Robert Jordan - Het Licht van Weleer

Moridin leek gericht op zijn vuur, en Demandred op hem, dus maakte Moghedien gebruik van de mogelijkheid om op te staan en naar de rand van het drijvende stenen platform te lopen. Het water was kristalhelder. Daaronder zag ze de mensen heel duidelijk. Ze dreven met hun benen geketend aan iets diep onder water, met hun armen op hun rug gebonden, en wuifden als zeewier heen en weer.

Het waren er duizenden. Allemaal keken ze met grote, doodsbange ogen omhoog naar de lucht. Ze waren gevangen in een permanente toestand van verdrinking. Niet dood, en ze mochten ook niet sterven, maar ze hapten doorlopend naar lucht en vonden alleen water. Terwijl Moghedien toekeek, kwam er iets donkers omhoog wat een van de lichamen de diepte in trok. Een wolk bloed kwam omhoog als een bloeiende bloem; daarop verzetten de anderen zich nog heviger.

Moghedien glimlachte. Het deed haar goed om nog iemand anders behalve zijzelf te zien lijden. Dit konden gewoon denkbeeldige schepsels zijn, maar het konden ook lieden zijn die de Grote Heer hadden teleurgesteld.

Een andere Poort opende zich aan de zijkant van het platform, en een onbekende vrouw stapte erdoor. Ze had schrikbarend onaangename gelaatstrekken: een dikke haakneus en bleke, loensende ogen. Ze droeg een gewaad van mooie gele zijde, maar het benadrukte alleen maar hoe lelijk ze was.

Moghedien sneerde en liep terug naar haar stoel. Waarom liet Moridin een vreemde toe bij hun vergadering? Die vrouw kon geleiden; het moest een van die nutteloze vrouwen zijn die zich in dit tijdperk Aes Sedai noemden.

Maar, dacht Moghedien terwijl ze weer plaatsnam, ze is wel machtig. Hoe had haar een Aes Sedai met zoveel talent kunnen ontgaan? Haar bronnen hadden die ellendige lichtekooi van een Nynaeve bijna meteen opgemerkt, maar ze hadden die toverkol over het hoofd gezien?

‘Is dit degene met wie je ons wilde laten kennismaken?’ vroeg Demandred met een afkeurend gezicht.

‘Nee,’ zei Moridin afwezig. ‘Jullie hebben Hessalam al eens ontmoet.’

Hessalam? Dat betekende... ‘zonder vergiffenis’ in de Oude Spraak. De vrouw keek Moghedien trots in de ogen, en haar houding had iets vertrouwds.

‘Ik heb dingen te doen, Moridin,’ zei de lelijke vrouw, ik hoop maar dat dit...’

Moghedien zoog haar adem naar binnen. Die stem...

‘Sla niet zo’n toon tegen me aan,’ onderbrak Moridin haar, zachtjes sprekend en zonder zich om te draaien. ‘Tegen niemand hier. Zelfs Moghedien staat op het ogenblik meer in de gunst dan jij.’

‘ Graendal? ’ vroeg Moghedien vol afgrijzen.

‘Noem die naam niet!’ blafte Moridin. Hij draaide zich naar haar om en het brandende water schoot hoger op. ‘Die is haar afgenomen.’

Graendal – Hessalam – ging zitten zonder nog naar Moghedien te kijken. Ja, de houding van die vrouw klopte. Zij was het inderdaad.

Moghedien grinnikte bijna van leedvermaak. Graendal had haar uiterlijk altijd als wapen gebruikt. Nou, nu was het een heel ander soort wapen. Prachtig! Die vrouw moest er haast dol van worden. Wat had ze gedaan om zo’n straf te verdienen? Graendals status – haar gezag, de mythen die over haar werden verteld – was altijd verbonden geweest met haar schoonheid. En nu? Zou ze moeten gaan zoeken naar de afzichtelijkste mensen om die als huisdieren te houden, de enigen die konden wedijveren met haar lelijkheid?

Deze keer lachte Moghedien wel. Het was een zachte lach, maar Graendal hoorde het. De vrouw keek haar aan met een blik die geheel op zich al een deel van de zee in brand had kunnen steken.

Moghedien keek kalm terug en voelde zich nu zekerder. Ze weerstond de neiging om de cour’souvra te strelen. Doe wat je wilt, Graendal, dacht ze. We staan nu op gelijke hoogte. We zullen zien wie deze wedren gaat winnen.

Een sterkere wind stak op en de rimpelingen op zee werden hoger, hoewel het platform zelf stil bleef liggen. Moridin liet zijn vuur uitgaan en verderop rezen golven op. Binnen in die golven kon Moghedien lichamen onderscheiden, weinig meer dan donkere schaduwen. Sommige waren levenloos. Andere zwommen naar het wateroppervlak, hun kettingen verwijderd, maar telkens als ze de lucht naderden trok iets hen weer omlaag.

