Robert Jordan - Het Licht van Weleer

Emarin glimlachte. ‘Daar heb je gelijk in. Je zou heel goed zijn in het Spel der Huizen, Androl.’

‘Niet bepaald,’ zei Androl met een grimas. ‘De laatste keer dat ik het probeerde, ging ik bijna...’ Hij brak zijn zin af.

‘Wat?’

‘Dat zeg ik liever niet,’ antwoordde Androl met een blos op zijn wangen. Hij zou dat deel van zijn leven niét gaan vertellen. Licht, als ik zo doorga, zullen de mensen nog denken dat ik net zo’n verhalenverteller ben als Nalaam.

Emarin draaide zich om en keek naar de regen die langs het raam stroomde; elke nieuwe druppel die landde, duwde heel even het water eromheen weg voordat alles weer onderliep. ‘De Opstand bij Knoks slaagde maar heel korte tijd, als ik het me goed herinner. Binnen twee jaar had het nobele geslacht zich weer gevestigd, en de andersdenkenden werden verdreven of terechtgesteld.’

‘Ja,’ beaamde Androl zacht.

‘Dan moeten we het hier beter doen,’ zei Emarin, die hem weer aankeek. ‘Ik ben je man, Androl. Wij allemaal.’

‘Nee,’ zei Androl. ‘We zijn de mannen van de Zwarte Toren. Ik zal jullie aanvoeren als het moet, maar dit draait niet om mij, of jou, of iemand van ons afzonderlijk. Ik neem alleen de leiding totdat Logain terugkeert.’

Als hij ooit terugkeert, dacht Androl. Poorten naar de Zwarte Toren werken niet meer. Probéért hij wel terug te keren, maar is hij buitengesloten?

‘Goed dan,’ zei Emarin. ‘Wat gaan we doen?’

Buiten rommelde de donder. ‘Ik moet nadenken,’ zei Androl, die zijn stuk leer en zijn gereedschap weer oppakte. ‘Geef me één uur.’

‘Het spijt me,’ zei Jesamyn zachtjes, knielend bij Talmanes. ‘Ik kan niets meer doen. Die wond is te ver heen.’

Talmanes knikte en vouwde het verband weer dicht. De huid over zijn hele zij was zwart geworden, alsof hij bevroren was geweest.

De Kinsvrouw keek hem fronsend aan. Ze was een jeugdig ogende vrouw met goudblond haar, hoewel leeftijd soms erg lastig in te schatten was bij geleiders. ‘Ik kan haast niet geloven dat je nog kunt lopen.’

‘Ik zou het ook geen lopen noemen,’ bromde Talmanes voordat hij terugstrompelde naar de soldaten. Hij kon zich meestal nog wel op eigen houtje voortslepen, maar hij was nu steeds vaker duizelig-

Guybon ruziede met Dennel, die op zijn kaart bleef wijzen en armgebaren maakte. Er hing zo’n dicht waas van rook in de lucht dat veel mannen zakdoeken voor hun neus en mond hadden gebonden. Ze leken verdorie wel een troep Aiel.

‘... zelfs de Trolloks trekken zich uit die wijk terug,’ hield Guybon vol. ‘Er woeden te veel branden.’

‘De Trolloks trekken zich overal in de stad terug naar de muren,’ antwoordde Dennel. ‘Ze laten de stad de hele nacht branden. De enige wijk die niet in brand staat, is die waar de saidinpoort is. Ze hebben daar alle gebouwen omver getrokken om een muur op te werpen tegen het vuur.’

‘Met gebruikmaking van de Ene Kracht,’ zei Jesamyn achter Talmanes. ik heb het gevoeld. Zwarte zusters. Ik raad je aan om niet die kant op te gaan.’

Jesamyn was de enige Kinsvrouw die nog over was; de andere was gesneuveld. Jesamyn was niet sterk genoeg om een Poort te maken, maar ze had toch haar nut. Talmanes had haar zes Trolloks zien verbranden die door zijn gelederen waren gebroken.

Tijdens die schermutseling had hij alleen maar zitten kijken, overmand door de pijn. Gelukkig had Jesamyn hem wat kruiden gegeven om op te kauwen. Ze maakten zijn gedachten nog waziger, maar de pijn draaglijk. Het voelde alsof zijn lichaam in een bankschroef zat en langzaam werd geplet, maar hij kon tenminste nog overeind blijven.

‘We kiezen de snelste aanpak,’ besloot Talmanes. ‘De wijk die niet in brand staat, ligt te dicht bij de draken; ik wil niet dat het Schaduwgebroed Aludra en haar wapens ontdekt.’ Aangenomen dat dat niet al is gebeurd .

