Arthur Clarke: Kara Güneş

Rorden konuşmaya başladığında gemiye girmekteydiler.

— Üstada borcumuzu ne yapsak ödeyemeyiz. Eğer o olmasaydı, geçmişle ilgili gerçeği hiçbir zaman öğrenemeyecektik.

— Vanamonde bizi er veya geç bulmuş olacağı için ben bundan o kadar emin değilim. Ayrıca Yer Yuvarlağında başka gemilerin de gizlenmiş olabileceğini sanıyor ve bir gün onları da bulacağıma inanıyorum.

Kent şimdi insan eseri olduğu anlaşılamayacak kadar uzaktaydı ve yavaş yavaş gezegenin kavisini seçmeye başlamaktaydılar. Kısa bir süre sonra da, alaca karanlığın çizgisini görebilmeye başlayacaklardı. Binlerce mil ötede yürüyen, çölün üzerinde hiçbir zaman yorulmayan adımlarla ilerleyen alaca karanlığın çizgisini. Üzerleriyle çevreleri yıldızlarla kaplıydı. Yitirdikleri tüm ışığa karşın yine de parlak yıldızlarla.

Rorden uzun bir süre boyunca, daha önce hiç görmemiş olduğu viran, üzerinden kuş uçmaz kervan geçmez manzarayı seyretti. Yer Yuvarlağının güzelliğini ihmalleri yüzünden ölüme sürüklemiş olan geçmiş çağlardaki insanları gitgide daha küçük görüyor, atalarına karşı içinde gitgide daha büyük bir öfke kabarıyordu. Sonra, uzun bir süre sonra, eğer büyük şekil değiştirme fabrikaları hâlâ duruyorsa ve eğer Alvin’in rüyalarından birisi daha gerçekleşirse, okyanusların kuru yataklarının tekrar sularla dolması için aradan pek de uzun asırların geçmesi gerekmeyeceğini düşünerek, yavaş yavaş teselli buldu.

Gelecek yıllarda yapılması gereken o kadar çok şey vardı ki. Rorden şimdi iki çağ arasında bulunduğunu bilmekte, insanlığın nabzının tekrardan atmaya başlamış olduğunu hissetmekteydi. Üstesinden gelinmesi mutlaka gereken büyük sorunlar vardı ve Diaspar da bu sorunların tümünün altından kalkacak, tümünü çözümlendirecekti. Geçmişin grafiğinin tekrar çıkarılması asırlar alacaktı ama bu iş tamamlandığında da, insanoğlu kaybetmiş olduklarının tümünü tekrar ele geçirmiş olacaktı. Vanamonde’a gelince, Vanamonde ile ilgili koyu esrar perdesi daima bu çok uzak geçmişin arka planında duracak, kalkmayacaktı.

Eğer Calitrax haklıysa, Vanamonde daha şimdiden yaratıcılarının beklemiş olduğundan daha süratli bir şekilde gelişmişti. Lys filozofları Vanamonde ile gelecekte yapacakları ve icrasını katiyen başka hiç kimseye bırakmayacakları ortak çalışmalara, daha şimdiden başka hiç kimseye bırakmayacakları ortak çalışmalara, daha şimdiden hem büyük değer vermekte hem de sonsuz umutlar bağlamaktaydılar. Çocuksu süper beyine çok bağlanmışlardı ve o da karşılığını aynıyla vermekteydi. Lys filozofları Vanamonde’ın doğal gelişiminin gerektireceği süreyi belki perspektif kurallarına göre kısaltabileceklerine de inanmaktaydılar. Ama Rorden Vanamonde’ın asıl görevinin, nihai kaderinin, insanoğlunun içinde hiçbir rol almayacağı bir kader olduğunu biliyordu. Vanamonde ile Kuduz Beynin birbirleriyle birgün evrenin sonunda, yıldızların cesetleri arasında karşılaşmaları gerektiğini düşlemişti ve bu düşün gerçekleşeceğine, Vanamonde ile Kuduz Beynin birgün birbirleriyle evrenin sonunda, yıldızların cesetleri arasında karşılaşacaklarına, karşı karşıya gelip hesaplaşacaklarına inanıyordu.

