Cory Doctorow - Mały brat

Pisała jako M1k3y. Teraz było między nami inaczej niż przedtem.

– Dalej, podpisz się. Zobaczymy, co odpowie.

Nie byłem pewien, czy to najlepszy pomysł, ale nie miałem lepszych. Podpisałem się i zakodowałem wiadomość moim prywatnym kluczem i kluczem publicznym, jaki podała Masza.

Odpowiedź była natychmiastowa.

> Wiedziałam, że napiszesz coś w tym stylu.

> To hack, o którym nie pomyślałeś. Mogą anonimowo tunelować filmiki przez DNS. Tutaj jest kilka linków do nagrań, na które być może będziesz chciał popatrzeć, zanim przekonasz się, że mi na tym zależy. Oni wszyscy się nawzajem nagrywają, przez cały czas, dostają ekstrabonusy za wsypywanie kumpli. Łatwo ich szpiegować, bo sami siebie szpiegują.

> Masza

W załączniku znajdował się kod źródłowy do niewielkiego programu, który, jak się okazało, robił dokładnie to, o czym pisała Masza: przesyłał filmy przez protokół Domain Name Service.

Pozwólcie, że cofnę się tutaj na chwilę i coś wyjaśnię. Koniec końców protokół internetowy jest tylko ciągiem tekstu przesyłanym w jakimś określonym porządku. To tak, jakby wziąć ciężarówkę i wsadzić do niej samochód, a potem do jego bagażnika włożyć motor, a do niego doczepić rower, a do bagażnika roweru dopiąć parę rolek. No chyba że wolelibyście jeszcze doczepić ciężarówkę do rolek.

Weźmy na przykład Simple Mail Transport Protocol (SMTP), czyli prosty protokół przesyłania e-maili.

Tak wygląda przykładowa rozmowa między mną i moim serwerem mailowym podczas wysyłania wiadomości do samego siebie:

> HELO malybrat.com.se

SSO mail.partiapiratow.org.se Hello mail.partiapiratow.org.se, pleased to meet you

> MAIL FR0n:mlk3y@malybrat.com.se

250 2.1.0 mlk3yamalybrat.com.se... Sender ok

> RCPT TO:mlk3y@malybrat.com.se

250 2-1-5 mlk3yamalybrat.com.se... Recipient ok

> DATA

354 Enter mail, end with “.” on a line by itself

> Gdy masz kłopoty lub nie pomaga nic, wiej okrężną drogą, wrzeszcz i krzycz

>.

250 2.0.0 k5SMW0xq006174 Message accepted for delivery ÛQUIT

221 2.0.0 mail.partiapiratow.org.se closing connection

Connection closed by foreign host.

Gramatyka tej rozmowy została zdefiniowana w 1982 roku przez Jona Postela, jednego z bohaterskich założycieli internetu, który jeszcze w epoce „paleolitu” kierował najważniejszymi serwerami w necie dosłownie pod swoim biurkiem na Uniwersytecie Południowej Karoliny.

A teraz wyobraźcie sobie, że podłączyliście serwer mailowy do sesji komunikatora internetowego. Moglibyście przesłać do serwera wiadomość z komunikatora o treści: „HELO malybrat.com.se”, a on odpowiedziałby: „250 mail.partiapiratow.org.se Hello mail.partiapiratow.org.se, pleased to meet you”. Ujmując to inaczej, przez komunikator moglibyście przeprowadzić taką samą rozmowę jak przez SMTP. Po dokonaniu odpowiednich ulepszeń cała praca serwera mailowego mogłaby odbywać się na czacie. Albo w obrębie serwera www. Lub czegokolwiek innego.

To się nazywa „tunelowanie”. Wkładacie SMTP do „tunelu” czata. Gdybyście chcieli naprawdę poszaleć, moglibyście wsadzić potem czat z powrotem do tunelu SMTP, tunelując tunel w innym tunelu.

W rzeczywistości temu procesowi można poddać każdy protokół internetowy. Fajnie, bo to oznacza, że jeśli jesteście w sieci tylko z dostępem do stron www, możecie przetunelować przez nie swoje maile. Możecie przetunelować wasze ulubione P2P. Możecie nawet przetunelować Xnet – który sam w sobie jest tunelem dla dziesiątek protokołów.

