Robert Jordan - Vuur uit de hemel

‘Nou,’ bracht Graendal naar voren, ‘zijn we eindelijk bij het onderwerp beland dat we hier dienen te bespreken?’ Rahvin schrok verontrust op. De twee bedienden stonden nog steeds stijf bevroren stil – of opnieuw eigenlijk. Sammael mompelde iets in zijn baard.

‘Als die Rhand Altor tenminste echt de wedergeboren Lews Therin Telamon is,’ vervolgde Graendal, terwijl ze op de man ging zitten die op handen en knieën lag neergeknield. ‘Het verbaast me dat je hem nog niet in je bed hebt gelokt, Lanfir. Of is dat niet zo gemakkelijk?

Ik meen me te herinneren dat Lews Therin jou aan het lijntje had en niet andersom. Hij snoerde je de mond bij je woedeaanvalletjes en kon je voor zijn glaasje wijn overal heen sturen, zogezegd.’ Ze zette haar eigen glas terug op het blad dat roerloos door de nietsziende geknielde vrouw werd opgehouden. ‘Je was zo stapel op hem dat je languit aan zijn voeten ging liggen als hij “lig” zei.’ Lanfirs donkere ogen schitterden kort voor ze weer kalm werd. ‘Mogelijk is hij de herrezen Lews Therin, maar hij is niet Lews Therin zelf.’

‘Hoe weet je dat?’ vroeg Graendal, met een glimlach alsof het allemaal een grapje was. ‘Het kan volgens velen best zo zijn dat allen worden geboren en herboren tijdens het draaien van het Rad, maar ik heb nooit gelezen dat zoiets als dit is gebeurd. Een unieke man die volgens de voorspelling wordt herboren. Wie kan weten wie hij is?’ Lanfir toonde een laatdunkende glimlach, ik heb hem van nabij gadegeslagen. Hij is niet meer dan hoe hij eruitziet, een herder, nog steeds meer kinderlijk dan niet.’ Hoon verflauwde tot ernst. ‘Maar nu heeft hij Asmodean, al is dat een zwakke bondgenoot. Maar zelfs nog vóór Asmodean zijn vier Uitverkorenen in de strijd tegen hem gevallen.’

‘Laat hem het dode hout maar sprokkelen,’ zei Sammael ruw. Hij weefde stromen Lucht om een stoel over het tapijt naar hem toe te slepen en steunde met een arm op de lage rug van houtsnijwerk, waarbij hij zijn voeten over elkaar sloeg. Wie meende dat hij zich ontspande, was een dwaas. Sammael hield graag zijn vijanden voor de gek door de indruk te wekken dat ze hem onverhoeds konden aanvallen. ‘Des te meer zal er zijn voor de overblijvenden op de Dag van de Terugkeer. Of denk je misschien dat hij Tarmon Gai’don zal winnen, Lanfir? Zelfs als hij Asmodean enige ruggengraat kan geven, heeft hij ditmaal geen Honderd Gezellen. Of hij nu samen met Asmodean of alleen is, de Grote Heer zal hem uitknijpen als kapot zeer licht.’

Lanfir keek hem vol minachting aan. ‘Hoeveel van ons zullen nog in leven zijn wanneer de Grote Heer eindelijk wordt bevrijd? Vier zijn er reeds weg. Ben jij de volgende, Sammael? Dat zou je wel leuk vinden. Als je hem verslaat, kun je eindelijk dat litteken kwijtraken. Och, dat was ik vergeten. Hoe vaak heb je tegenover hem gestaan in de Oorlog van Macht? Heb je weleens gewonnen? Ik meen het me niet te kunnen herinneren.’ Zonder enige hapering richtte ze zich op eens tot Graendal. ‘Of misschien ben jij het wel. Om de een of andere reden weifelt hij als hij een vrouw moet doden, maar jij krijgt zelfs niet eens een keus zoals Asmodean. Je kunt hem net zomin iets leren als een steen dat zou kunnen. Maar misschien wil hij jou als schoothondje houden. Dat zou eens iets anders zijn, nietwaar? In plaats van te beslissen welk poppetje jou het best bevalt, zou je kunnen leren hoe je lief voor anderen moet zijn.’

Graendals gezicht vertrok van woede en Rahvin bereidde zich voor op alles wat die twee vrouwen elkaar zouden toeslingeren, bereidde zich zelfs voor om bij enig glimpje van lotsvuur te reizen. Toen voel de hij hoe Sammael Kracht begon te verzamelen, voelde het verschil – Sammael zou het een handig voordeel willen noemen – en boog zich opzij om diens arm vast te pakken. Sammael schudde zich kwaad los, maar het moment was voorbij. De twee vrouwen keken nu naar hen, niet naar elkaar. Geen van beiden kon weten wat er zojuist precies was voorgevallen, maar het was duidelijk dat er iets gebeurd was tussen Sammael en Rahvin. In hun ogen lag argwaan, ik wil horen wat Lanfir te zeggen heeft.’ Hij keek Sammael niet aan, maar de woorden waren voor hem bedoeld. ‘Er steekt meer achter deze domme poging ons angst aan te jagen.’ Sammaels hoofd schoot omhoog met wat een knikje had kunnen zijn of louter ontstemming, maar voor nu moest het voldoende zijn.

