Robert Jordan - Het Licht van Weleer

Haar hand ging naar de cour’souvra om haar hals. Toen ze in zijn ogen keek, voelde ze haar zelfvertrouwen verdampen. Ik haat je, dacht ze. En ik haat je nog meer omdat je me dit aandoet in het bijzijn van anderen.

‘De laatste dagen zijn aangebroken,’ zei Moridin, die hun de rug toekeerde. ‘In deze uren zullenn jullie je uiteindelijke beloning verdienen. Als jullie nog wrok koesteren, laat die dan achter je. Als jullie dingen hebben voorbereid, zet die dan nu in gang. Speel je laatste zetten, want dit... dit is het einde.’

Talmanes lag op zijn rug en staarde naar een donkere hemel. De wolken in de lucht leken het licht van beneden te weerkaatsen, het licht van een stervende stad. Dat hoorde niet. Licht kwam toch van boven? Hij sloot zijn ogen.

Hij was van zijn paard gevallen, niet lang nadat hij in de richting van de stadspoorten was gereden. Dat wist hij nog wel, meestal. De pijn maakte nadenken lastig. Mensen schreeuwden tegen elkaar.

Ik had... Ik had Mart meer moeten sarren, dacht hij, en er speelde eeb flauwe glimlach om zijn lippen. Wat stom om nu aan zulke dingen te denken. Ik moet... Ik moet de draken zoeken. Of hadden we die nou al gevonden...

‘Ik zeg toch dat die stomme dingen zo niet werken!’ Dennels stem. ‘Het zijn verdorie geen Aes Sedai op wielen. We kunnen geen muur van vuur maken. We kunnen alleen die metalen bollen door de Trolloks schieten.

‘Ze ontploffen.’ Guybonds stem. ‘We kunnen de rest gebruiken zoals ik het zeg.’

Talmanes’ ogen gleden dicht.

‘Die bollen ontploffen, ja’ zei Dennel. ‘Maar we moeten ze eerst afschieten. Als je gewoon op een rij legt en de Trolloks eroverheen laat rennen, gebeurt er niet veel.’

Een hand schudde aan Talmanes’ schouder. ‘Heer Talmanes,’ zei Melten. Er is niets oneervoIs aan om het nu te laten eindigen. Ik weet dat de pijn heftig is. Moge de laatste omhelzing van de moeder u beschutten.’

Een zwaard werd getrokken. Talmanes zette zich schrap.

Toen merkte hij dat hij echt, écht niet dood wilde.

Hij dwong zijn ogen open en stak een hand op naar Melten, die over hem heen gebogen stond. Jesamyn stond er een stukje achter, met over elkaar geslagen armen en een bezorgd gezicht.

‘Help me overeind,’ zei Talmanes.

Melten aarzelde, maar toen gehoorzaamde hij.

‘Je kunt beter blijven liggen,’ zei Jesamyn.

‘Beter opstaan dan eervol te worden onthoofd,’ gromde Talmanes, die zijn kiezen op elkaar klemde tegen de pijn. Licht, was dat zijn hand? Die was zo donker, het leek wel alsof hij was verkoold in een vuur. ‘Wat... wat gebeurt er?’

‘We zijn in een hoek gedrukt, heer,’ antwoordde Melten grimmig, met sombere ogen. Hij dacht overduidelijk dat ze allemaal zo goed als dood waren. ‘Dennel en Guybon maken ruzie over de plaatsing van de draken voor een laatste poging. Aludra berekent de benodigde lading.’

Talmanes, die eindelijk rechtop stond, zakte tegen Melten aan. Voor hem verdrongen tweeduizend mensen zich op een groot stadsplein. Ze stonden tegen elkaar aan als mannen die in een koude nacht in de buitenlucht eikaars warmte opzoeken. Dennel en Guybon hadden de draken opgezet in een halve kring die naar buiten boog, wijzend naar het midden van de stad, met de vluchtelingen erachter. De Bond had zich nu geworpen op het bemannen van de draken; drie paar handen waren nodig om elk wapen te bedienen. Bijna alle leden van de Bond waren er in ieder geval enigszins mee vertrouwd gemaakt.

De gebouwen vlakbij stonden in brand, maar het licht deed vreemde dingen. Waarom bereikte het de straten niet? Die waren veel te donker. Alsof ze waren geschilderd. Alsof...

Hij knipperde de tranen van pijn uit zijn ogen toen het tot hem doordrong. Trolloks vulden de straten en stroomden in een inktzwarte massa naar de halve kring van draken die op ze gericht waren.

