Robert Jordan - Vuur uit de hemel

Ze haalde slechts haar schouders op. ‘Je mag, wat mij betreft, net zo lang met je poppetjes spelen als je wilt. Je bent niet erg gastvrij, Rahvin, dus neem me niet kwalijk dat ik...’ Op het tafeltje naast Rahvins bed verrees opeens een zilveren schenkkan die kantelde en donkerrode wijn in een met goud beslagen roemer goot. Toen de kan weer stond, zweefde de roemer naar Lanfirs hand. Natuurlijk voelde hij slechts een lichte prikkeling, zag niet dat er stromen werden geweven en dat vond hij vervelend. Dat zij op haar beurt ook niets van zijn weefsel opving, herstelde het evenwicht niet voldoen de.

‘Waarom?’ wilde hij opnieuw weten.

Ze nam bedaard een slokje voor ze iets zei. ‘Aangezien je mij en de anderen vermijdt, komen enkele Uitverkorenen hierheen. Ik ben als eerste gekomen, zodat je weet dat het geen aanval is.’

‘Anderen? Is dit een van jouw plannetjes? Ik heb geen enkele behoefte aan de plannen van iemand anders.’ Opeens lachte hij, een laag en vol geluid. ‘Het is dus geen aanval, hè? Maar jij hebt nooit echt van een openlijke aanval gehouden, nietwaar? Niet zo erg als Moghedien misschien, maar je gaf altijd de voorkeur aan een aanval van opzij of van achteren. Ik zal je ditmaal vertrouwen, lang genoeg om naar je te luisteren. Zolang als ik je kan zien.’ Wie Lanfir achter zich vertrouwde, verdiende het mes dat hij weldra in zijn rug zou krijgen. Niet dat ze echt vertrouwd kon worden, ook niet als je haar in het oog hield. Op z’n best waren haar kuren wisselvallig. ‘Wie worden er nog meer op het feestje verwacht?’ Ditmaal kreeg hij de waarschuwing ruimschoots op tijd – de daad van een man – toen een tweede poort zich opende, waardoor marmeren balustrades van ruime balkons zichtbaar werden en meeuwen die krijsend rondzwierden in een wolkeloze blauwe lucht. Ten slotte verscheen er een man die door de poort stapte, waarna deze zich achter hem sloot.

Sammael was een gedrongen, stevige man en leek groter dan hij in werkelijkheid was. Hij liep snel en ferm, zijn manier van doen was kortaf. Met zijn blauwe ogen, goudblonde haren en keurig vierkant geknipte baard zou hij misschien meer dan gemiddeld knap kunnen worden genoemd, als er geen litteken dwars over zijn gezicht had gelopen, alsof iemand een roodgloeiende pook over zijn gelaat had g trokken, van de haarrand tot zijn kaak. Hij had de wond, die zo lang geleden was toegebracht, meteen kunnen laten verdwijnen, maar hij verkoos dat niet te doen.

Omdat hij even stevig met saidin verbonden was als Rahvin – hij was zo dichtbij dat Rahvin het vaag kon voelen – nam Sammael hem behoedzaam op. ‘Ik had hulpvaardige dienstertjes en dansmeisjes verwacht, Rahvin. Heb je na al die jaren eindelijk genoeg van je sport gekregen?’ Lanfir zat te gniffelen achter haar roemer wijn. ‘Had iemand het over sport?’

Rahvin had niet eens gemerkt dat een derde poort was geopend, waarachter een grote kamer zichtbaar was, vol fonteinen en geribbelde zuilen, bijna naakte acrobaten en dienaren die even schaars gekleed waren. Vreemd genoeg zat er een magere oude man in een verkreukelde jas sombertjes tussen de spelers. Twee bedienden in vliesdunne lapjes die niets voorstelden. Een krachtig gebouwde man met een goudgedreven dienblad en een prachtige, weelderige vrouw die voorzichtig wijn uit een geslepen kristallen karaf schonk in een bijpassende bokaal. Ze volgden de nieuw aangekomene voordat de poort in het niets verdween.

In elk ander gezelschap zonder Lanfir zou Graendal een indrukwekkend knappe vrouw worden genoemd, rijp en wellustig. Haar gewaad van groene zijde was laag uitgesneden. Een robijn ter grootte van een kippenei lag tussen haar borsten genesteld en een diadeem met nog meer robijnen tooide haar lange, zonnekleurige haren. Naast Lanfir was ze gewoon mollig en mooi. Of die onvermijdelijke ver gelijking haar bezighield, was aan haar geamuseerde glimlach niet te merken.

