Tot nu toe waren ze slecht nieuws voorgebleven – dodelijk nieuws drukte het beter uit – maar er was nieuws dat binnen een dag wel honderd span aflegde. Siuan reisde als Mara en Leane als Amena. Logain had de naam Dalijn gekozen nadat Siuan hem ervan overtuigd had dat de naam Guaire de keus van een dwaas was. Min geloofde nog steeds niet dat iemand haar eigen naam zou herkennen, maar Siuan stond erop haar Serenla te noemen. Zelfs Logain kende hun echte namen niet. De echte moeilijkheid was dat Siuan niet wilde opgeven. Al die weken hadden slechts mislukkingen opgeleverd, en nu dit nog. Maar zelfs haar verstandige idee om naar Tyr te gaan, had een storm doen opsteken waarvan zelfs Logain ineenkromp. Hoe langer ze gespeurd hadden zonder te vinden wat Siuan zocht, hoe humeuriger die geworden was. En met dat humeur van haar kon ze vroeger al rots verbrijzelen . Min was zo verstandig die gedachte voor zich te houden. Leane was eindelijk klaar met haar jurk. Ze trok hem over haar hoofd en deed de knoopjes op de rug vast. Min zag niet in waarom Leane al die moeite gedaan had; zelf had ze aan elk werkje met naald en draad een hekel. De hals was nu wat lager en toonde iets van Leanes boezem. Het kleedde daar ook wat strakker af, net als om haar middel. Maar wat had dat hier voor zin? Niemand zou haar in deze snikhete schuur ten dans vragen.

Leane zocht in Mins zadeltassen en trok er het houten kistje uit met kleurtjes, poeder en ander spul, dat Laras Min bij hun vertrek in de handen had gedrukt. Min was al die tijd van plan geweest de kist weg te gooien, maar was er om de een of andere reden nooit aan toe gekomen. In het kistdeksel zat een spiegeltje, en in minder dan geen tijd begon Leane haar gezicht met kleine, konijnenharen borsteltjes op te maken. Vroeger had ze voor dit soort zaken nooit enige belangstelling getoond. Nu leek ze boos dat er maar één zwarthouten borstel en één ivoren kammetje voor haar haren in zaten. Ze mopperde zelfs dat ze niets had om het krulijzer te verhitten! Sinds het begin van Siuans zoektocht was haar donkere haar gegroeid, maar het reikte nog steeds niet tot haar schouders.