Iets hield de Trolloks nu nog op afstand. Ze wachtten tot ze allemaal bij elkaar waren voordat ze zouden aanvallen, vermoedde Talmanes.

Achter hen klonk geroep en gegrauw. Talmanes draaide zich om, maar hij moest zich aan Meltens arm vastgrijpen toen alles om hem heen begon te draaien. Hij wachtte tot het overging. De pijn... de pijn leek matter te worden. Als gloeiende vlammen op kolen die opgebrand raakten. Het vuur had van hem gesmuld, maar er was nu niet meer veel eetbaars over.

Toen hij zich wat hersteld had, zag Talmanes waar het gegrauw vandaan kwam. Het plein waar ze zich bevonden, lag tegen de stadsmuur aan, maar de burgers en soldaten hadden afstand gehouden van de muur omdat die letterlijk bedekt was met Trolloks, alsof er een dikke laag vuil op zat. Ze hieven hun wapens in de lucht en brulden naar de mensen.

‘Ze gooien met speren naar iedereen die te dichtbij komt,’ zei Melten. ‘We hadden gehoopt de muur te bereiken en dan daarlangs naar de poort te lopen, maar dat kan niet... niet terwijl die monsters daarboven ons bekogelen. Alle andere wegen zijn afgesloten.’

Aludra kwam naar Guybon en Dennel toe. ‘Ik kan ladingen onder de draken plaatsen,’ zei ze tegen hen; zachtjes, maar niet zacht genoeg. ‘Die ladingen zullen de wapens vernietigen, maar dat zou de mensen ook schade kunnen berokkenen.’

‘Doe maar,’ antwoordde Guybon. ‘Wat de Trolloks zouden doen is erger, en we mogen de draken niet in de handen van de Schaduw laten vallen. Daarom wachten ze. Hun leiders hopen dat een plotselinge bestorming hun de mogelijkheid zal geven om ons te overmeesteren en de draken te bemachtigen.’

‘Ze komen in beweging!’ riep een soldaat bij de draken. ‘Licht, ze komen eraan!’

De donkere slijmlaag van Schaduwgebroed borrelde over de straten. Tanden, nagels, klauwen, al te menselijke ogen. De Trolloks kwamen van alle kanten, moordlustig grauwend. Talmanes had moeite met ademhalen.

Op de muren werden hun kreten opgewonden. We zijn omsingeld, dacht Talmanes. Tegen de muur aan gedrukt, gevangen in een net. We...

Tegen de muur aan gedrukt.

‘Dennel!’ brulde Talmanes over het kabaal heen. De kapitein van de draken wendde zich af van zijn mannen, die met brandende lonten wachtten op het bevel om het enige salvo af te vuren dat ze tot hun beschikking zouden hebben.

Talmanes haalde diep adem, waardoor zijn longen brandden. ‘Je zei dat je met een paar schoten een hele vijandelijke burcht kon platgooien.’

‘Natuurlijk,’ riep Dennel. ‘Maar we proberen niet binnen te komen...’ Hij liet zijn stem wegsterven.

Licht, dacht Talmanes. We zijn allemaal zo uitgeput. We hadden dit eerder moeten inzien. ‘Jullie in het midden, Rydens drakenploeg, omkeren!’ schreeuwde Talmanes. ‘De rest blijft op zijn plek en vuurt op de naderende Trolloks! Lopen, lopen, lópen!’

De mannen sprongen in beweging, en Ryden en zijn mannen draaiden gehaast hun wapens om, met krakende wielen. De andere draken begonnen een salvo af te vuren dat werd uitgesproeid over het hele plein. Het gebulder was oorverdovend, waarop vluchtelingen gilden en hun handen over hun oren sloegen. Het klonk als het einde van de wereld. Honderden, duizenden Trolloks gingen in plassen bloed tegen de grond toen drakeneieren tussen hen ontploften. Het plein werd gevuld met witte rook uit de buizen van de draken.

De vluchtelingen erachter, toch al doodsbang door wat ze zojuist hadden gezien, gilden toen Rydens draken naar hen toe werden gedraaid, en de meesten vielen van angst op de grond en maakten een pad vrij. Een pad recht naar de stadsmuur waar het wemelde van Trolloks. Rydens rij draken boog zich naar binnen als een kom, een omgekeerde opstelling als bij degenen die op het plein schoten, zodat de buizen naar hetzelfde stuk van de stadsmuur wezen.

‘Geef me zo’n fakkel!’ riep Talmanes, die zijn hand uitstak. Een van de drakenbedieners gehoorzaamde en gaf hem een brandend stuk hout met een roodgloeiend uiteinde. Hij maakte zich los van Melten, vastbesloten om even op eigen benen te staan.