Gouden armbanden rinkelden toen ze met haar beringde vingers achter zich wuifde. Het dienstmeisje liet het glas snel in haar hand glijden met net zo’n kruiperige glimlach als de man. Graendal lette er niet op. ‘Zo,’ zei ze opgewekt. ‘Bijna de helft van de levende Uitverkorenen op één plek bij elkaar. En niemand probeert iemand te doden. Wie zou dat vóór de terugkeer van de Grote Heer van het Duister hebben verwacht? Ishamael voorkwam een tijdlang tenminste nog dat we elkaar naar de keel vlogen, maar zoiets...’

‘Spreek je altijd zo onverbloemd in aanwezigheid van bedienden?’ zei Sammael met een grimas.

Graendal knipperde met haar ogen en wierp een blik op het tweetal achter haar alsof ze hen had vergeten. ‘Ze zullen niets ongepasts ver tellen. Ze aanbidden me. Is dat niet zo?’ De twee vielen op hun knieën en hun vurige liefde voor haar stroomde bijna uit hen. Het was echt: ze hielden van haar. Op dit moment. Even later fronste ze licht en de bedienden verstarden, hun monden nog half open. ‘Zij gaan wel door. Maar ze bezorgen je zo toch geen last meer, hè?’ Rahvin schudde het hoofd en vroeg zich af wie het waren of wat ze waren geweest. Graendals bedienden moesten niet alleen uiterlijk mooi zijn, maar ook macht hebben of aanzien genieten. Een vroegere heer als lijfknecht, een vrouwe om haar bad te vullen, dat was Graendals smaak. Dat ze zichzelf hiermee verwende, was hem om het even, maar ze was wel spilziek. Dit paar had nut kunnen hebben als ze op de juiste manier waren behandeld, maar Graendals wilsdwang stond weinig meer dan louter versiering toe. De vrouw was niet echt verfijnd.

‘Moet ik op nog meer mensen rekenen, Lanfir?’ gromde hij. ‘Heb je Demandred ervan overtuigd dat hij niet moet denken dat hij echt de erfgenaam van de Grote Heer is?’

‘Ik betwijfel of zijn hoogmoed daar groot genoeg voor is,’ antwoordde Lanfir gladjes. ‘Hij kan zelf zien waar dat Ishamael gebracht heeft. Maar dat is nu net het punt. Wat Graendal net zei. Eens waren we met dertien, en onsterfelijk. Nu zijn er vier dood en heeft één ons verraden. Wij vier zijn de enigen die hier vandaag bij elkaar komen en dat volstaat.’

‘Weet je zeker dat Asmodean is overgelopen?’ wilde Sammael weten. ‘Vroeger had hij daar zeker de moed niet voor. Waar haalt hij het lef vandaan een verloren zaak te steunen?’

Lanfir glimlachte even geamuseerd. ‘Hij had de moed voor een hinderlaag, waarmee hij, volgens hem, boven ons zou komen te staan. En toen hij moest kiezen tussen de dood of een tot mislukken gedoemde zaak, was er maar weinig moed voor zijn keuze nodig.’

‘En weinig tijd om na te denken, wil ik wedden.’ Het litteken maak te de ironie op Sammaels gezicht nog bijtender. ‘Als je hem zo nabij was dat je dit alles weet, waarom heb je hem dan in leven gelaten? Je had hem kunnen doden voor hij ook maar merkte dat je er was.’ ik dood iemand niet zo snel als jij. Dood betekent het einde, is onomkeerbaar en er bestaan meestal andere wegen die meer opleveren. Bovendien, in woorden die jij begrijpt, wilde ik geen openlijke aan val inzetten tegen sterkere krachten.’

‘Is hij echt zo sterk?’ vroeg Rahvin kalm. ‘Die Rhand Altor? Zou hij jou in een rechtstreeks gevecht kunnen overweldigen?’ Rahvin zou het zo nodig zelf ook best kunnen, net als Sammael, maar als een van beide mannen zoiets probeerde, zou Graendal zich waarschijnlijk verbinden met Lanfir. Beide vrouwen zouden barstensvol met de Ene Kracht zitten, klaar om terug te slaan zodra ze enige achterdocht tegen een van de twee mannen koesterden. Of tegen elkaar. Maar die boerenjongen. Een ongeoefende schaapherder! Ongeoefend, tenzij Asmodean er iets aan ging doen.

‘Hij is de herboren Lews Therin Telamon,’ zei Lanfir even zachtjes, ‘en Lews Therin was ongemeen sterk.’ Verstrooid streek Sammael langs het litteken op zijn gezicht. Lews Therin had hem dat bezorgd. Drieduizend jaar of langer geleden, lang voor het Breken van de Wereld, vóór de Grote Heer was opgesloten, lang voor alles wat gebeurd was, maar Sammael zou het nooit vergeten.