‘Ons aantal is nog maar klein,’ zei Moridin. ‘Wij vieren, en degene die het zwaarst wordt gestraft, zijn alles wat er nog over is. Dat maakt ons als vanzelf de sterksten.’

Sommigen van ons wel, dacht Moghedien. Een van ons is gedood door Altor en had de Grote Heer nodig om terug te keren. Waarom was Moridin nooit gestraft voor zijn falen? Nou, het was beter om niet te lang te zoeken naar rechtvaardigheid in de daden van de Grote Heer.

‘Maar we zijn met te weinig.’ Moridin wuifde met zijn hand, en een stenen deur verscheen aan de zijkant van het platform. Geen Poort, gewoon een deur. Dit was Moridins droomflard; hij kon hem beheersen. De deur ging open en een man beende het platform op.

De man had donker haar en de gelaatstrekken van een Saldeaan: een lichte haakneus, schuinstaande ogen. Hij was lang en knap, en Moghedien herkende hem. ‘De leider van die jonge mannelijke Aes Sedai? Ik ken die man, Mazri...’

‘Die naam is afgeworpen,’ kapte Moridin haar af. ‘Net zoals wij allemaal toen we Uitverkoren werden alles wat we voorheen waren en de namen waarbij mensen ons kenden afwierpen. Vanaf nu zal deze man alleen nog bekendstaan als M’Hael. Een Uitverkorene.’

‘Uitverkorene?’ Hessalam stikte bijna in dat woord. ‘Die knul? Hij...’ Ze brak haar zin af.

Het was niet aan hen om te bepalen wie er Uitverkoren werd. Ze konden er onderling over ruziën, er zelfs over samenspannen als ze het voorzichtig aanpakten, maar twijfelen aan de Grote Heer... dat was niet toegestaan. Nooit.

Hessalam hield haar mond. Moridin zou deze man geen Uitverkorene durven noemen als de Grote Heer dat niet had besloten. Er viel niets tegen in te brengen. Toch huiverde Moghedien. Men zei dat Taim... M’hael... sterk was, misschien wel even sterk als zij, maar iemand verheffen uit deze Eeuw, zo onwetend als de mensen nu waren... Het stak haar om te beseffen dat deze M’Hael als haar gelijke zou worden beschouwd.

‘Ik zie de weerstand in jullie ogen,’ zei Moridin, die hen om beurten aankeek, ‘hoewel maar één van jullie zo dom was om dat ook uit te spreken. M’Hael heeft zijn beloning verdiend. Te veel van onze leden wierpen zich in krachtmetingen met Altor toen hij zwak werd geacht. M’Hael hier heeft het vertrouwen van Lews Therin gewonnen en vervolgens de leiding overgenomen over het opleiden van zijn wapens. Hij leidt een nieuwe generatie Gruwheren op voor de zaak van de Schaduw. Wat heeft het werk van jullie drie sinds jullie bevrijding opgeleverd?’

‘Je zult nog wel kennismaken met het fruit dat ik heb geoogst, Moridin,’ antwoordde Demandred op ingehouden toon. ‘Je zult er zeer uitgebreid mee kennismaken. Denk alleen aan mijn eis: ik ben degene die het tegen Altor opneemt op het slagveld. Zijn bloed is van mij, en van niemand anders.’ Hij keek hen allemaal even in de ogen, en uiteindelijk ook M’Hael. Het leek wel alsof ze elkaar kenden; ja, die twee hadden elkaar eerder ontmoet.

M’Hael bleef glimlachen. Je hebt er een tegenstrever bij, Demandred, dacht Moghedien. Hij wil Altor bijna even graag hebben als jij.

Demandred was de laatste tijd veranderd. Ooit zou het hem niet hebben uitgemaakt wie Lews Therin doodde, zolang de man maar dood was. Waarom stond Demandred erop het zelf te doen?

‘Moghedien,’ zei Moridin. ‘Demandred heeft dingen voorbereid gaat hem bij staan.’

‘Bíjstaan?’ zei ze. ‘Ik...’

‘Vergeet je je plaats alweer zo snel, Moghedien?’ Moridins stem klonk zijdezacht. ‘Jij doet wat je gezegd wordt. Demandred wil dat je over een leger waakt dat nu niet goed in de gaten wordt gehouden. Als ik één klacht van je hoor, dan zul je beseffen dat de pijn die je tot nu toe hebt gekend maar een schim is van werkelijke pijn.’