Robert Jordan - Het Licht van Weleer

‘Talmanes,’ zei Aludra, die naar voren stapte. ‘De meeste drakeneieren en poeder zijn achtergebleven. We zullen de voorraden uit Baerlon nodig hebben. Als je vandaag de draken opstelt... een paar schoten, meer kan ik je niet geven.’

Dennel knikte. ‘Draken zijn niet bedoeld om in hun eentje de voorhoede te vormen, heer. Ze hebben ondersteuning nodig om te zorgen dat de vijand niet te dichtbij komt en de wapens verwoest. We kunnen die draken bemannen, maar we zullen het niet lang volhouden zonder infanterie.’

‘Daarom vluchten we ook,’ antwoordde Talmanes. Hij draaide zich om, zette een stap en werd zo duizelig dat hij bijna viel. ‘En ik denk... Ik denk dat ik een paard nodig heb...’

Moghedien stapte op een stenen platform dat midden op open zee dreef. Het blauwe water rimpelde glasachtig als er een briesje opstak, maar er waren geen golven. Er was ook geen land in zicht.

Moridin stond aan de zijkant van het platform, met zijn handen op zijn rug. Voor hem stond de zee in brand. Het vuur gaf geen rook af, maar het was heet en het water eromheen siste en borrelde. Een stenen vloer midden op een eindeloze zee. Water dat brandde. Moridin had er altijd al van genoten om binnen zijn droomflarden onmogelijkheden te scheppen.

‘Ga zitten,’ zei Moridin zonder zich om te draaien.

Ze gehoorzaamde en koos een van de vier stoelen uit die plotseling midden op het platform opgesteld stonden. De hemel was diepblauw, onbewolkt, en de zon hing op ongeveer drie kwart van haar boog langs de hemel. Hoe lang had ze de zon al niet meer gezien in Tel’aran’rhiod? De laatste tijd had die alomtegenwoordige zwarte storm telkens de hemel gevuld. Maar dit was dan ook niet volledig Tel’aran’rhiod, en ook niet Moridins droom, maar een... versmelting van die twee. Als een tijdelijk afdak dat tegen de zijkant van de droomwereld was gebouwd. Een bel van samengekomen werkelijkheden.

Moghedien droeg een zwart met gouden gewaad, waarvan het kant op de mouwen vaag deed denken aan een spinnenweb. Een beetje. Je moest een thema niet overdreven doorvoeren.

Terwijl ze op de stoel zat, probeerde Moghedien beheersing en zelfvertrouwen uit te stralen. Ooit zou haar dat gemakkelijk zijn afgegaan. Vandaag waren pogingen daartoe net alsof ze probeerde stukjes algodepluis uit de lucht te plukken, die dan weg dansten bij haar hand. Moghedien knarsetandde, boos op zichzelf. Ze was een Uitverkorene . Ze had koningen laten wenen, legers laten beven. Haar naam was door generaties van moeders gebruikt om hun kinderen bang te maken. En nu...

Ze voelde aan haar hals, vond de hanger daar. Hij was nog veilig. Ze wist wel dat het zo was, maar het stelde haar gerust om hem aan te raken.

‘Wen er niet te veel aan om dat ding te dragen,’ zei Moridin. Er blies een windvlaag langs hem heen, waardoor het oppervlak van de zee rimpelde. Op die wind hoorde ze gedempt geschreeuw. ‘Je bent nog niet geheel vergeven, Moghedien. Dit is je proeftijd. Als je de volgende keer weer faalt, geef ik de zielsval misschien wel aan Demandred.’

Ze snoof. ‘Hij zou hem verveeld van zich af gooien. Demandred wil maar één ding: Altor. Iedereen die hem niet naar dat doel leidt, doet er voor hem niet toe.’

‘Je onderschat hem,’ zei Moridin zacht. ‘De Grote Heer is ingenomen met Demandred. Erg ingenomen. Jij, echter...’

Moghedien zonk verder omlaag in haar stoel en voelde haar folteringen weer helemaal opnieuw. Pijn zoals maar weinigen in deze wereld ooit hadden gekend. Veel meer pijn dan een lichaam eigenlijk zou moeten kunnen verdragen. Ze hield de cour’souvra vast en omhelsde saidar. Dat bracht enige verlichting.

Voorheen had het verschrikkelijk veel pijn gedaan om te geleiden in dezelfde kamer als de cour’souvra. Nu zij in plaats van Moridin de hanger droeg, was dat niet meer zo. Niet zomaar een hanger, dacht ze, met haar hand er stevig omheen. Mijn ziel zelf. Alle Duisternis! Ze had nooit gedacht dat juist zij onderworpen zou worden aan zo’n ding. Was zij niet de spin in het web, behoedzaam bij alles wat ze deed?