Domain Name Service to interesujący i stary protokół internetowy, który sięga 1983 roku. To sposób, w jaki wasz komputer konwertuje swoją nazwę – na przykład partiapiratow.org.se – na numer IP, którego komputery używają właściwie do tego, żeby komunikować się ze sobą w sieci, na przykład 204.11.50.136. W zasadzie to działa jak magia, mimo że składa się z milionów poruszających się części – każdy dostawca internetu prowadzi serwer DNS, tak jak większość rządów i wielu prywatnych operatorów. Te serwery DNS bezustannie się ze sobą komunikują, kreując zapytania i odpowiadając na nie, więc bez względu na to, jak niejasną nazwę wrzuciliście do swojego kompa, będzie on w stanie zamienić ją w liczbę.

Przed DNS-ami istniał plik HOSTS. Wierzcie lub nie, ale to był pojedynczy dokument, który zawierał listę nazw i adresów każdego pojedynczego komputera podłączonego do internetu. Na każdym komputerze znajdowała się jego kopia. W końcu jednak plik ten stał się zbyt duży, żeby móc funkcjonować, więc stworzono DNS, który chodził na serwerze pod biurkiem Jona Postela. Gdyby sprzątaczki wyrwały wtyczkę, internet nie mógłby odnaleźć samego siebie. Poważnie.

Dzisiaj DNS jest wszędzie. Serwer DNS działa w każdej sieci i wszystkie te serwery są tak skonfigurowane, żeby komunikować się ze sobą i z przypadkowymi ludźmi w całym internecie.

Masza rozgryzła sposób tunelowania systemu i przesyłania obrazu przez DNS. Rozkładała nagranie na miliardy kawałków i każdy z nich ukrywała w normalnej wiadomości wysyłanej do serwera DNS. Uruchamiając swój szyfr, byłem w stanie z niewyobrażalną prędkością ściągnąć nagranie ze wszystkich tych serwerów DNS, z całego internetu. Na internetowych histogramach musiało to wyglądać dziwacznie, jakbym sprawdzał adresy wszystkich komputerów na świecie.

Ale miało to dwie zalety, które od razu doceniłem: mogłem ściągać filmiki z oszałamiającą prędkością – gdy tylko kliknąłem na pierwszy link, zacząłem otrzymywać pełnoekranowe nagrania, bez zacinania i przestojów – i nie miałem pojęcia, gdzie to było przechowywane. Całkowita anonimowość.

Na początku nawet nie zauważyłem, czego dotyczy ten film. Pomysłowość owego triku rozłożyła mnie na łopatki. Przesyłanie obrazu przez DNS? To było perwersyjnie sprytne i niesamowite.

Stopniowo nagranie, na które patrzyłem, zaczęło do mnie docierać.

To był stół w niewielkim pokoju przesłuchań z weneckim lustrem zamiast jednej ściany. Znałem ten pokój. Siedziałem w nim, kiedy zmuszano mnie do wyjawienia mojego hasła. Wokół stołu stało pięć wygodnych krzeseł, na których siedziało wygodnie pięć osób, wszystkie w mundurach DBW. Rozpoznałem generała majora Graeme’a Sutherlanda, dowódcę DBW w rejonie zatoki, oraz Miss Gestapo. Innych nie kojarzyłem. Wszyscy patrzyli na ekran ustawiony na końcu stołu: widniała na nim o wiele bardziej znajoma twarz.

Kurt Rooney był znany w całym kraju jako główny strateg prezydenta, człowiek, który załatwił partii trzecią kadencję i szykował się do czwartej. Mówili na niego „Bezwzględny”. Kiedyś w wiadomościach oglądałem reportaż o tym, jak krótko trzymał swoją ekipę, wydzwaniając do nich, czatując z nimi, obserwując każdy ich ruch, kontrolując każdy krok. Był stary, miał pomarszczoną twarz i blade szare oczy, płaski nos z szerokimi, rozkloszowanymi dziurkami i wąskie usta. Wyglądał na człowieka, który bezustannie węszy coś niedobrego.

To właśnie jego gęba widniała na nagraniu. Przemawiał, a wszyscy gapili się w skupieniu na ekran, robiąc w wielkim pośpiechu notatki i starając się zachować mądry wyraz twarzy.

– ...powiedzmy, że są źli na władze. Musimy pokazać temu krajowi, że to terrorystów, a nie rząd należy winić. Rozumiecie? Nasz naród nie kocha tego miasta. Ich zdaniem to sodoma i gomora pedałów i ateistów, którzy zasługują na to, żeby zgnić w piekle. Ten kraj przejmuje się tym, co myślą mieszkańcy San Francisco, tylko dlatego że szczęśliwym trafem wysadzili ich jacyś islamscy terroryści.