‘O, er steekt ook meer achter, al kan een klein beetje angst geen kwaad.’ Lanfirs donkere ogen stonden nog achterdochtig, maar haar stem klonk even helder als stilstaand water, ‘Ishamael heeft geprobeerd hem te overheersen en faalde, heeft ten slotte getracht hem te doden en faalde ook daarin. Maar Ishamael probeerde dat alles door hem te koeioneren en angst aan te jagen, en dat maakt niet veel in druk op Rhand Altor.’

‘Ishamael was meer dan half gek,’ mompelde Sammael, ‘en minder dan amper menselijk.’

‘Zijn wij dat?’ Graendal trok een wenkbrauw hoog op. ‘Amper menselijk? We zijn toch wel iets meer. Dit is menselijk.’ Ze liet haar vinger langs de wang van de geknielde vrouw naast zich glijden. ‘Er zal een nieuw woord voor ons bedacht moeten worden.’

‘Wat we ook zijn,’ zei Lanfir, ‘waar Ishamael faalde, kunnen wij slagen.’ Ze stond een tikkeltje voorovergebogen, alsof ze ervoor wilde zorgen dat haar woorden goed tot hen doordrongen. Lanfir liet nooit iets van spanning merken. Waarom nu wel?

‘Waarom alleen wij vieren?’ vroeg Rahvin. Dat andere ‘waarom’ moest wachten.

‘Waarom meer?’ antwoordde Lanfir. ‘Als wij op de Dag van de Te rugkeer de Herrezen Draak voor de Grote Heer kunnen laten neer knielen, waarom zouden wij die eer – en de beloning – dan delen, als dat niet nodig is? Misschien kan hij zelfs gebruikt worden om hoe zei je ook weer, Sammael? – het dode hout te sprokkelen.’

Zo’n antwoord begreep Rahvin. Natuurlijk vertrouwde hij haar net zomin als de anderen, maar lust tot macht begreep hij. De Uitverkorenen hadden heel wat tegen elkaar samengezworen om de hoogste te worden, tot aan de dag dat Lews Therin hen in de kerker van de Grote Heer had opgesloten, en op de dag van hun bevrijding waren ze daar vrolijk mee doorgegaan. Hij diende er alleen zeker van te zijn dat Lanfirs plan zijn eigen plannen niet doorkruiste. ‘Ga verder,’ zei hij.

‘Allereerst: er is iemand anders die hem probeert te overheersen en hem misschien wil doden. Ik verdenk Moghedien of Demandred. Moghedien heeft steeds vanuit de schaduw willen werken en Demandred heeft Lews Therin altijd gehaat.’ Sammael glimlachte, of grijnsde wellicht, maar zijn haat was maar gering vergeleken met die van Demandred, al had hij er meer reden toe. ‘Hoe weet je dat het niet een van ons is?’ vroeg Graendal sluw. Lanfirs glimlach toonde evenveel tanden als de glimlach van de andere vrouw en was evenmin warm. ‘Omdat jullie met z’n drieën liever een schuilplekje voor jezelf zoeken om daar je macht uit te oefenen, terwijl de anderen elkaar naar het leven staan. En om andere redenen. Ik heb al gezegd dat ik Rhand Altor nauwgezet in het oog houd.’

Wat ze over hen zei, was waar. Rahvin zelf gaf de voorkeur aan on derhandelingen en listige plannen boven een openlijk gevecht, hoe wel hij er niet voor zou terugdeinzen als het nodig was. Sammael had altijd de krijg en verovering gebruikt. Tot hij zeker van de overwinning was, zou hij niet in de buurt van Lews Therin willen komen, zelfs niet nu de man als schaapherder was herrezen. Ook Graendal volgde de weg van verovering, hoewel bij haar werkwijze geen krijgs lieden betrokken waren. Ze hield zich druk bezig met haar speelgoed en zette slechts een voorzichtige stap vooruit. Openlijk, voor de zekerheid, want de Uitverkorenen hielden rekening met zulke dingen, maar die ene stap was nooit te ver.

‘Jullie weten dat ik hem ongezien in het oog kan houden,’ ging Lanfir door, ‘maar jullie moeten uit zijn buurt blijven, anders bestaat het gevaar dat jullie ontdekt worden. We moeten hem terughalen...’ Graendal boog zich belangstellend naar haar toe en Sammael begon tijdens haar verhaal te knikken. Rahvin wachtte met zijn oordeel. Het zou kunnen. En zo niet... Zo niet, dan zag hij verschillende mogelijkheden om de gebeurtenissen tot zijn eigen voordeel om te buigen. Dit zou inderdaad weleens heel leuk voor hem uit kunnen pakken.