Guybon keek hem kwaad aan, maar dit was een taak van de Bond. Hoewel de man welkom was, maakte hij geen deel uit van hun bevelstructuur.

Talmanes’ groep trok verder door de donkere stad, op hun hoede voor hinderlagen. Hoewel ze ongeveer wisten waar het pakhuis stond, was het lastig om daar te komen. Veel grote straten werden versperd door rommel, branden of de vijand. Zijn mannen moesten door stegen en lanen sluipen die zo kronkelden dat zelfs Guybon en de anderen uit Caemlin moeite hadden om zich te oriënteren.

Hun pad leidde langs delen van de stad die brandden met een dermate felle hitte dat de straatkeien er waarschijnlijk van smolten. Talmanes staarde naar die vlammen tot zijn ogen droog werden en hij leidde zijn mannen via nog meer omwegen verder.

Stukje bij beetje naderden ze Aludra’s pakhuis. Tweemaal stuitten ze op bendes Trolloks die op jacht waren naar loslopende vluchtelingen. Ze maakten de schepsels af; de nog overgebleven kruisboogschutters velden meer dan de helft van beide groepen voordat ze tijd hadden om te reageren.

Talmanes stond erbij te kijken, maar hij vertrouwde zijn lichaam niet meer voldoende om nog mee te vechten. Die wond had hem te veel verzwakt. Licht, waarom had hij zijn paard niet meegenomen? Dat was dom van hem. Alhoewel, het dier was waarschijnlijk toch op de loop gegaan voor de Trolloks.

Mijn gedachten beginnen in kringetjes rond te gaan. Hij wees met zijn zwaard naar een steeg die die van hen kruiste. De verkenners renden vooruit en keken in beide richtingen voordat ze een teken gaven dat de kust veilig was. Ik kan amper nadenken. Het zal niet lang meer duren voordat de vergetelheid me komt halen.

Maar hij wilde eerst zorgen dat de draken veilig waren. Dat moest eerst.

Talmanes wankelde de steeg uit en stond ineens op een bekende straat. Ze waren in de buurt. Aan de ene kant van de straat stonden de gebouwen in brand. De standbeelden die er stonden, leken wel verdoemde zielen die in de val zaten te midden van de vlammen. De branden woedden om hen heen, maar zij stonden stil terwijl het witte marmer langzaam zwart werd.

Aan de andere kant van de straat was het stil en stond niets in brand. Schaduwen die door de standbeelden werden geworpen, dansten en buitelden als feestvierders die toekeken terwijl hun vijanden brandden. De stank van rook hing zwaar in de lucht. Die schaduwen – en de brandende standbeelden – leken te bewegen voor Talmanes’ troebele blik. Dansende schaduwschepsels. Stervende schoonheid, verteerd door een ziekte. Een ziekte op de huid, die hem donker maakte, eraan vrat, de ziel doodde...

‘We zijn vlakbij!’ zei Talmanes. Hij zette zichzelf aan tot een sukkeldraf. Hij mocht niet vertragen. Als die brand het pakhuis bereikt...

Ze kwamen aan op een zwartgeblakerd terrein; er had hier al brand gewoed, kennelijk. Er had hier ooit een groot houten pakhuis gestaan, maar dat was ingestort. Nu smeulden de planken nog na, en overal lagen brokstukken en half verbrande karkassen van Trolloks.

De mannen kwamen zwijgend bij hem staan. Het enige geluid dat te horen was, was het geknetter van vuur. Er droop koud zweet langs Talmanes’ gezicht omlaag.

‘We zijn te laat,’ fluisterde Melten. ‘Ze hebben ze meegenomen. De draken zouden zijn ontploft als ze waren verbrand. Het Schaduwgebroed is hier geweest, heeft de draken meegenomen en toen de boel in brand gestoken.’

Rondom Talmanes lieten uitgeputte leden van de Bond zich op hun hurken zakken. Het spijt me, Mart, dacht Talmanes. We hebben het geprobeerd. We...

Een plotseling lawaai galmde door de stad, als een donderslag. Talmanes voelde de trilling ervan tot in zijn botten en de mannen keken op.

‘Licht!’ riep Guybon. ‘Gebruikt het Schaduwgebroed de draken?’

‘Misschien niet,’ antwoordde Talmanes. Met een onverwachte uitbarsting van kracht begon hij weer te rennen. Zijn mannen renden mee.

Bij elke stap trok er een pijnscheut door zijn zij. Hij rende door de straat met de standbeelden, met rechts van hem vlammen en links van hem koude stilte.