Alvin konuşup düşlerini bozunca, başım seyir ekranından Alvin’e çevirdi.

— Şunu görmenizi istedim. Bir daha böyle bir şey görebilmenizden önce aradan asırlar geçebilir.

— Yer Yuvarlağını terk etmiyor musun?

— Terk etmiyorum. Galakside başka uygarlıklar varsa bile, bu uygarlıkların arayıp bulma zahmetine değeceğini sanmıyorum. Hem burada yapacak o kadar çok şey var ki…

Alvin aşağıya, aşağıdaki büyük çöllere baktı ama gözleri bu büyük çöller yerine, bin yıl sonra bu büyük çölleri doldurup bu kısır çöllerin yerini alacak suları, engin denizleri, sonsuz okyanusları gördü. İnsanoğlu dünyasını tekrar keşfetmişti ve bu dünyayı üzerinde yaşadığı sürece durmadan güzelleştirip, cennete çevirecekti. Ondan sonra da…

— Bu gemiyi Galaksinin dışına göndereceğim. İmparatorluk her nereye gittiyse, imparatorluğu bulmaya göndereceğim. İmparatorluğu bulmak, bulduktan sonra da izlemekle; izlemek, artık gözden kaybetmemekle görevlendireceğim. Bu araştırma asırlar sürebilir ama robotlar usanmak nedir, yorulmak nedir bilmediği için, bunun hiçbir önemi yok. Kuzenlerimiz bir gün mesajımızı muhakkak alıp, kendilerini burada, Yer Yuvarlağında beklediğimizi muhakkak öğrenecek, muhakkak geri dönecekler ve o mutlu gün geldiğinde de, o mutlu günde tekrar karşılaşıp tekrar birleştiğimizde de, kuzenlerimiz bu süre esnasında ne kadar yol almış, ne kadar derleyip ne kadar gelişmiş olurlarsa olsunlar, biz de onlar kadar gelişmiş, onlara kuşkusuz eşit olacağız.

Alvin kendisinin biçimlendirdiği ama kendisinin hiçbir zaman görmeyebileceği geleceğin derinliklerine dalarak sustu, insanoğlu dünyasını tekrar inşa ederken, bu gemi galaksiler arasındaki karanlığı aşıyor olup, gelecek iki bin yılın sonunda da geri dönmüş olacaktı. Bu geminin geri dönüşünü belki görecek, belki de görmeyecekti ama görmeyecek olsa bile bu mutluluğunu yine de gölgelemeyecekti.

Şimdi kutbun üzerindeydiler ve altlarındaki gezegen hemen hemen mükemmel bir yarım küre görünümündeydi. Alvin aşağıya, alaca karanlığın kuşağına bakarken, Yer Yuvarlağının zıt uçlarındaki gün doğumuyla gün batınımı hemen o anda, o aynı anda izlemekte olduğunu görüp, bu öylesine mükemmel, öylesine çarpıcı, öylesine soluk kesici simgeselliği artık yaşadığı sürece unutmayacağını, sonsuza dek anımsayacağını hissetti.

Bu evrenin üzerine gece, karanlık gece inmekte, gölgeler, derin gölgeler gitgide artık başka bir şafak, başka bir gün doğumu görmeyecek olan bir doğaya doğru uzanmaktaydılar ama başka evrenlerde yıldızlar hâlâ gençti. Başka evrenlere hâlâ sabah ışığı vuruyor, başka gezegenler hâlâ sabah ışıklarının aydınlığıyla ışıyordu, insanoğlu bir zamanlar izlemiş olduğu ışıklı yoldan bir gün yeniden yürümeye başlayacak, yeniden bir gezegenden diğerine, bir evrenden öbürüne geçmeye koyulacaktı.

— SON —