Ze bracht haar andere hand ook omhoog en legde die over de hand die de hanger omklemde. Stel dat hij afviel, stel dat iemand hem stal? Ze zou hem niet verliezen. Ze mócht hem niet verliezen.

Is dit wat ik ben geworden? Ze voelde zich misselijk. Ik moet me vermannen. Hoe dan ook. Ze dwong zichzelf de zielsval los te laten.

De Laatste Slag was begonnen; nu al stroomden Trolloks de zuidelijke landen binnen. Het was een nieuwe Oorlog van de Schaduw, maar alleen zij en de andere Uitverkorenen kenden de diepere geheimen van de Ene Kracht. De geheimen, althans, die ze niet gedwongen had prijsgegeven aan die verschrikkelijke vrouwen...

Nee, daar moet je niet aan denken. De pijn, het lijden, het falen.

In deze oorlog stonden ze niet tegenover Honderd Gezellen, geen Aes Sedai met eeuwen aan ervaring en oefening. Ze zou zich bewijzen en zorgen dat haar vroegere fouten werden vergeten.

Moridin bleef naar die onmogelijke vlammen staren. Het enige geluid dat te horen was, was het geknetter van het vuur en het geborrel van het kokende water eronder. Uiteindelijk zou hij toch wel vertellen waarom hij haar had ontboden? Hij gedroeg zich de laatste tijd steeds merkwaardiger. Misschien keerde zijn waanzin terug. Ooit zou de man genaamd Moridin – of Ishamael, of Elan Morin Tedronai – ervan hebben genoten een cour’souvra van een van zijn tegenstanders te hebben. Hij zou straffen hebben bedacht en hebben genoten van haar pijn.

Dat was in het begin wel een beetje zo geweest; maar toen... had hij zijn belangstelling verloren. Hij was steeds vaker alleen, starend in vlammen, broedend. De straffen die hij haar en Cyndane had opgelegd, hadden bijna terloops geleken.

Ze vond hem nu gevaarlijker.

Een Poort spleet de lucht vlak naast het platform. ‘Moeten we dit echt elke andere dag doen, Moridin?’ vroeg Demandred, die de Wereld der Dromen binnenstapte. Hij was lang en knap, met pikzwart haar en een opvallende neus. Hij wierp een blik op Moghedien en merkte de zielsval om haar nek op voordat hij doorging. ‘Ik heb belangrijke dingen te doen, en jij stoort me daarbij.’

‘Ik wil je met iemand laten kennismaken, Demandred,’ zei Moridin zacht. ‘Zolang de Grote Heer je nog niet tot Nae’blis heeft benoemd, doe je wat je gezegd wordt. Je speeltjes kunnen wachten.’

Demandreds gezicht betrok, maar hij bood geen verdere tegenwerpingen. Hij liet de Poort dichtgaan, draaide opzij en keek in zee. Hij fronste. Wat zat er in het water? Moghedien had niet gekeken. Ze voelde zich nu dom omdat ze dat had nagelaten. Wat was er met haar waakzaamheid gebeurd?

Demandred liep naar een van de stoelen toe, maar hij ging niet zitten. Hij bleef staan en keek peinzend naar Moridins rug. Waar was Demandred mee bezig geweest? Toen ze was gebonden aan de zielsval, had ze alles gedaan wat Moridin wilde, maar ze had nooit een antwoord gevonden op Demandred.

Ze rilde weer, denkend aan de weken dat ze in zijn macht was geweest. Ik krijg mijn wraak nog wel.

‘Je hebt Moghedien vrijgelaten,’ zei Demandred. ‘Hoe zit het met die... Cyndane?’

‘Zij is jouw zorg niet,’ antwoordde Moridin bot.

Het was Moghedien niet ontgaan dat Moridin Cyndanes zielsval nog droeg. Cyndane. Dat betekende ‘laatste mogelijkheid’ in de Oude Spraak, maar de ware aard van de vrouw was één geheim dat Moghedien wél had ontdekt. Moridin zelf had Lanfir gered uit Sindhol, haar bevrijd van de schepsels die zich voedden met haar vermogen om te geleiden.

Om haar te redden, en natuurlijk om haar te straffen, had Moridin haar gedood. Daardoor had de Grote Heer haar ziel kunnen teruggrijpen en in een nieuw lichaam kunnen stoppen. Grof, maar wel doeltreffend. Het soort oplossing waar de Grote Heer de voorkeur aan gaf.